Sunday 11 November 2007

Η μέρα της παπαρούνας


Σήμερα, 11 Νοεμβρίου, είναι η επέτειος της λήξης του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου το 1918. Λέγεται Μέρα της Μνήμης (Remembrance Day) επειδή τιμάμε όσους στρατιώτες και πολίτες θυσιάστηκαν για την πατρίδα τους στους δύο Παγκόσμιους Πόλεμους, και γιορτάζεται σε πολλές άλλες χώρες (Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Καναδά, Νότια Αφρική, Μάλτα, Γαλλία κ.λπ.) από το 1919 και μετά.


Το σύμβολο της ημέρας είναι η παπαρούνα (poppy) γιατί παπαρούνες φύτρωσαν στα πεδία της μάχης στη Φλαμανδία μετά το τέλος του 1ου Παγκόσμιου Πόλεμου. Ο συμβολισμός προέρχεται από ένα πολύ όμορφο ποίημα του Καναδού John McCrae, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στο τέλος της ανάρτησης. Μία εβδομάδα πριν τις 11 Νοεμβρίου, όποιος ενδιαφέρεται να συμμετέχει μπορεί να αγοράσει με ένα συμβολικό ποσό μια χάρτινη παπαρούνα από πανόδιους πωλητές. Την παπαρούνα αυτή την φοράμε καρφιτσωμένη σε σακάκια, καπέλα και τσάντες. Τα χρήματα που μαζεύονται πάνε σε γέρους στρατιώτες, απόμαχους των δύο πόλεμων.


Το 11 είναι συμβολικό νούμερο, γιατί στις 11 Νοεμβρίου 1918 στις 5 το πρωί υπογράφτηκε η εκεχειρία στο Compiègne της βόρειας Γαλλίας, και έξι ώρες αργότερα, στις 11 το πρωί, σταμάτησαν οι εχθροπραξίες. Έτσι σήμερα, 11η μέρα του 11ου μήνα του χρόνου, στις 11 το πρωί, τηρούμε συμβολική σιγή 2 λεπτών σε όλη τη χώρα, ενώ γίνονται ειδικές λειτουργίες στις εκκλησίες, καταθέσεις στεφάνων και διάφορες τελετές σαν αυτές που κάνουμε και στην Ελλάδα την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου, χωρίς όμως τις μεγάλες παρελάσεις, τις σχολικές γιορτές, τους βαρύγδουπους λόγους από τους αρχηγούς των κομμάτων κ.λπ. Η μέρα είναι εργάσιμη, απλά φέτος έτυχε να πέσει Κυριακή. Όταν πέφτει μέσα στην εβδομάδα, η σιγή γίνεται ανήμερα, ενώ οι υπόλοιποι εορτασμοί την δεύτερη Κυριακή του μήνα.


In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.

39 comments:

itelli said...

Έτσι ντε! :)

Anonymous said...

καλά τρελάθηκα. γιατι έβλεπα χθες ενα report του bbc για την υπόθεση του καυμένου του μετανάστη που φάγανε οι μπάτσοι στο μετρό, και φόραγαν όλοι αυτό στο πέτο. και δεν ηξερα τι στο κορακα είναι. νόμιζα οτι ήταν κάτι ξέρεις για τη βια σχετικά με το θέμα.

μου λυσες τρελλή απορια λεμε σόφι
;)

τα σκιουράκια τα είδα, άι λοβ σκιουρους βερι ματσ ;)

Σοφία said...

Χαχαχα δεν το πιστεύω! Καλά έλεγε ο Itelli ότι έπρεπε να έχω κάνει αυτό το ποστ από μέρες...

Γκρινιάρης said...

Yeap. Remembrance day today. Ούτε αργίες, ούτε τίποτα. Δυο λεπτά σιγής κι αυτό ήταν.

Ασκαρδαμυκτί said...

και μένα που πήγε το μυαλό μου σε άλλες ... παπαρούνες!

philos said...

Αυτό δεν είναι blog πλέον...
ο Λαρούς είναι ή για να είμαι πιο σχετικός... η Μπριτάνικα!!!
;DD

s_k said...

hey you!
nice work.

Natassa said...

πω πω! Σοφάκι δεν σε προλαβαίνω! ιδέα δεν είχα γι αυτό τον εορτασμό... απολαμβάνω πολύ όλα αυτα τα ποστ με τα έθιμα με τους εορτασμούς, νομίζω ότι αν δεν παρακολουθούσα το Blog σου δεν θα είχα ιδέα για όλα αυτά :)
καλό απόγευμα ! :)
υ.γ. μην ξεχνιόμαστε ... ανάρτηση πλούσια σε χρ. φώτος.... :)

Σοφία said...

@ Γκρινιάρης: Είναι αυτό που λέμε τσαφ μπαμ - ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.

@ Philos: Ελπίζω να διαβάζομαι πιο ευχάριστα από την Britannica ;-)

@ Fuzzy~Burlesque: Καλησπέρα, καλωσήρθες και ευχαριστώ.

@ Natassa: Δεν το έχω ξεχάσει για τις φωτογραφίες, αλλά υπομονή... τα Χριστούγεννα αργούν ακόμα!

Marina said...

Στο εξωτερικό γιορτάζουν τη λήξη του πολέμου, εμείς στην Ελλάδα γιατί γιορτάζουμε την έναρξη με παρελάσεις κιόλας?

Σοφία said...

Εμείς γιορτάζουμε την γενναιότητά μας (λέμε τώρα) και την εθνική μας ταυτότητα. Αυτοί δεν γιορτάζουν τίποτα, απλά τιμούν όσους πολέμησαν και κυρίως όσους σκοτώθηκαν. Προσωπικά δεν είμαι σίγουρη ποια επιλογή είναι καλύτερη.

Caesar said...

Προτείνω την δεύτερη επιλογή ;)

Πολύ ενδιαφέρον το κείμενό σου !

Καλησπέρα red nights..

Zorba the Greek said...

Και επειδή είναι τυπολάτρες οι Βρετανοί, φορούν πάντα, τιμής ένεκεν, αυτήν την περίοδο στο πέτο μια πλαστική παπαρούνα. Δε θα μπορούσαμε και μείς, να φοράμε την επέτειο του ΌΧΙ μια μαργαρίτα, ή έστω, ένα φύλο συκής...;

Από Μηχανής Θεός said...

Σαν την παπαρούνα μοιάζεις κι όλο χρώματα αλλάζεις..(ασχετο)..!
Τελικά μ'αρέσει πολύ να σε διαβάζω!

Σοφία said...

Καλησπέρα Caesar, ευχαριστώ και καλώς ήρθες στις Κόκκινες Νύχτες :-)

Zorba, γιατί όχι; Πρότεινέ το στο Υπουργείο Εσωτερικών να δούμε τι θα πουν :-p

Aπό μηχανής θεός, με κάνεις και κοκκινίζω σαν παπαρούνα ;-)

Anonymous said...

γιορτάζουν τη λήξη του πολέμου και όχι την έναρξη αυτού. Συγκλονιστικό αν το καλοσκεφτείς......

Chameleon_Dark said...

Τώρα, να σου πω ότι συγκινήθηκα από την απλότητα που γιορτάζεται αυτή η επέτειος, δεν θα είναι ψέμα...Χωρίς βαρύγδουπες τελετές, πασπαλισμένες με τόνους εθνικισμού: ομολογώ ότι πλέον οι παρελάσεις άρχισαν να μου δίνουν στα νεύρα...

Όσο για το έθιμο με τις χάρτινες παπαρούνες?Να μην παρεξηγηθώ, αλλά με συγκίνησε κι αυτό πάρα πολύ (πα πα...πολύ ευσυγκίνητος είμαι σήμερα!...)

Καλή σου (κόκκινη) νύχτα...

Laplace said...

Μαρίνα τι να γιορτάσουν οι άγγλοι?να γιορτάσουν την ημέρα της σφαγής τόσων λαών?την μέρα των νησιών Φώκλαντ?τι?αυτοι καθε χρόνο πόλεμο έκαναν..

Σοφία said...

@ Ηλιογράφος: Όντως...

@ Chameleon_Dark: Σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ παρά λίγο να βάλω τα κλάμματα, ειδικά όταν διάβασα το ποίημα!

@ Laplace78: Αυτό που λες είναι λίγο άσχετο. Πρώτον δεν είναι μόνο οι Άγγλοι που γιορτάζουν τη λήξη και όχι την έναρξη ενός πολέμου. Η Μέρα της Εκεχειρίας γιορτάζεται και από τους Γάλλους, τους Καναδούς, τους Νεοζηλανδούς, τους Βέλγους κ.λπ. Δεύτερον, στην ιστορία κάθε λαού υπάρχουν μελανές σελίδες, οι οποίες από κάποιους λαούς αποκρύπτονται επιμελώς (π.χ. Έλληνες) και από άλλους όχι και τόσο. Τρίτον, αν οι Άγγλοι δεν έχουν τι να γιορτάσουν, οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους τι γιορτάζουν; Φαντάζομαι κάτι θα έχουν βρει να γιορτάσουν κι αυτοί ως λαός, κι ας είναι οι μελανές σελίδες τους κατά τι μελανότερες των γειτόνων τους.

Αν θες να τονίσεις την εθνική σου ταυτότητα (και δεν λέω ότι είναι λάθος να το κάνεις), θα βρεις την κατάλληλη φανφάρα.

Λακων said...

Δηλαδή εκείνη την ημέρα γίνεται της Poppys?

DaNaH said...

Χαχαχα! Πολύ έξυπνο το σχόλιο σου Λάκων!

Σοφία, όπως είπε και κάποιος παραπάνω, νιώθω πως αν δεν διάβαζα το blog σου θα τα αγνοούσα όλα αυτά! Ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας μαθαίνεις τόσα πολλά και ενδιαφέροντα πραγματάκια και κυρίως με τόσο ευχάριστο τρόπο!

You rule! ;-)

Anonymous said...

καλη η γιορτη καλες οι παπαρουνες ωραιο το ποστ αλλα δεν τα εχω καλα με τους αγγλους οσον αφορα τον πολεμο...ειναι ωραιο να τιμας τους ανθρωπους που δωσαν την ζωη τους για την πατριδα αλλα υπηρχαν και σφαγες σε πολλα κρατη απο τους αγλλους εκτος α και β παγκοσμιου πολεμου...για αυτους δεν εχει κατι...σορρυ με επιασε λιγο το πατριωτικο μου..εδω ακουνε αγγλο η αμερικανο και τους σηκωνεται η τριχα για τοσο μεγαλη αγαπη τους εχουν...παντως ωραιο το ποστ απο τις φωτο...besitos..

Anonymous said...

Τι όμορφο... τις λατρεύω τις παπαρούνες... δεν ήξερα πως ήταν το σύμβολο ενός τόσο μεγάλου γεγονότος!!!

Roadartist said...

Πολύ ενδιαφέρον το post! Πολύ μου αρέσει να με ταξιδεύετε πέρα απο την μικρή πόλη μου :))

Σοφία said...

@ Λάκων: Κυριολεκτικά!

@ Δανάη: Αυτό ισχύει για όλα τα ιστολόγια λίγο-πολύ. Ό,τι και να διαβάσεις, όλο κάτι καινούριο θα μάθεις. Εκείνο που αλλάζει είναι το περιεχόμενο - ιστορία, συνταγές μαγειρικής, νέες τεχνολογίες, μουσικά, τηλεοπτικά, θεατρικά ή κινηματογραφικά νέα κ.λπ. Εγώ απλά ασχολούμαι λίγο παραπάνω με τα ταξιδιωτικά και τα λαογραφικά. Πάντως χαίρομαι που τα βρίσκετε ενδιαφέροντα, γιατί κι εμένα μου αρέσει να τα γράφω :-)

@ Damian: Αυτό το θέμα σηκώνει πολύ κουβέντα. Προσωπικά προσπαθώ να ξεφύγω από συνθήματα του τύπου "φoνιάδες των λαών, Αμερικάνοι" (ή Άγγλοι ή Γάλλοι ή Πορτογάλοι - γιατί όλοι φόνευσαν κάποτε) και επίσης προσπαθώ να μην κρίνω έναν λαό με γνώμονα μόνο τις πράξεις ή τις αποφάσεις της κυβέρνησής του σε μια συγκεκριμένη χρονική χρονική περιόδο. Για να στο πω πιο απλά, κι εγώ ντρέπομαι που το 1921 κοντέψαμε να φτάσουμε στην Άγκυρα σκοτώνοντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα μας (τι δουλειά είχε ο Ελληνικός στρατός στο Αφιόν Καραχισάρ; ποια ενθικά συμφέροντα υπερασπίζαμε;) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα, και ότι δεν μπορώ να γιορτάζω την επέτειο του ΟΧΙ. Το ίδιο φαντάζομαι ότι ισχύει και για όλους τους άλλους λαούς - δεν ξέρω αν οι Αργεντίνοι είναι άμεμπτοι, αλλά οι Γερμανο/αυστριακοί ας πούμε, αν είχαν τσίπα θα έπρεπε να αυτοπυρποληθούν και να ξεμπερδεύουν.

Εν πάσει περιπτώσει, το θέμα είναι ότι ένας άνθρωπος που θυσίασε τη ζωή του, την σωματική του ακεραιότητα ή την ψυχολογική του υγεία στο όνομα της πατρίδας του - όχι απαραίτητα *για* την πατρίδα του, αλλά στο όνομά της - όποιος και να είναι, είτε είναι Άγγλος, Αμερικάνος, Καναδός, Γάλλος, Βέλγος ή δεν ξέρω κι εγώ τι, αξίζει δύο λεπτά σιγής, μια σεμνή τελετή και μια χάρτινη παπαρούνα.

@ Laxanaki: Ναι! Και μάλιστα διεθνές.

@ Roadartist: Από ταξίδια άλλο τίποτα μικρή μου ;-)

the BluElephant said...

και εγώ αγόρασα για πρώτη φορά...


...


...


...


αλλά όχι για τον πόλεμο. απλά για να σταθώ μια στιγμη εμπρός στην κοπέλα που τα πουλούσε στο μετρό και να της πω ότι έχει υπέροχο χαμόγελο...
...ποτέ δεν κατάλαβα την πώρωση τους με το τέλος του πολέμου.

Λακων said...

Σοφία συμφωνώ απολύτως μαζι σου για το Εσκιρ σεχίρ και την Κιουτάχεια και το Αφιον Καρα Χισάρ.
Εκεί όμως βρεθήκαμε εξαιτίας των Άγγλων και των ηλίθιων πολιτικών μας που τους πίστεψαν.
Πάντως σίγουρα στο Εσκί Σεχίρ δεν έχουν καμία δουλειά και οι Μογγόλοι νομίζω...
Και τέλος πάντων οι Έλληνες έχουμε κάνει εγκλήματα όπως το 22 που αναφέρεις. Οι Αρμένιοι και οι Κούρδοι, που τους έφταιγαν και τους αφανίζουν;
Όσον αφορά Αγγλία απο τη στιγμή της ιστορίας τους σφάζουν.
Αρχικά ήταν μια φυλή ανθρωποφάγων(σοβαρολογώ και έχω και αρχαία κείμενα αν δεν το πιστεύεις) και έως και τη στιγμή που μιλάμε σκοτώνουν στο Ιράκ. Ποτέ δεν σταμάτησαν να καταστρέφουν. Απο τις αποικίες, Φώκλαντς έως και σήμερα.
Τα ίδια έκαναν και στην Ιρλανδία -Σκωτία και συνεχίζουν. (Bloody Sunday-IRA)
Τα ίδια και στην Αμερική που έσφαζαν τους Γάλλους.
Να μιλήσουμε για Β παγκόσμιο πόλεμο όπου τον μετέφεραν αλλού για να μην πάθουν αυτοί ζημιές; Να πούμε ποιοί ευθύνονται για τον εμφύλιο στην Ελλάδα;
Δεν ήταν λοιπόν μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή..

Σοφία said...

Λάκων, δε νομίζω να βρούμε κοινό σημείο στην κουβέντα αυτή γιατί διαφέρουν οι οπτικές μας γωνίες. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι όλοι οι λαοί είναι εν δυνάμει καλοί και εν δυνάμει κακοί. Αυτοί που μπορούν, όταν και όσο μπορούν, γαμάν και δέρνουν. Αυτοί που δεν μπορούν, παραπονιούνται για τους άλλους που μπορούν. Δυστυχώς αυτή είναι η ανθρώπινη φύση.

Οι Ιρλανδοί βγάλαν τα μάτια τους μόνοι τους - και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να κάνουν το ίδιο (βλ. Robert McCartney). Όπως τα έχουμε βγάλει κι εμείς κατά καιρούς, μόνο που μας βολεύει να τα φορτώνουμε στους ξένους. Δεν είμαστε ανώτεροι ή καλύτεροι από τους Άγγλους ή τους Αμερικάνους, απλά είμαστε λιγότερο ικανοί. Και ούτε είναι επιτυχία που εγώ κι εσύ γεννηθήκαμε Έλληνες, για να νιώθουμε υπεράνω. Απλά έτυχε. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμασταν Σκοπιανοί, Χιλιανοί, Αλβανοί, Άγγλοι, Ρώσοι, Αμερικάνοι, Εβραίοι ή Παλαιστίνιοι. Η ζωή είναι ζάρι.

Σοφία said...

@ The Bluelephant: Πολέμα το λίγο ακόμα, κάπου θα βγάλεις άκρη :-p

Anonymous said...

Καταρχήν, συμφωνώ με την πρότελευταίο σχόλιό σου. Απόλυτα!

Δεύτερον γέλασα πολύ με το της Poppys!

Τρίτον, χθες είχαμε πιάσει κουβέντα στο γραφείο με τον Apos για αυτήν την ημέρα. Δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει τέτοια ημέρα, το μόνο που είχα προσέξει όταν είχα έρθει στο Λονδίνο ήταν αυτές οι πλαστικές παπαρούνες στο μνημείο κοντά στο Μπάκινχαμ.

Πολύ ωραίο post, πολύ χρήσιμο!

Anonymous said...

καλημερα...συμφωνω μαζι σου οτι γενικα ολοι δεν ειναι αμεμπτοι απλα ισως τα βλεπω απο δικη μου οπτικη γωνια λογω συγγενων εδω που εχασα στον πολεμο στα φωκλαντ..αλλα εχεις δικιο ο πολεμος ειναι μια αηδια αλλα το κακο ειναι οτι τρυγυρναει στην γειτονια μας τα τελευταια χρονια και ειμαστε κοντα σε ολες τις κρισεις...παντως η παπαρουνα σαν λουλουδι μου αρεσει αλλα το κακο ειναι οταν το κοβεις μαραζωνει γρηγορα...besitos buen dia

Λακων said...

Σοφία αν διαβάσεις προσεκτικά το blog μου θα δείς οτι σιχαίνομαι στείρους αντιαμερικανισμούς και αντισημιτισμούς.Και είμαι ο πρώτος που τα ρίχνω στους Έλληνες.
Αλλά οι Έλληνες όταν γαμούσαμε και δέρναμε είχαμε μόνο το Μ.Αλέξανδρο που έκανε επεκτατική πολιτική. Και πάλι τον λατρεύουν σα Θεό σε εκείνα τα μέρη.
Όταν οι Σπαρτιάτες γαμούσαν και έδερναν και νίκησαν την Αθήνα δεν την έκανα βοσκοτόπι όπως τους πρότειναν, ούτε έκαναν αποικία την Αθήνα.
Και στα χιλιάδες χρόνια είχαμε 100 αρνητικά σημεία και χιλιάδες θετικά που οφέλησαν όλη την ανθρωπότητα.
Σε αυτό που διαφωνούμε πλήρως είναι στην Ιρλανδία.
Αλλά μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε οι Άγγλοι έχουν βάσεις στην Κύπρο.
Αυτό δεν είναι μετάθεση ευθυνών αλλά αντικειμενικό γεγονός.
Οι Άγγλοι σε όλη τους την ιστορία δεν έχουν προσφέρει σχεδόν τίποτα θετικό. Περισσότερα τα αρνητικά τους.
Εκτός αυτού έχω πεί πως η καταγωγή είναι άχρηστη και όλα είναι θέμα παιδείας.Τίποτα δεν είναι θέμα τύχης. Είναι θέμα προσπάθειας και γνώσης όπου και να έχεις γεννηθεί..
Και συγχώρα με αλλά δεν είμαι λιγότερο ικανός απο Αμερικανούς και λοιπούς.
Ικανότητα δεν είναι να φτιάνεις Bmw. Ας μάθουν πρώτα να είναι ελεύθεροι και άνθρωποι.
Όσον αφορά τις υπερτεχνολογίες τους τις ξέρω και δεν εντυπωσιάστηκα, όπως δεν εντυπωσιάστηκα και με την ευφυία τους.
Εργαζόμουν κάποτε σε έναν πολύπλοκο προσομοιωτή. Μια ολόκληρη πολυεθνική και διάφοροι τύποι με μεταπτυχιακά σε Αγγλία και Αμερική παιδευόταν να το αναβαθμίσουν.
Θα ακουστεί εγωιστικό αλλά τους το έκανα σε 10 δευτερόλεπτα με πολύ απλό τρόπο και αυτοί ακόμα έψαχναν τα εγχειρίδια.
Δεν σου τη λέω, το ξέρεις οτι σε συμπαθώ αλλά είμαι σπαστικούλης που και που.

Σοφία said...

@ Penny, Damian, Λάκων: Καλησπέρα και ευχαριστώ για τα σχόλιά σας :-)

@ Λάκων: Νομίζω ότι στο θέμα αυτό θα πρέπει απλά να συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε.

Manoliscus said...

Ένα λιγότερο γνωστό λουλούδι - σύμβολο για τους βρετανούς είναι και το Ρόδο της Πικαρδίας. Συμβολίζει την ειρήνη, την αγάπη και τους δεσμούς φιλίας μεταξύ του γαλλικού και βρετανικού λαού.

Αναφορικά πάντως με τη σημειολογία της χλωρίδας, είναι πραγματικά στενάχωρο που ο τόπος μας έβγαλε το κλαδί ελιάς και όμως ακόμα δεν έχουμε αξιωθεί να το μοιραστούμε με κάποιον γείτονα.

Anonymous said...

@ emmanouil: Πολύ όμορφο σχόλιο!

Σοφία said...

@ Emmanouil: Η περίφημη entente cordiale! Για το Ρόδο της Πικαρδίας δεν είχα ξανακούσει, αλλά για το κλαδί της ελιάς πρέπει να πω ότι δεν έχεις άδικο...
Καλώς ήρθες στις Κόκκινες Νύχτες :-)

Anonymous said...

Κοίτα σύμπτωση. Ανάλογη κουβέντα έχει πιάσει και ο Apos στο δικό του ιστολόγιο:

http://aposargentino.spaces.live.com/blog/cns!3F55D2DDA7579244!1056.entry

Σοφία said...

Σοβαρά? Πάω να δω!

Σοφία said...

Το είδα. Πολύ ενδιαφέρουσα άποψη της Αργεντίνικης πλευράς, και ενδεικτική του πόσο διαστεβλώνονται τα γεγονότα ώστε να εξυπηρετούν τις προκαταλήψεις μας.

Δυστυχώς και το ιστολόγιο του Apos θέλει ειδικό login για να απαντήσεις :-(