Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Την τελευταία εβδομάδα έχω ψιλοχαθεί, από την μπλογκόσφαιρα και γενικώς, γιατί έχει πέσει πολλή δουλειά και γενικότερα πολλά προβληματάκια στο γραφείο, και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, με περιτριγυρίζει γρίππη (και μάλλον δεν θα τη γλιτώσω έτσι που το κόβω). Παρόλα αυτά, ψυχολογικά είμαι πολύ στα χάι μου, έχω θετική ενέργεια και αρκετά καλή διάθεση, ακόμα κι όταν δεν πάνε όλα κατ' ευχήν. Μιλάμε ότι έχω *χρόνια* να νιώσω τόσο καλά στη δουλειά.

Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει τον τελευταίο καιρό είναι το αφεντικό. Όλα τα άλλα ή έχουν μείνει τα ίδια ή έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Κι όμως, ακόμα και εν μέσω προβλημάτων, το αφεντικό κάνει τη διαφορά. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό.

Είμαι στην εταιρία 5 χρόνια, και κατά βάση κάνω την ίδια δουλειά, δηλαδή αυτά τα 5 χρόνια δεν έχει αλλάξει ούτε ο τίτλος, ούτε το αντικείμενο της δουλειάς. Οι συνάδελφοι έχουν παραμείνει λίγο-πολύ οι ίδιοι, τα μεγάλα αφεντικά έχουν αλλάξει, αλλά έτσι κι αλλιώς και με τα παλιά δεν είχα προβλήματα. Στην προηγούμενη δουλειά μου είχα ένα σχετικό στρες, ειδικά προς το τέλος, το οποίο όμως αφορούσε περισσότερο στα άτομα που συναναστρεφόμουνα και όχι στον φόρτο εργασίας (ο οποίος ήταν ελαχιστότατος). Η τωρινή δουλειά ήταν προαγωγή σε σχέση με την προηγούμενη, αλλά όχι σε σημείο υπερβολικό. Απλά ανέβηκε λίγο ο πήχυς. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε.

Στην αρχή είχαμε ξεκινήσει καλά με το αφεντικό, η δουλειά είχε ευθύνες αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, και οι συνάδελφοι ήταν αρκετά φιλικοί, με εξαίρεση μια μέγαιρα που κανείς δεν συμπαθούσε (εκτός από το αφεντικό - φυσικά). Σιγά-σιγά εμφανίστηκαν συννεφάκια και στη συνέχεια άρχισε να βρέχει, ασταμάτητα όμως. Το αφεντικό που στη συνέντευξη είχε φανεί λίγο "κάπως", στην πορεία αποδείχτηκε μίζερο, παράξενο, στριμμένο και - κυρίως - ανίκανο. Ευχή σας δίνω να μην δουλέψετε ποτέ για ανίκανο άνθρωπο. Εκτός του ότι δεν μπορεί να σας βοηθήσει με τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε, η ανικανότητά του μπορεί να έχει δύο αποτελέσματα: ή ψάχνει να βρει λάθη σε αυτά που κάνουν οι άλλοι για να παρηγορηθεί που δεν κάνει λάθη μόνο αυτός, ή δεν αφήνει κανέναν να κάνει κάτι παραπάνω από τα βασικά μήπως τυχόν φανεί ο ίδιος ελλειπής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε τα δύο αποτελέσματα σε συνδιασμό. Τόση τύχη! Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχαμε κι ένα σωρό παραξενιές, γκρίνιες, ανοησίες, μέχρι και φωνασκίες (πολύ σπάνιο πράγμα στη Γηραιά Αλβιώνα). Είχαμε δηλαδή ένα δυνατό πακέτο από όλες τις πλευρές. Ποιος τη χάρη μας.

Τον πρώτο καιρό έκανα υπομονή, έλεγα πού θα πάει, θα μάθω τα χούγια του και θα προσαρμοστώ. Δυστυχώς αποδείχτηκε δυσκολότερο απ' ό,τι είχα φανταστεί, γιατί όσο περισσότερο ανακάλυπτα τα χούγια του, τόσο συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα ούτε τη διάθεση ούτε την ψυχική ενέργεια που χρειάζονταν για να τον "κάνω καλά". Και το χειρότερο ήταν ότι και από τους συνάδελφους δεν είχα συμπαράσταση είτε γιατί κι αυτοί είχαν τα δικά τους προβλήματα, είτε γιατί είχαν βολευτεί και αδιαφορούσαν. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 3 χρόνια και κυριολεκτικά να αρρωστήσω, για να μάθω να χειρίζομαι το αφεντικό, και ο τρόπος ήταν πολύ απλός: σε ό,τι (βλακεία) έλεγε απαντούσα χαμογελαστά ναι, χωρίς όμως να κάνω τα λόγια του πράξεις. Δεδομένου ότι τις περισσότερες φορές ή ξεχνούσε τι μου είχε ζητήσει ή άλλαζε γνώμη, η πρακτική αυτή είχε πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ότι θα κατάφερνα να δώσω λύση στο πρόβλημα αγνοώντας τον δεν το είχα φανταστεί, αλλά να που τελικά για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση. Βέβαια το κακό ήταν ότι με τόσα χαμογελαστά ναι έφτασα να μην κάνω σχεδόν τίποτα ενδιαφέρον στη δουλειά, αλλά τουλάχιστον είχα μια σχετική ηρεμία.

Κάποια στιγμή και πάνω που είχα πάρει το κολάι του σταρχιδισμού, το αφεντικό έφυγε και μείναμε ακέφαλοι για αρκετό διάστημα, οπότε από μία άποψη τα πράγματα βελτιώθηκαν (γλιτώσαμε τη μιζέρια) αλλά από την άλλη δεν βελτιώθηκαν αρκετά γιατί όποιος δεν έχει 1 αφεντικό, αποκτάει πολλά. Το μόνο καλό από αυτή την ιστορία είναι ότι συσπειρωθήκαμε με τους συναδέλφους και γίναμε ομάδα, καθότι αποδείχτηκε ότι το πρώην αφεντικό ήταν οπαδός της σχολής του Μακιαβελλισμού: εφάρμοζε το διαίρει και βασίλευε κατά γράμμα, κι εμείς τρώγαμε ομαδικά κουτόχορτο. Τέλος πάντων. Ας μην τα θυμάμαι και συγχίζομαι.

Το παλέψαμε έτσι για μερικούς μήνες και τελικά ήρθε ένας καινούριος που καθόλου μα καθόλου δεν μοιάζει με το παλιό αφεντικό. Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτική, γιατί ως γνωστόν, όποιος καεί με το χυλό φυσά και το γιαούρτι, αλλά μάλλον ο νέος είναι καλή περίπτωση. Πιο άνετος, πιο ομιλητικός, πιο συζητήσιμος, πιο συνεργάσιμος, και κυρίως πιο ικανός. Και επειδή είναι πιο ικανός, έχει λιγότερα κολλήματα. Το οποίο, αν δεν έχετε δουλέψει για άνθρωπο με κολλήματα, δεν μπορείτε να εκτιμήσετε πόσο σημαντικό είναι. Επίσης δηλώνει απροκάλυπτα θαυμαστής του Μεγάλου Αλέξανδρου (αυτό για να πω την αλήθεια με ανησυχεί λίγο) και του Dirty Harry, βλέπει Star Trek και CSI (όχι για τον Grissom, αλλά για την ξανθιά) και γενικώς έχει προσωπικότητα και δεν καταπίνει τη γλώσσα του όταν βρίσκεται με περισσότερα από 2 άτομα. Μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει αρετές, όχι αστεία.

Και με όλα αυτά, χωρίς να το καταλάβω καν, έχω ξαναγίνει η Σοφία που ήμουν πριν από 6 χρόνια. Δεν είμαι συνέχεια στην τσίτα, δεν τρέχω σαν παλαβή τα πρωινά μήπως φτάσω ένα τέταρτο αργότερα στη δουλειά και ακούσω τον εξάψαλμο, δεν αγχώνομαι για ψίλου πήδημα, δεν μισώ τις Κυριακές, δεν γεμίζω την οθόνη του υπολογιστή με πόστ-ιτ κάθε βράδυ για να μην ξεχάσω τίποτα επείγον το επόμενο πρωί, δεν ξεχειλίζω ενέργεια (αδρεναλίνη πες καλύτερα) τις πιο ακατάλληλες ώρες - και παρότι ακόμα και τώρα δουλεύω πολύ και χωρίς διαλείμματα, όταν πέσουν πολλά μαζί, παίρνω το ΜΩΡΟ και πάμε για χάζεμα στο ποτάμι και καθόμαστε 1 και 2 ώρες, χωρίς να έχουμε την έννοια μήπως περάσει ο μπαμπούλας, δει ότι λείπουμε για περισσότερο από 10 λεπτά από το γραφείο και ποιος βγάζει μετά το φίδι από την τρύπα. Έχω ξαναβρεί τον εαυτό μου που τον είχα χάσει με συνοπτικές διαδικασίες πριν από 4.5 χρόνια. Καλώς όρισα :-)

Το ποστ αυτό είναι ψυχοθεραπευτικού χαρακτήρα. Όσοι διαβάσατε ως το τέλος, σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε τις σκέψεις μου και σας φιλώ σταυρωτά!