Πρωτομαγιά στο Χέιστινγκς

Πριν μερικές μέρες είχα αρχίσει να σας λέω για ένα ταξίδι που κάναμε το τριήμερο της Πρωτομαγιάς. Αν θυμάστε, είχαμε ταξιδέψει με τρένο και η διήγηση είχε σταματήσει στο σημείο που φτάσαμε στην πόλη Hastings.

Την ώρα που κατεβήκαμε από το τρένο νιώσαμε ένα ρίγος, όχι συγκίνησης, αλλά κρύου. Άχτι το έχω μια φορά να πάω σε παραλία και να έχει πιο ζέστη από το Λονδίνο. Μέχρι στιγμής δεν μου έχει τύχει, αλλά επιμένω να ελπίζω. Τη συγκεκριμένη μέρα είχε συννεφιά, αέρα, κρύο, και κάτι σταγόνες βροχής, δηλ. ακριβώς τον καιρό που δεν περιμέναμε να βρούμε. Πρώτη ερώτηση της παρέας ήταν αν έχει φέρει κανείς ομπρέλα. Η απάντηση ήταν ένα πανηγυρικό όχι (αφού το δελτίο δεν είπε για βροχή...) οπότε βγάλαμε από τα σακίδια ό,τι είχαμε σε ρούχο, πασμίνες, κασκώλ, ζακέτες, τα φορέσαμε και αρχίσαμε να περπατάμε με έντονο βήμα για να βρούμε καταφύγιο σε καμιά παμπ.

Προχωρήσαμε προς την παραλία, όπου νιώσαμε το δροσερό βοριαδάκι να μας χαϊδεύει τα μαλλιά, τα μάγουλα και τα δάχτυλα των ποδιών (είχαμε βάλει και πέδιλα...). Εν τω μεταξύ δεν βλέπαμε πουθενά κάποια ένδειξη πρωτομαγιάτικων εκδηλώσεων, οι οποίες ήταν ο βασικός λόγος που είχαμε έρθει το Hastings. Ξέραμε ότι κάπου γινόταν στέψη της Μαγιάτικης Βασίλισσας, ένα παλιό πρωτομαγιάτικο έθιμο που κανείς μας δεν είχε ξαναδεί, αλλά δυστυχώς δεν καταφέραμε να βρούμε εγκαίρως πού γινόταν, και μας έμεινε η απορία. Ευτυχώς που υπάρχει και το Flickr και βλέπουμε τις φωτογραφίες των άλλων!

Μπαίνοντας στην παλιά πόλη, η οποία είναι πολύ όμορφη, με πολύχρωμα σπιτάκια και πλακόστρωτους δρόμους, είδαμε τα πρώτα σημάδια Πρωτομαγιάς. Όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά ήταν στολισμένα κατά τον παραδοσιακό τρόπο, με δάφνινα στεφάνια, κλαδιά δέντρων και πολύχρωμες κορδέλες.


Υπήρχε αρκετός κόσμος στους δρόμους, πολλοί από τους οποίους φαίνονταν τουρίστες, και ω θαύμα του θαύματος, τα σύννεφα άρχισαν να σπάνε και επιτέλους είδαμε λίγο γαλάζιο ουρανό.


Σιγά-σιγά αρχίσαμε να βλέπουμε και ανθρώπους με περίεργα ρούχα. Δεν εννοώ τον χρυσό κύριο με το καπέλο - αυτός είναι άγαλμα του δρόμου.


Και ούτε ήρθαν απόκριες αντί για Πρωτομαγιά. Οι περίεργα ντυμένες κυρίες είναι morris dancers, χορευτές παραδοσιακών αγγλικών χορών. Οι χοροί αυτοί είναι περισσότερο σαν ρυθμικοί βηματισμοί υπό τη συνοδεία μουσικής από ακορντεόν, τύμπανο, φλογέρα και ενιότε κάποιο είδος κιθάρας. Οι χορευτές φοράνε κουδούνια στα πόδια και χορεύουν κρατώντας μαντήλια ή μπαστούνια. Υπάρχουν διάφορα είδη χορών και διαφορετικές στολές - άλλοι φοράνε λευκά πουκάμισα και παντελόνια, άλλοι πανωφόρια φτιαγμένα με πολύχρωμα κουρέλια, άλλοι είναι ντυμένοι στα μαύρα, μερικοί φοράνε καπέλα με λουλούδια, ενώ άλλοι μουτζουρώνουν τα πρόσωπά τους.


Ένα από τα γκρουπ που συναντήσαμε είχε μαζί και την μασκώτ του, αυτή την τρομακτική και μαυροφορεμένη κούκλα.


Υπάρχουν πολλά είδη morris dancing και τα πιο γνωστά είναι τα "χαρούμενα", με τους χορευτές ντυμένους με άσπρα πουκάμισα και καπέλα στολισμένα με λουλούδια και πολύχρωμες κορδέλες. Αυτοί συνήθως χορεύουν κρατώντας άσπρα μαντήλια που τα στριφογυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους. Προφανώς δεν είναι όλοι οι χορευτές από το ίδιο καλούπι. Αυτοί εδώ είναι ...οι χεβημεταλλάδες του morris dancing.


Με τα πολλά συνειδητοποιήσαμε γιατί ενώ βλέπαμε χορευτές στους δρόμους, δεν ακούγαμε μουσική και κουδουνίσματα: ήταν η ώρα της μεσημεριανής διακοπής για φαγητό. Στην Αγγλία ο κόσμος τρώει νωρίς, συνήθως στις 12 το μεσημέρι. Καθότι ο ήλιος είχε πλέον κάνει δυναμικά την εμφάνισή του, πολλοί κάθονταν έξω, παρόλο που συνέχιζε να φυσάει. Το φαγητό συνοδεύει φυσικά το κλασικό pint (πάιντ) μπύρας.


Εμείς πάλι δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε τι φαγητό να φάμε. Καθιστό σε παμπ, λουκάνικα στο χέρι ή μήπως το παραδοσιακό ψάρι με πατάτες;


Η απάντηση θα αποκαλυφθεί στην επόμενη ανάρτηση. Σας υπόσχομαι πλούσιο φωτογραφικό υλικό, γι' αυτό να είσαστε φαγωμένοι!