Ο Χατζηγιάννης στο Λονδίνο

Το περασμένο Σάββατο πήγαμε στη συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη, που ήταν η πρώτη της φετεινής ευρωπαϊκής του περιοδείας. Δεν τον είχα ξαναδεί στη σκηνή γιατί στην Ελλάδα πάντα ψάχναμε για εισιτήρια τελευταία στιγμή και φυσικά δεν βρίσκαμε. Γι' αυτό έδωσα ευχαρίστως τις 40 λίρες για να τον δω στο Λονδίνο - και αν τα χρήματα σας φαίνονται πολλά, να σας πω ότι κάποιοι δώσαν ακόμα περισσότερα για να καθίσουν πιο κοντά στη σκηνή. Εμείς είμασταν σχετικά μπροστά στο πρώτο διάζωμα. Τα φτηνότερα εισιτήρια είχαν 20 λίρες, αλλά έβλεπες τη σκηνή από το υπερπέραν.


Το θέατρο όπου έγινε η συναυλία λέγεται Apollo Hammersmith και είναι από τους πιο γνωστούς συναυλιακούς χώρους στο Λονδίνο. Λειτουργεί από το 1932 και δεν έχει την πιο φοβερή ακουστική, αλλά είναι πολύ ατμοσφαιρικό καθώς είναι σχεδιασμένο σε στυλ art deco - με το που μπαίνεις μέσα νομίζεις πως έχεις ταξιδέψει στο χρόνο! Μετά βλέπεις τα στραβοκολλημένα πόστερ που προειδοποιούν ότι απαγορεύεται η λήψη βίντεο και φωτογραφιών και αντιλαμβάνεσαι ότι όντως είσαι στον 21ο αιώνα...


Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το θέατρο έχει χωρητικότητα 3.632 θεατών. Υπολογίζω να ήταν εκεί γύρω στα 3.500 άτομα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία Κύπριοι, αλλά και αρκετοί Έλληνες και κάποιοι ξένοι. Τη στιγμή που άρχισε η συναυλία, υπήρχαν ακόμα άδειες θέσεις στο πάνω διάζωμα. Βέβαια καθώς οι θέσεις ήταν αριθμημένες, είναι πολύ πιθανό κάποιοι να ήρθαν καθυστερημένοι. Για να πω την αλήθεια, με το που ξεκίνησε η συναυλία, δεν ξανακοίταξα πίσω μου :-)


Η σκηνή ήταν ευρύχωρη αλλά λιτή, με μια σχετικά μικρή οθόνη προβολής στο πίσω μέρος και μικρά φώτα σαν αστράκια. Για τον χώρο ήταν ικανοποιητική. Έχω πάει σε άλλες συναυλίες στο ίδιο θέατρο και σε άλλα θέατρα του ίδιου μεγέθους που δεν έχουν καν οθόνη προβολής. Εννοείται ότι τη στιγμή που ανέβηκε ο Χατζηγιάννης στη σκηνή άρχισαν να αστράφτουν φλας από παντού. Όχι που κάναμε τόσο κόπο να τον δούμε και θα φεύγαμε μόνο με φωτογραφίες της εισόδου του θεάτρου! Η αλήθεια ήταν πως η επιτήρηση ήταν χαλαρή. Αρχικά σου έκαναν παρατήρηση μόνο όταν τραβούσες βίντεο για αρκετή ώρα. Από τη μέση της συναυλίας και μετά δεν μας ξαναενόχλησαν.


Ο Χατζηγιάννης ήταν φυσικά πολύ καλός, λίγο πιο βαρύς (στα κιλά και γενικώς) απ' ό,τι τον είχα δει στα βιντεάκια της Δανάης, αλλά ΟΚ, άλλο να παίζεις καλοκαίρι στο Θέατρο Βράχων ή στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, και άλλο καταχείμωνο σε κλειστό θέατρο στο Λονδίνο. Το κοινό πάντως ήταν πολύ χλιαρό - καμία μα καμία σχέση με συναυλίες στην Ελλάδα. Μπορώ να σκεφτώ τρεις πιθανούς λόγους γι' αυτό:

1. Οι Κύπριοι είναι ξενέρωτοι
2. Οι περισσότεροι είχαν πάει στη συναυλία επειδή τραγουδούσε ο Χατζηγιάννης που είναι όνομα και όχι απαραίτητα επειδή είναι θαυμαστές του
3. Το κοινό δεν ήξερε τα καινούρια τραγούδια


Υποψιάζομαι ότι όλα έπαιξαν το ρόλο τους, αλλά περισσότερο το 2 και το 3. Ενώ στην Ελλάδα πάνε στις συναυλίες του Χατζηγιάννη νεαροί φανατικοί θαυμαστές, στο Λονδίνο έβλεπες άτομα κάθε ηλικίας, από μικρά παιδιά μέχρι 60ρηδες. Λίγο-πολύ οι ίδιοι που θα πήγαιναν και σε μια συναυλία του Νταλάρα. Φυσικά άλλη ατμόσφαιρα κάνουν οι μικρούλες με τα glow sticks που χτυπιούνται με τα χέρια ψηλά, και άλλη μια γιαγιά που πήγε στη συναυλία με τα εγγονάκια της. Μάλιστα επειδή δεν είχε χώρο όρθιων μπροστά όπως γίνεται στα γήπεδα, στα δύο μέτρα από τη σκηνή κάθονταν άτομα όλων των ηλικιών, και έτσι δεν υπήρχε ο ανάλογος παλμός που έχουν συνήθως οι ποπ συναυλίες.


Η συναυλία ξεκίνησε με το Η αγάπη πού μένει και το Εμείς οι δυο σαν ένα, δηλαδή με τα ίδια τραγούδια όπως στην Ελλάδα. Κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν λάθος, γιατί εσείς μπορεί να βλέπετε την Πολυκατοικία και να ακούτε τα καινούρια τραγούδια του Χατζηγιάννη όπου βρεθείτε κι όπου σταθείτε, εμείς εδώ όμως ούτε Πολυκατοικία έχουμε, ούτε το BBC παίζει Χατζηγιάννη, οπότε τζίφος. Στο βιντεάκι που ακουλουθεί μπορείτε να δείτε την έναρξη της συναυλίας, όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι εκτός από τα πρώτα ουρλιαχτά με το που ανέβηκε στη σκηνή, το υπόλοιπο τραγούδι το είπε μόνος του.



Είπα σε μια φίλη μου που είναι παραγωγός ραδιοφώνου στην Ελλάδα ότι θα ήταν καλύτερα να έλεγε πιο παλιά τραγούδια και με έκραξε. Δεν μπορεί, λέει, να κάνει συναυλίες με παλιά τραγούδια. Ε, αν δεν μπορεί, τότε στο εξωτερικό (στο Λονδίνο τουλάχιστον που έχει κάποιες ιδιαιτερότητες) ας μην περιμένει συμμετοχή από το κοινό. Πραγματικά σε κάποια από τα καινούρια τραγούδια νόμιζες ότι το κοινό είχε έρθει να δει άλλον καλλιτέχνη, τόση ήταν η μουγκαμάρα. Ενώ σε τραγούδια πιο παλιά, όπως το Χέρια Ψηλά ή το Μόνο στα όνειρα, είχε πάρα πολλή συμμετοχή.



Εκείνο που ήταν προφανές ήταν ότι οι περισσότερες κοπελίτσες δεν είχαν έρθει (μόνο) για να χτυπηθούν σε απόσταση αναπνοής από τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη, αλλά (κυρίως) για να φωτογραφηθούν μαζί του. Πάω στοίχημα ότι έφυγαν πάρα πολλά MMS από το Hammersmith Apollo εκείνο το βράδυ! Αφού κάποια στιγμή ο ίδιος ο Χατζηγιάννης πήρε τη μηχανή μιας θαυμάστριας και έβγαζε φωτογραφία το κοινό.


Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε να ξεσηκώσει τον κόσμο και ως ένα βαθμό τα κατάφερε. Κινήθηκε πάρα πολύ πάνω στη σκηνή, δέχτηκε ανθοδέσμες, αρκουδάκια, φόρεσε καπέλα που του έδωσαν οι μπροστινοί, αγκαλιάστηκε, φιλήθηκε, έπαιξε κιθάρα και πιάνο. Πάντως περισσότερη ανταπόκριση από το κοινό είχε όταν τραγούδησε παλιότερα και πιο λαϊκά κομμάτια.


Η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 8:15 και έκλεισε δύο ώρες αργότερα. Στο διάλειμμα η Μαρλέν Αγγελίδου (που έκανε φωνητικά) τραγούδησε 2-3 μοντέρνα τραγούδια, που μάλλον δεν ταίριαζαν στο κοινό, πάντως εμένα μου φάνηκε πολύ ευχάριστη.


Εκεί που μπερδευτήκαμε λίγο ήταν στο τέλος, γιατί περιμέναμε ότι μετά τις χαιρετούρες (Τάδε Ταδόπουλος στα πλήκτρα, Τάδε Ταδοπούλου στο βιολί κ.λπ.) θα ακούγαμε τουλάχιστον άλλο ένα τελευταίο τραγούδι, αλλά καμία τύχη! Δεν ξέρω αν είναι πάντα έτσι οι συναυλίες του Χατζηγιάννη ή απλά μας βαρέθηκε, πάντως από τη στιγμή που έφυγε από τη σκηνή δεν τον ξαναείδαμε. Εδώ που τα λέμε, κι εγώ αν ήμουν δεν θα ξαναεμφανιζόμουν, αφού εκτός από μια παρέα μικρούλες που φώναξαν "κι άλλο, κι άλλο" μερικές φορές, οι περισσότεροι σηκώθηκαν αμέσως να φύγουν. Ούτε στο σινεμά όταν πέφτουν οι τίτλοι δεν αναχωρεί το κοινό τόσο γρήγορα.


Δεν ξέρω αν ο Χατζηγιάννης απογοητεύτηκε από το κοινό του. Ελπίζω όχι τόσο που να μας ξεγράψει από μελλοντικές περιοδείες, γιατί φαντάζομαι ότι οικονομικά τουλάχιστον, μάλλον συμφέρει να γεμίζεις ένα γήπεδο με εισιτήρια των 20 ευρώ, παρά ένα θεατράκι με εισιτήρια των 30-40 λιρών. Πάντως η διάθεση του κόσμου έξω από το θέατρο ήταν πολύ θετική. Όλοι φαίνονταν ικανοποιημένοι, κι εγώ ακόμα περισσότερο που τον είχα επιτέλους δει live!



Χέρια ψηλά, λοιπόν, εν αναμονή της συναυλίας της Άννας Βίσση τον Μάιο :-)