Go England!

Χθες πήγα στο Τουίκεναμ (αγγλιστί Twickenham) και είδα δύο αγώνες της αγγλικής ομάδας rugby (ανδρών και γυναικών) εναντίον των αντίστοιχων ομάδων της Ιταλίας στα πλαίσια του τουρνουά 6 Nations. Το στάδιο του Τουίκεναμ είναι η επίσημη έδρα της εθνικής ράγκμπι της Αγγλίας και έχει χωρητικότητα 82.000 φιλάθλων. Συγκρίνετέ το με την χωρητικότητα του Ολυμπιακού Σταδίου (72.000) και του Σταδίου Καραϊσκάκη (33.000) για να καταλάβετε για τι τέρας μιλάμε. Κάθε φορά που παίζει η Εθνική Ανδρών γίνεται το αδιαχώρητο, και όχι μόνο αυτό, τα εισιτήρια είναι πανάκριβα (ξεκινάνε από 60 λίρες ή 90 ευρώ) και δυσεύρετα. Τα περισσότερα διατίθενται μέσω των συλλόγων ράγκμπι κι επειδή η ζήτηση είναι τόσο μεγάλη γίνονται κληρώσεις για το ποιος θα μπορέσει να αγοράσει. Δηλαδή δε χρειάζεται απλά να είσαι μέλος, πρέπει να είσαι και τυχερός. Εγώ δεν είμαι κανένα από τα δύο αλλά ευτυχώς κάποιος φίλος είχε γνωστό που είχε γνωστό που ήταν μέλος κ.λπ. κι έτσι βρήκαμε τα πολυπόθητα χαρτάκια.

Το ράγκμπι είναι το εθνικό σπορ της Ουαλίας, αλλά είναι δημοφιλές και στην υπόλοιπη Βρετανία. Στην Αγγλία έρχεται σε τρίτη θέση προτίμησης μετά το ποδόσφαιρο και το cricket, αλλά έχει ανεβεί σε δημοτικότητα από τότε που η εθνική ομάδα κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2003. Παλιότερα παιζόταν μόνο από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις - ακόμα και σήμερα θεωρείται το σπορ που προτιμούν οι μορφωμένοι και αυτοί που προέρχονται από τα μέσα-ανώτερα στρώματα, ενώ το ποδόσφαιρο είναι το σπορ των μαζών. Αυτή η διαφοροποίηση είναι εμφανής και στη συμπεριφορά των φιλάθλων. Ό,τι ξέρετε κι έχετε ακούσει για Άγγλους χούλιγκαν (και για χούλιγκαν γενικότερα) που γιουχάρουν τους αντιπάλους, σπάνε καθίσματα, πετάνε αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο, δεν ισχύει για το ράγκμπι. Όσο βίαιο είναι το σπορ μέσα στο γήπεδο, τόσο καλότροποι είναι οι φίλαθλοι.

Για την ατμόσφαιρα και μόνο αξίζει να πας να δεις αγώνα μεταξύ εθνικών ομάδων, ακόμα κι αν δεν παρακολουθείς το άθλημα (όπως εγώ που μετά βίας ξεχωρίζω το try από το conversion ή το drop kick). Κατ' αρχήν οι φίλαθλοι είναι άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών. Βλέπεις από 3χρονα παιδάκια μέχρι συνταξιούχους. Μερικοί έρχονται οικογενειακώς. Δεν είναι σπάνιο να δεις δύο γονείς, τρία παιδάκια, έναν παππού, μια γιαγιά στην ίδια παρέα. Οι φίλαθλοι κάθονται ανάμειχτα, δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Έξω από το στάδιο πουλάνε αναμνηστικά κασκώλ που έχουν στη μια άκρη την Αγγλική σημαία και στην άλλη τη σημαία της αντίπαλης ομάδας (στην προκειμένη περίπτωση της Ιταλίας). Άντε μετά να καταλάβεις ποιός είναι ποιός.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν έχει γιουχαΐσματα, μόνο επιφωνήματα. Έχει πλάκα να ακούς ογδόντα χιλιάδες κόσμο να κάνουν όλοι μαζί Awwwww ή heaaaaaave (αλήθεια πώς ξέρουν πότε να πουν τι επιφώνημα; το ρώτησα αλλά γέλασαν). Ούτε χαζοτράγουδα έχει σαν αυτά που τραγουδάνε οι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι, ούτε συνθήματα του στυλ θα σας κάνουμε, θα σας δείξουμε, θα σας αλλάξουμε τα φώτα. Το πολύ πολύ να ακούσεις κανένα Go England! καθώς και το σήμα κατατεθέν Swing Low, Sweet Chariot (εντελώς άσχετο με το άθλημα). Όταν σκοράρει η ομάδα σου σηκώνεσαι όρθιος και φωνάζεις (yeahhhhhh!) με τα χέρια ψηλά. Μετά χειροκροτάς. Όταν σκοράρουν οι αντίπαλοι, δεν κάνεις τίποτα, εκτός αν η προσπάθειά τους ήταν ιδιαιτέρως αξιόλογη, οπότε χειροκροτάς, αλλά με λιγότερο ενθουσιασμό και χωρίς να σηκωθείς όρθιος. Ο ξένος κι άσχετος ξεχωρίζει γιατί ρωτάει: αυτούς γιατί τους χειροκροτάμε; τώρα μόλις δεν μας έβαλαν γκολ; ναι, αλλά ήταν ωραίο γκολ (ztoup! πάρτην κάτω τη Σοφία). Όταν φύγει τραυματισμένος παίχτης από το γήπεδο, χειροκροτάνε όλοι, και οι δικοί και οι αντίπαλοι. Στις αλλαγές το χειροκρότημα είναι προαιρετικό, γιατί καμιά φορά γίνονται τόσες πολλές και συχνές αλλαγές, σαν το μπάσκετ ένα πράγμα, που δεν αξίζει να βγάζεις τα γάντια σου κάθε τρεις και λίγο για να χειροκροτήσεις. Όταν ανακοινώσουν τον καλύτερο παίχτη του αγώνα (man of the match) στα μεγάφωνα, χειροκροτάνε πάλι όλοι. Το ίδιο και στο τέλος, που χειροκροτάνε τις δύο ομάδες. Κάθε φορά που σκοράρει η Αγγλία, τα μεγάφωνα παίζουν μουσική κι ο κόσμος τραγουδάει (That's the way aha aha I like it και άλλα τέτοια). Μετά τον αγώνα μαζεύονται όλοι στα μπαρ, πίνουν μπύρες, βλέπουν σε μεγάλες οθόνες τις καλύτερες στιγμές του αγώνα και πάλι τραγουδάνε (My, my, my delilah, why, why, why delilah και άλλα τέτοια άσματα).

Αυτά τα παραδείγματα είναι άξια λόγου γιατί οι Άγγλοι σπάνια τραγουδάνε. Πρέπει να έχουν πιει πολλές μπύρες πρώτα, και στους αγώνες ράγκμπι καταναλώνεται πάρα πολλή, μα πάρα πολλή μπύρα. 'Εχετε δει ποτέ αυτά τα φορητά καζανάκια με το τσάι που έχει η Lipton; Αυτά που βγαίνουν στους δρόμους και δίνουν στους περαστικούς να δοκιμάσουν τα καινούρια είδη τσάι; Στους αγώνες ράγκμπι κυκλοφορούν τέτοιοι πλανώδιοι αλλά τα καζανάκια έχουν μπύρα! Καταναλώνονται βέβαια κι άλλα οινοπνευματώδη όπως κρασί και σαμπάνια (δεν κάνω πλάκα, μέσα στο στάδιο πουλάνε σαμπάνια σε πλαστικά ποτήρια) αλλά η μπύρα ειδικά ρέει αύθονη, πριν, μετά και κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Για τους αγώνες που είδα δεν έχω πολλά να σας πω. Είμαι ακόμα πρωτάρα και δεν καλοκαταλαβαίνω τους κανονισμούς (οι οποίοι είναι και πολύπλοκοι πανάθεμά τους), οπότε ασχολήθηκα περισσότερο με την φωτογράφηση. Εικαστικά όλοι οι αγώνες ράγκμπι έχουν ενδιαφέρον γιατί οι παίχτες σχηματίζουν συνέχεια γραμμές ή "μπόγους" (αγγλιστί scrum). Μερικές φορές φτιάχνουν και γραμμές και μπόγους, κι εκεί βγαίνουν τα πιο ενδιαφέροντα σχέδια στις φωτογραφίες. Οι γραμμές, μου είπαν, οφείλονται στο ότι δεν μπορείς να δώσεις πάσα μπροστά, μόνο πίσω. Έτσι πρέπει να έχεις πάντα μια γραμμή παιχτών για να περνάει η μπάλα.

Χθες και οι δύο εθνικές της Αγγλίας κέρδισαν τις αντίστοιχες της Ιταλίας. Αναμενόμενο αποτέλεσμα, μιας και οι Ιταλοί είναι καινούριοι στο άθλημα. Η Εθνική Ανδρών έπαιξε ψιλο-μέτρια. Ας είναι καλά ο Jonny Wilkinson που σκοράρει για πλάκα. Η Εθνική Γυναικών έπαιξε καλύτερα, γι' αυτό και βάζω φωτογραφία από αυτό τον αγώνα και όχι των ανδρών.

Καλύτερος παίχτης ανακυρήχτηκε ο Ιταλός Alessandro Troncon.