Χθες το βράδυ η νύχτα μου ήταν κάπως μπλε. Ενώ συνήθως μένω ξύπνια ως αργά, χθες κατά τις 1 είχα ήδη αρχίσει να νυστάζω. Ίσως έφταιγε η κούραση, ίσως οι μπύρες... πάντως έπεσα για ύπνο πριν τις 2 και ξύπνησα στις 8 το πρωί, νωρίτερα απ' ό,τι περίμενα. Έξω είχε πάγο, καταγάλανο ουρανό και λαμπερό ήλιο - καιρό που θυμίζει χειμωνιάτικη λιακάδα στην Ελλάδα.Έχω περίεργη σχέση με τον ήλιο. Όσο πιο λαμπερή είναι η μέρα, τόσο μεγαλύτερη όρεξη έχω να μείνω σπίτι. Σήμερα έλεγα να πάω βόλτα στα μαγαζιά, αλλά με το που είδα τον καιρό άλλαξα γνώμη. Σηκώθηκα, άνοιξα τις κουρτίνες να μπει πολύ φως στο δωμάτιο, έφτιαξα ένα milk shake με μπανάνα και γιαούρτι, πήρα και δυο κομμάτια πίτσα που είχαν μείνει από χθες, ξαναχώθηκα στο κρεβάτι με το βιβλίο μου κι έμεινα εκεί μέχρι να το τελειώσω.
Πολύ ωραίο ήταν τελικά. Ενδιαφέρουσα ιστορία, καλογραμμένη, ευκολοδιάβαστη. Μάλλον θα έπρεπε να πω ιστορίες, αφού πρόκειται για μια ιστορία (αυτή του επιθεωρητή Μακντάουαλ που προσπαθεί να εξιχνιάσει δύο διαπλεκόμενα εγκλήματα) εγκιβωτισμένη μέσα σε μία άλλη (αυτή της συγγραφέως Κρίστι Δήμου που γράφει το βιβλίο με ήρωα τον Μακντάουαλ). Γενικά δεν τρελαίνομαι για βιβλία με παράλληλες ιστορίες, γιατί συνήθως καταλήγεις να μην ξέρεις ποιός είναι ποιός (τραγικό παράδειγμα το Ερωτικό των τεσσάρων, που μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι αν οι κριτικοί που το εκθίαζαν το είχαν διαβάσει ως το τέλος - υποψιάζομαι πως όχι).
Μ' αρέσουν τα ευκολοδιάβαστα βιβλία, που δυστυχώς σπανίζουν στον Ελληνικό χώρο. Ίσως γι' αυτό είμαι τόσο φανατική αναγνώστρια της Μάιρας Παπαθανασοπούλου. Δεν μπορώ καθόλου τα βαρύγδουπα, τα αλληγορικά, τα λογοτεχνικά που κάποια μέρα αποσπάσματά τους θα βρουν θέση σε σχολικά βιβλία Νέων Ελληνικών. Κυρίως απεχθάνομαι όλα όσα είναι τόσο φιλοσοφημένα που πρέπει να διαβάσεις την κάθε παράγραφο 3 φορές για να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής. Το βιβλίο θέλω να μου κρατάει συντροφιά με μια όμορφα γραμμένη ιστορία, με πρωταγωνιστές που είναι συνηθισμένοι άνθρωποι σαν αυτούς που συναντάς στη δουλειά, στο γυμναστήριο, σε σπίτια φίλων. Αν έχει και χιούμορ, ακόμα καλύτερα.
Με τα βιβλία της Παπαθανασοπούλου γελάω πολύ, και το συγκεκριμένο δεν αποτελεί εξαίρεση. Μην σας παραπλανεί ο τίτλος και το εξώφυλλο. Οι "πενθούντες" είναι μακάριοι γιατί τους έμεινε η κληρονομιά. Αν σας αρέσει το λεπτό, σαρκαστικό χιούμορ, θα πιάσετε τον εαυτό σας να χαμογελάει συχνά όσο το διαβάζετε.
3 comments:
Κοίτα, κι εγώ γρί δεν κατάλαβα από το φινάλε του Ερωτικού των Τεσσάρων.. ήθελα να βρώ τους συγγραφείς και να τους πετάξω πέτρες!
Για το τέσσερα δεν ξέρω. Για το 24 όμως το πρώτο το είδα ξάγρυπνος σχεδόν σε δύο μέρες. Το δεύτερο ήταν ΟΚ. Το τρίτο το παράτησα. Δεν ξέρω αν ψήνομαι για να αρχίσω πάλι (σχόλιο για δύο μέρες πριν ...) Χαίρετε ...
Καλησπέρα και στους δυο σας.
Φαίδρα, ακόμα δεν έχω βρει άνθρωπο που να έχει καταλάβει το φινάλε του βιβλίου αυτού ή έστω τι σχέση έχει με την υπόλοιπη ιστορία...
Demasame re, η τρίτη και τέταρτη σεζόν του 24 έκαναν κοιλιά (αυτή που δε μου είχε αρέσει καθόλου ήταν αυτή με το βιολογικό πόλεμο, αλλά δε θυμάμαι αν ήταν η τρίτη ή η τέταρτη). Η πέμπτη πάντως ήταν πάρα πολύ καλή, εφάμιλλη της πρώτης. Για την έκτη οι γνώμες διίστανται προς το παρόν.
Post a Comment