Φως

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τέλη Μαΐου ή αρχές Ιουνίου, πετυχαίνω πάντα ένα ξημέρωμα. Ή ξενυχτάω και κοιμάμαι αφού ξημερώσει ή ξυπνάω από τον ύπνο την ώρα που ξημερώνει. Σήμερα μου έτυχε το δεύτερο.

Θα μου πείτε σιγά το πράγμα - τόσος κόσμος ξυπνάει την ώρα που ξημερώνει. Όχι όμως στην Αγγλία και κυρίως όχι το καλοκαίρι. Γιατί αυτή την εποχή ο ήλιος ανατέλει στις 5 παρά 10. Το οποίο σημαίνει ότι έχουμε φως από τις 4 το πρωί. Στην Αθήνα αντίστοιχα πρέπει να έχετε φως από τις 5:30 περίπου, δηλαδή 1,5 ώρα αργότερα.

Σήμερα λοιπόν ξύπνησα στις 5. Το δωμάτιο φωτισμένο κανονικά, δεν χρειαζόταν να ανάψεις φως για να βλέπεις. Πετάχτηκα, πήρα τη μηχανή, τράβηξα μια φωτογραφία και ξανάπεσα για ύπνο. Ιδού λοιπόν πώς φαίνεται ο κόσμος στις 5:06 πρωί, ένα τέταρτο μετά την ανατολή του ήλιου.


Αυτό το φαινόμενο της μεγάλης μέρας, και ειδικά το ξημέρωμα στη μέση της νύχτας, είναι κάτι πολύ διαφορετικό για όσους βρίσκονται πρώτη φορά στη βόρεια Ευρώπη. Παλιότερα σας είχα πει τι μου είχε συμβεί όταν πρωτοήρθα στην Αγγλία. Επειδή η ιστορία αυτή μου αρέσει, και επειδή κάποιοι δεν την έχετε ακούσει, θα σας τη διηγηθώ ξανά.

Τότε έμενα σε φοιτητική εστία, στην πανεπιστημιούπολη. Το δωμάτιό μου είχε ένα μεγάλο παράθυρο και κάθε βράδυ άφηνα τις κουρτίνες ανοιχτές (πατζούρια δεν έχουμε εδώ) για να με ξυπνάει το πρωϊνό φως πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ένα πρωί, πρέπει να ήταν αρχές Ιουνίου, ξύπνησα πριν το ξυπνητήρι, ως συνήθως. Σηκώθηκα νιώθοντας κουρασμένη, σα να μην είχα κοιμηθεί καλά. Κοιτάω το ξυπνητήρι, έλεγε ώρα 4:00. Λέω πάει, χάλασε, και καλά να πάθω που λυπήθηκα να δώσω μερικές λίρες παραπάνω να πάρω ένα ξυπνητήρι της προκοπής.

Σηκώθηκα, κοίταξα έξω από το παράθυρο και πρόσεξα κάτι πολύ περίεργο. Ενώ ήταν μέρα, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ούτε πουλί πετούμενο, που λένε. Επικρατούσε δε μια ηρεμία, σχεδόν απόκοσμη. Πάνω στο γραφείο ήταν το ρολόι μου. Έλεγε κι αυτό 4:00.

Εκείνη τη στιγμή το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το τραγουδάκι από μια ανατριχιαστική εκπομπή που παιζόταν στην τηλεόραση όταν ήμουν μικρή: του-ρου-του-ρου-του-ρου-του-ρου. Εκεί τα χρειάστηκα. Λέω, ή έχουμε μπει στη ζώνη του λυκόφωτος και σταμάτησαν τα ρολόγια την ίδια ώρα... ή έχει ξημερώσει από τις 4 το πρωί. Σηκώνω το ρολόι, οι δείκτες του κουνιόνταν. Σηκώνω το ξυπνητήρι, δούλευε κανονικά με ένα καθησυχαστικό τικ τακ τικ τακ τικ τακ. Φιουυυυυυ.

Είχε όντως ξημερώσει! Αλλά μιλάμε για κανονική μέρα, όχι χάραγμα. Σαν αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία. Έπαθα πλάκα. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό το πράγμα. Με τα χρόνια βέβαια συνήθισα και τώρα πλέον μου φαίνεται φυσιολογικό και μου αρέσει που έχουμε τόσο μεγάλη μέρα. Είναι δε το όνειρό μου να πάω Ιούνιο μήνα στην Σκανδιναβία, να δω πώς είναι να έχει συνέχεια μέρα. Μέχρι στιγμής δεν το έχω καταφέρει, αλλά πού θα μου πάει...

Φανταστείτε ότι σε 1-2 βδομάδες ο ήλιος θα ανατέλει στις 4:45 π.μ. και θα δύει στις 9:20 μ.μ. που σημαίνει ότι θα χαράζει από τις 3:00 ή και νωρίτερα, και θα έχει φως ως μετά τις 10 το βράδυ. Όταν έχει ξαστεριά, ο ουρανός δεν θα μαυρίζει σχεδόν καθόλου, ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα θα είναι ένα απαλό γκρι-μπλε χρώμα. Αυτά στη νότια Αγγλία. Στη Σκωτία που είναι βορειότερα θα νυχτώνει ακόμα πιο αργά και ξημερώνει πιο νωρίς.

Σήμερα η μέρα αποδείχτηκε πολύ καλοκαιρινή, με μπλε ουρανό και δυνατό ήλιο. Είμαι όλη μέρα με αμάνικο μπλουζάκι και πολύ το χαίρομαι. Λέω να φτιάξω γεμιστά για να νιώσουμε σαν να είμαστε Ελλάδα. Έχω ντομάτες, πιπεριές, ρύζι. Το μόνο πρόβλημα είναι να βρούμε φέτα. Χμμμ...


Αν δεν συννεφιάσει αργότερα θα σας δείξω και τον ουρανό αργά το βράδυ για να συγκρίνετε.

Ε-ε-έρχεται καλοκαιράκι! Μάλιστα η βρετανική ΕΜΥ πιστεύει ότι θα είναι καλύτερο από τα δύο προηγούμενα που μας μούλιασαν. Γιούπιιιιιιιι :-)



Το τραγούδι είναι παλιό, αλλά μου αρέσει και πάει με τον τίτλο. Καλό Παρασκευο-Σαββατοκύριακο να έχουμε!