Οι ρίζες αυτών των εορτασμών πάνε πολύ πίσω, στον 18ο αιώνα και πιο πριν. Στις μέρες μας ελάχιστες είναι πια οι πρωτομαγιάτικες γιορτές που περιλαμβάνουν Jack-in-the-Green.
Μπορεί να μην είδαμε αυτοπροσώπως τον πράσινο Jack, είδαμε όμως πολλές άλλες παραστάσεις και χορούς. Κατ' αρχήν σταματήσαμε σε μια δαφνοστεφανωμένη παμπ έξω από την οποία προσέξαμε ότι υπήρχαν περίεργα ντυμένοι άνθρωποι, όπως αυτοί οι κύριοι με τις πολύχρωμες κορδέλες στο κεφάλι.
Αυτοί λέγονται mummers (θεατρίνοι, ας το πούμε). Πάνε από παμπ σε παμπ και δίνουν σύντομες κωμικές παραστάσεις, σαν σκετσάκια, που σατυρίζουν ιστορικές προσωπικότητες ή την επικαιρότητα και απαγγέλονται με ομοικαταληξία. Χαρακτηριστικό των παραστάσεων είναι πως συνήθως υπάρχει ένας ασθενής και ένας τσαρλατάνος γιατρός που προσπαθεί να τον κάνει καλά με κάποιο θαυματουργό φάρμακο. Μετά το τέλος της παράστασης, οι θεατές δίνουν χρήματα στους θεατρίνους ή τους κερνάνε μπύρες, με αποτέλεσμα μετά τις πρώτες 3-4 παμπ να είναι ολίγον λιώμα και οι παραστάσεις πολύ πιο ξεκαρδιστικές.
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την παράσταση που παρακολουθήσαμε. Είναι η στιγμή που μπαίνει ο γιατρός. Εκτός από τις ενδυμασίες και την γελοιότητα της παράστασης, με τον άρρωστο ιππότη που κατουράει όσους τον πλησιάσουν, το κείμενο είναι γεμάτο υπονοούμενα που το κάνουν ακόμα πιο αστείο.
Μετά το σκετσάκι και το πρώτο πάιντ για το καλοσώρισμα, πήγαμε αν δούμε τους morris dancers που έδιναν χορευτικές παραστάσεις στο κέντρο της πόλης. Αυτοί είναι παραδοσιακοί χορευτές που φοράνε κουδούνια στα πόδια. Υπάρχουν πολλά είδη παραδοσιακών χορών, και το κάθε γκρουπ έχει τη δική του ενδυμασία και το δικό του στυλ. Πιο συνηθισμένα στη νοτιοανατολική Αγγλία είναι τα γκρουπ ανδρών που χορεύουν με μαντήλια ή μικρά ραβδιά όπως βλέπετε εδώ. Στο Hastings είδαμε κάποια λιγότερο συνηθισμένα. Κατ' αρχήν είδαμε ένα με άνδρες μουσικούς και γυναίκες χορεύτριες.
Το παλούκι στα αριστερά είναι το μαγιάτικο κοντάρι, που κάποια στιγμή θα χρησιμοποιήθηκε για να χορέψουν τα παιδιά γαϊντανάκι, αλλά δυστυχώς δεν το είδαμε.
Είδαμε όμως ένα γκρουπ border morris, που είναι το αγαπημένο μου στυλ. Αυτοί οι χορευτές προέρχονται από τα χωριά κοντά στα ουαλικά σύνορα (border), είναι ντυμένοι συνήθως στα μαύρα, έχουν μουτζουρωμένα πρόσωπα και χορεύουν με έντονα βήματα και βγάζοντας κραυγές, πολλές φορές ανά ζευγάρια, χρησιμοποιώντας μεγάλα μπαστούνια τα οποία χτυπάνε με τόση δύναμη που συχνά σπάνε κατά τη διάρκεια του χορού.
Όλοι οι χορευτές είναι ερασιτέχνες και χορεύουν κυρίως στα διάφορα φεστιβάλ που γίνονται τους καλοκαιρινούς μήνες, από το Πάσχα μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου περίπου. Οι κονκάρδες που φορούν είναι αναμνηστικές από τα φεστιβάλ. Όσες πιο πολλές έχει κάποιος, τόσο πιο πολλές φορές έχει χορέψει.
Φυσικά δεν μπορώ να σας αφήσω χωρίς βιντεάκι. Απολαύστε (αλλά προσοχή - αν είσαστε στο γραφείο, χαμηλώστε τον ήχο πριν πατήστε στο βελάκι)!
Συνεχίζεται με τυμπανισμούς....
