Είδα, πήγα, έφαγα... και πάλι πίσω

Έχω μέρες που θέλω να κάνω μια ανασκόπιση του πρόσφατου ταξιδιού μου στην Ελλάδα, περισσότερο για τον εαυτό μου (άμα δεν τα γράψω τα ξεχνάω) αλλά και για όποιον άλλο ενδιαφέρεται να διαβάσει τι είδα, πού πήγα, τι έφαγα, τι μου άρεσε και τι όχι.

ΤΙ ΕΙΔΑ

Είδα 4 κινηματογραφικές ταινίες και ένα θεατρικό. Με λίγα λόγια οι εντυπώσεις μου:

I love Karditsa


Φαρσοκωμωδία χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις. Η σκηνοθεσία είναι καλή, οι ηθοποιοί το παλεύουν, το σενάριο χωλαίνει. Δεν είναι μια ταινία που θα τη δεις και θα σου μείνει. Δεν είναι έξυπνη. Δεν είναι κουλτουριάρικη. Δεν έχει βάθος. Πάντως έχει γέλιο, εφόσον δεν σε ενοχλούν οι χοντράδες και οι σάχλες. Από τους ηθοποιούς με εντυπωσίασε η Μπέσυ Μάλφα, που της βάζω 8/10. Στην ταινία βάζω 4/10. Επιεικώς.

Νήσος


Ταινία ανάλογη του περσινού Πεθαίνω για σένα, με καλύτερο και εντυπωσιακότερο καστ. Καλή σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες, καλό σενάριο. Δεν είναι ό,τι καλύτερο έχω δει στη μεγάλη οθόνη, αλλά είναι άνω του μετρίου και σε κάνει να ελπίζεις σε καλύτερες μέρες για τον ελληνικό κινηματογράφο. Κεφάτη ταινία, βγάζει γέλιο χωρίς υπερβολικές χυδαιότητες, οι ατάκες είναι έξυπνες και το σενάριο παρουσιάζει μια στοιχειώδη πλοκή. Πολύ ωραίος ο Μιχάλης Μαρίνος στο ρόλο του παπα-Λάμπρου, ωραίος ο Αποστόλης του Κώστα Βουτσά, εξαιρετική όπως πάντα η Ελένη Καστάνη. Της βάζω 6/10. Χωρίς επιείκια.

Soul Kitchen


Κωμωδία με δραματικά στοιχεία, σκηνοθετημένη από τον Τουρκο-γερμανό Φατίχ Ακίν, με κεντρικούς ήρωες δύο αδέρφια που είναι Ελληνο-γερμανοί δεύτερης γενιάς. Έντονα ευρωπαϊκή ταινία, σε κάποια σημεία λίγο άγαρμπη, αλλά στο σύνολό της απολαυστική. Πήγαμε να τη δούμε μεγάλη παρέα, ηλικίες από 11-65. Άρεσε σε όλους, κι αυτό σίγουρα κάτι λέει. Δεν είναι αριστούργημα, αλλά αξίζει να τη δείτε. Από τους ηθοποιούς ξεχωρίζω τον Moritz Bleibtreu (προφ. Μπλάιπτροϊ) στο ρόλο του Ηλία. Προσωπικά της βάζω 7.5/10, οι υπόλοιποι της παρέας θα έβαζαν παραπάνω.

Είναι μπερδεμένο (ατυχής μετάφραση του αγγλικού It's Complicated)


Ρομαντική κομεντί με θέμα τον δεύτερο έρωτα (μετά το διαζύγιο), εξ ου και οι μεσήλικες πρωταγωνιστές. Ευχάριστη, ανάλαφρη, χιουμοριστική. Θα αρέσει σε σας και στη μαμά σας. Σαφώς καλύτερη από την ανούσια βλακεία που λέγεται Valentine's Day. Η Meryl Streep όπως πάντα υπέροχη, πλαισιώνεται επάξια από τον Alec Baldwin. Και ο Steve Martin ήταν καλός, αλλά αυτό το πλαστικοποιημένο λίφτινγκ μου έκατσε στο λαιμό. Της βάζω 7/10.

Το φιόρο του Λεβάντε


Ηθογραφία του Γρηγορίου Ξενόπουλου με πρωταγωνιστή τον Σπύρο Παπαδόπουλο, σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου. Θεατρικό έργο του 1914 που βλέπεται πάρα πολύ ευχάριστα εν έτει 2010. Έχει αέρα ελληνικής ταινίας, αλλά θα το ευχαριστηθείτε ακόμα κι αν δεν είσαστε φαν του είδους (όπως εγώ). Παίζεται για τρίτη χρονιά. Ο Παπαδόπουλος είναι εξαιρετικός στο ρόλο του τετραπέρατου πλην απλοϊκού, γαλίφη και καταφερτζή Ζακυνθινού, τόσο πειστικός που ξεχνάς ότι βλέπεις τον Σπύρο των Απαράδεκτων. Πολύ καλοί οι υπόλοιποι ηθοποιοί, δεν αναγνώρισα κανένα τους και δεν μπορώ να σας τους αναφέρω ονομαστικά.

Συμπαθέστατο το θέατρο Άνεσις. Προσεγμένη αίθουσα με άνετα καθίσματα, φιλική εξυπηρέτηση. Μπορείτε να κάνετε κράτηση εισιτηρίων από το τηλέφωνο χωρίς επιπλέον επιβάρυνση.

Μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Άνεσις, Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι (στάση μετρό: Αμπελόκηποι). Τιμή εισιτηρίου: 24 €, φοιτητικό: 18 €.

Από 3-28 Μαρτίου 2010 το Φιόρο του Λεβάντε θα παίζεται στο Θέατρο Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης (Παρασκευοπούλου 9 και Βασ. Όλγας, τηλ. 2310-824970, 2310–819153). Όσοι ενδιαφέρεστε να το δείτε, λάβετε τα μέτρα σας!

ΠΟΥ ΠΗΓΑ

Εκποίηση Βιβλίου στην πλατεία Κλαυθμώνος

Τώρα πια έχει τελειώσει, αλλά δεν μπορούσα να μην πω δυο λόγια. Στο γνωστό χώρο της πλατείας Κλαυθμώνος, γύρω από το άγαλμα της Εθνικής Συμφιλίωσης, στήθηκε και φέτος ο χώρος που στέγασε την Εκποίηση Βιβλίου. Με περισσότερα από 6.000 βιβλία στο 30% της αρχικής τους αξίας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρείτε κάτι να αγοράσετε. Πήγα δύο φορές, μεσοβδόμαδα. Και τις δύο είχε αρκετό κόσμο. Πραγματικά είναι να αναρωτιέσαι πόσο περισσότερο κόσμο θα είχαν τα βιβλιοπωλεία αν οι τιμές των βιβλίων ήταν πιο προσιτές.

Σε σχέση με το Παζάρι Βιβλίου, που είχα επισκευτεί πέρσυ στον ίδιο χώρο, υπήρχαν αρκετά από τα ίδια βιβλία αλλά πρόσεξα και πολλά διαφορετικά, π.χ. πολλά βιβλία ξένων συγγραφέων από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, που δεν θυμάμαι να είχα δει στο Παζάρι. Αγόρασα την Εποχή του κυνηγιού, του Αντρέα Καμιλέρι. Δεν ξέρω αν είναι καλό, πάντως ο Καμιλέρι γενικά είναι πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος. Νομίζω πως τα 3-4 ευρώ που έδωσα, τα αξίζει με το παραπάνω. Βρήκα και ένα από τα αγαπημένα μου ελαφρά βιβλία, το Να ζεις μαζί ή να μην ζεις (πρωτότυπος τίτλος: Mr Commitment) του Βρετανού συγγραφέα Mike Gayle, σε ανάλογα προσιτή τιμή, και το πήρα για να το δωρίσω.

Στα παιδικά, δυστυχώς δεν βρήκα ούτε έναν Περίεργο Γιωργάκη, βρήκα όμως ένα άλλο καταπληκτικό βιβλίο, το Παγίδα για παπιά (πρωτότυπος τίτλος: Sitting Ducks) του Καναδού σκιτσογράφου Michael Bedard. Ιδανικό για παιδιά 3-6 χρονών. Επίσης το κλασικό πλέον Λέξεις από πλαστελίνη των εκδόσεων Susaeta, για μικρότερα παιδιά. Δεν θυμάμαι πόσο πλήρωσα για το καθένα (τις αποδείξεις τις άφησα στην Ελλάδα για να μπουν στην Εφορία βεβαίως βεβαίως), πάντως οι τιμές στα παιδικά βιβλία κυμαίνονταν από 2-4 ευρώ.

Στην Ερμού για ψώνια

Βρήκα πολύ καλές τιμές στα παπούτσια. Ίσως να κάνω λάθος, αλλά οι τιμές μου φάνηκαν καλύτερες από άλλες χρονιές. Ακόμα και στις φίρμες (Μπουρνάζος, Καζάκος) δεν δυσκολευόσουν να βρεις παπούτσια με 70-100 ευρώ, αν και όχι τόσο μεγάλη ποικιλία σε σχέδια. Υπήρχαν ωραία παπούτσια και σε μικρότερες τιμές, μέχρι 30 ευρώ στα σπασμένα νούμερα.

Για ποτό σε μπαρ

Μετά από χρόνια που σνόμπαρα τη βραδυνή διασκέδαση της χειμερινής Αθήνας, πήγα δυο φορές για καφέ/ποτό. Σε όλα τα μαγαζιά που πήγαμε, πελάτες και προσωπικό κάπνιζαν αρειμανίως, λες και ο νόμος για την απαγόρευση του καπνίσματος δεν είναι σε ισχύ. Στο Rialto στην Ηλιούπολη δεν κάτσαμε καν γιατί ήταν ντουμάνι, και δεν είχε ούτε μια γωνιά για μη-καπνιστές. Αν δεν ήμουν εγώ, η παρέα μου θα είχε κάτσει, αλλά πραγματικά δεν βλέπω τι ουσία έχει από τη μια να διαμαρτύρεσαι που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα από την καπνίλα και από την άλλη να κάθεσαι και να τους τα σκας. Και μόνο που σκεφτόμουν τη βρώμα στα ρούχα μου, πάτησα πόδι και φύγαμε πριν καν ο αδιάφορος σερβιτόρος μας βρει τραπέζι. Κρίμα και ο χώρος είναι πολύ ωραίος, αλλά δεν πειράζει, από μπαρ άλλο τίποτα. Τελικά πήγαμε σε ένα μικρότερο μπαράκι στην Αργυρούπολη, δεν θυμάμαι να σας πω πώς το λένε, πάντως είχε πολύ λιγότερους καπνιστές, ελαχιστότατη κάπνα και πολύ ωραία κοκτέιλ σε λογικές τιμές. Μια χαρά.

Στο Costa Coffee της Κοραή, που πήγαμε μια μέρα για καφέ, υπάρχει ειδικός χώρος για καπνιστές στο πάνω πάτωμα, μέσα σε τζαμαρία, ενώ ο υπόλοιπος χώρος διατίθεται αποκλειστικά σε μη καπνιστές. Δυστυχώς στον καφέ βάζουν φρέσκο γάλα (μπλιαχ).

Στου Ψυρρή πλήρωσα 12 ευρώ για ένα περιποιημένο mojito, ακριβώς όσο είχα πληρώσει και πριν 5 χρόνια. Από τότε δεν είχα ξαναπάει στου Ψυρρή για ποτό γιατί η τιμές μου είχαν φανεί υπερβολικές. Το ότι πέντε χρόνια αργότερα δεν έχουν ανεβεί ούτε κατά 20 λεπτά, σίγουρα κάτι λέει.

Ferrari Store

Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, έχει ανοίξει Ferrari Store στην Αθήνα! Αν είσαστε του αθλήματος, αξίζει μια επίσκεψη. Δεν μπήκα μέσα, αλλά απέξω που το είδα μοιάζει πολύ με το μαγαζί του Λονδίνου. Είναι στην οδό Κολοκοτρώνη, πίσω από την Παλιά Βουλή (στάση μετρό: Σύνταγμα).

ΤΙ ΕΦΑΓΑ

Το πιο άνοστο σουβλάκι της Αθήνας, ενδεχομένως και της Ελλάδας, το βρήκα σε σουβλατζίδικο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, μεταξύ του σταθμού του Μετρό και της Λεωφόρου Κηφισίας. Μέχρι τώρα πίστευα ότι το χειρότερο σουβλάκι ήταν αυτό του Pita Pan στην Ερμού. Έκανα λάθος.

Ευτυχώς το φαγοποτείο του Μπαϊρακτάρη στο Μοναστηράκι και οι Πίττες της Γεωργίας στην Αργυρούπολη πέρασαν το γευστικό τεστ.


Δοκίμασα σοκολάτα Παυλίδης γεμιστή με αχλάδι και ξετρελάθηκα. Ακούγεται περίεργος συνδιασμός, αλλά το γευστικό αποτέλεσμα δικαιώνει τον Παυλίδη.

Έφαγα και κάτι εξαιρετικά κανταΐφια και γαλακτομπούρεκα από τον Τζίμα στην πλατεία Δάφνης, αλλά αυτά καλύτερα να μην τα θυμάμαι!