Περί ιπποτών και λευκών αλόγων

Διαβάζω κατά καιρούς σε αρκετά ιστολόγια αναρτήσεις σχετικά με τις σχέσεις ανδρών-γυναικών, και κυρίως για τους λόγους που δεν ευδοκιμούν. Φυσικά οι γνώμες διίστανται, γιατί οι άντρες βλέπουν τη σκοπιά των αντρών, οι γυναίκες τη σκοπιά των γυναικών, και συνήθως στη μέση υπάρχει βάθος αμέτρητο, γιατί ως γνωστόν οι άντρες είναι από τον Άρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη. Γενικά αποφεύγω να τοποθετούμαι σε τέτοιες συζητήσεις, γιατί αφενός αυτά είναι προσωπικά θέματα του καθενός, και αφεταίρου κινδυνεύεις να παρεξηγηθείς ως ...φεμινίστρια αν πάρεις το μέρος των γυναικών, και ως ...προδότρα αν πάρεις το μέρος των ανδρών. Τις τελευταίες μέρες όμως έχει συμβεί ένα περιστατικό στη δουλειά που με έχει βάλει σε σκέψεις και αποφάσισα να σας το μεταφέρω (μαζί με τις σκέψεις μου).

Έχουμε λοιπόν στο γραφείο μια κοπέλα, γραμματέα, 26 χρονών, ψηλή, λεπτή, ομορφούλα, η οποία ψάχνει τον ιππότη με το λευκό άλογο. Όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον τέλειο άντρα. Δεσμό έχει ήδη, με έναν ταξιτζή (ο οποίος ακούγεται καλό παιδί αλλά δεν τον έχουμε γνωρίσει για να έχουμε και γνώμη), παρόλα αυτά δεν τον βλέπει ως μακροπρόθεσμη περίπτωση και ζει με την ελπίδα ότι αργά ή γρήγορα θα βρει το 10 το καλό. Το πόσο εκτός πραγματικότητας είναι αποδεικνύεται από το γεγονός ότι κάθε φορά που εμείς οι "μεγαλύτερες" αναφερόμαστε στα έτερα ήμισυ κάνοντας μη κολακευτικά σχόλια (π.χ. ο δικός μου ροχαλίζει/πίνει πολύ/συνεχώς ξεχνάει τα γενέθλιά μου κ.λπ.) η κοπέλα φαίνεται να πέφτει από τα σύννεφα, ξανά και ξανά, σαν πεντάχρονο που μόλις συνειδητοποίησε ότι ο Αη-Βασίλης δεν υπάρχει. Και το βλέπεις από την έφρασή της ότι σκέφτεται "ας λένε αυτές ότι ο τέλειος άντρας υπάρχει μόνο στα ρομάντζα, εγώ ιππότη ψάχνω και ιππότη θα βρω".

Πρόσφατα μάθαμε ότι η Gemma (έτσι τη λένε) τα χάλασε με τον ταξιτζή και τα έφτιαξε με έναν συνάδελφο από άλλο τμήμα, 45άρη, παντρεμένο, με δύο παιδιά, που απ' ό,τι λένε οι καλές γλώσσες έχει στο παρελθόν συνουσιαστεί με άλλες συναδέλφισες, ενώ οι κακές γλώσσες μιλάνε και για θηλυκές γάτες. Εγώ που λέτε τίποτα δεν είχε πάρει είδηση μέχρι τη μέρα που το ανακοίνωσαν, μάλλον γιατί είμαι βλύττο (δεν εξηγείται αλλιώς). Το μόνο που είχα παρατηρήσει είναι ότι ο Michael ερχόταν στο τμήμα συχνά-πυκνά, ενώ παλιά τον βλέπαμε στη χάση και στη φέξη. Και μάλιστα μου είχε φανεί περίεργο, επειδή έχω ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του (αυστηρά επαγγελματικής φύσης, γιατί μου πέφτει και κοντός), που δεν είχε έρθει ποτέ να με βρει να συζητήσουμε - αλλά βέβαια τώρα ξέρω ότι δεν ερχόταν για να μας δει γενικώς απροσδιορίστως και επαγγελματικώς, αλλά για να *την* δει, ειδικώς και πολύ προσωπικώς. Η πρώτη φορά που ψυλλιάστηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ήταν όταν τους είδα ένα βράδυ να βγαίνουν από μια παμπ κοντά στο γραφείο, και περπατούσαν ο ένας πίσω από τον άλλο σαν να μην γνωρίζονταν, ενώ θα περίμενε κανείς να μιλάνε και να χαζογελάνε όπως κάνουμε οι περισσότεροι όταν έχουμε βγει έξω κι έχουμε πιει λιγουλάκι παραπάνω. Τέλος πάντων όπως και να 'χει, μέχρι να βάλω κάτω 2+2, έγινε γνωστός ο δεσμός και μάλιστα μάθαμε ότι αυτή χώρισε με τον ταξιτζή, αυτός χώρισε με τη γυναίκα του, και τώρα ζουν μαζί.

Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, αυτή ήταν που έψαχνε το πριγκηπόπουλο; Γιατί όπως και να το κάνουμε, ακόμα κι αν το πριγκηπόπουλο υπάρχει, είναι απίθανο να έχει μεταμορφωθεί σε έναν κοντό (γύρω στο 1,70 αλλά με τακούνι η Gemma είναι πιο ψηλή), συμπαθητικό μεν, συνηθισμένο δε, σαραντάρη με περίσσεια λίμπιντο που το μάτι του αποδεδειγμένα παίζει. Βέβαια δεν λέω, ο τύπος μπορεί να έχει (ψυχικά και άλλα) χαρίσματα που τον κάνουν να ξεχωρίζει, πάντως εγώ 4 χρόνια που δουλεύουμε μαζί δεν τα έχω προσέξει, αλλά ούτε και τον είχα καταλάβει για τέτοιο γκόμενο, οπότε ίσως να μου ξεφεύγει κάτι. Πάντως δεδομένου του ιστορικού του, αλλά και της χαζομάρας που μάλλον δέρνει την κοπέλα, δεν το βλέπω και πολύ αισιόδοξο το τέλος της ιστορίας.

Από όλα αυτά, εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η αντιμετώπιση των γεγονότων από τους άλλους συναδέλφους. Σήμερα μετά τη δουλειά πήγαμε για μπύρες, μια συνάδελφος έγινε λίγο κουδούνι και λύθηκε η γλώσσα της. Από αυτήν έμαθα ότι η Gemma το κυνήγησε το παλικάρι, τουλάχιστον όσο κυνήγησε κι αυτός αυτήν. Η ερμηνεία της συναδέλφου όμως είναι πως η Gemma είναι η ξεδιάντροπη, η αντροχωρίστρα και γενικώς αυτή που φταίει για την οικογένεια που διαλύθηκε. Εγώ πάλι αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω, γιατί η Gemma ήταν ελεύθερη κι ωραία (πλην του δεσμού με τον ταξιτζή) ενώ ο Michael είχε γυναίκα, παιδιά και έφεση στο τσιλιμπούρδισμα. Είναι δυνατόν να φορτώσουμε όλο το φταίξιμο στην κοπέλα; Ο άντρας ευθύνη καμία απέναντι στο στεφάνι του; Συν ότι αυτός είναι και 20 χρόνια μεγαλύτερός της, οπότε θα περίμενε κανείς να έχει λίγο μυαλό παραπάνω. Η συνάδελφος ήταν αμετακίνητη. Η μουσίτσα φταίει για όλα. Μα καλή μου, μα χρυσή μου, εδώ ο άνθρωπος είχε φτάσει να κάνει σχέση μέχρι και με υφιστάμενή του και έγιναν μαλλιά-κουβάρια (τελευταία πάλι τα έμαθα αλλά είχε γίνει μεγάλο σούσουρο λέει τότε), είναι δυνατόν να μην έχει ο ίδιος μερίδιο στην ευθύνη; Είναι, γιατί αυτή είναι που τον χώρισε. Είναι, γιατί γι' αυτήν έφυγε από το σπίτι. Είναι, γιατί αυτή τον πήρε από τα παιδιά του. Αυτός είναι άβουλο ον.

Ε λοιπόν, πώς τα καταφέρνουν οι άντρες και βγαίνουν από πάνω σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, δεν θα το καταλάβω ποτέ. Όπως δεν θα καταλάβω και τις γυναίκες που ενώ ψάχνουν τον τέλειο άντρα, καταλήγουν στο τέλος με τους μεγαλύτερους σαβουρογάμηδες.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.