Βρώμικα χέρια και τα μυαλά στα κάγκελα

Αυτή είναι τηλεόραση. Αυτό είναι επεισόδιο. Κρατάς το κοινό σου σε αγωνία για 40 λεπτά και τελευταία στιγμή φέρνεις την κάθαρση. Έτσι είναι τα καλά filler. Χωρίς αναδρομές. Χωρίς χαζομάρες. Με γραμμική αφήγηση και πολλή δράση.

Γουστάρω να βλέπω σειρά επιστημονικής φαντασίας να ασχολείται με ανθρώπινα δικαιώματα, παιδική εκμετάλλευση, ταξικούς διαχωρισμούς και κοινωνικές εξεγέρσεις. Γουστάρω που η Seelix θα γίνει πιλότος. Γουστάρω που η Starbuck έχει χάσει λίγη από τη μαγκιά της. Γουστάρω που ο μπαμπάς-Adama και η Πρόεδρος-Roslyn φλερτάρουν ξεδιάντροπα (χιχιχι). Γουστάρω που ξαναείδαμε την Tory, έστω και για λίγο. Γουστάρω που ο Chief είναι ψυχούλα. Γουστάρω που ο James Callis είναι θεός.

Έχει αρχίσει και μου τη σπάει *αφάνταστα* η Cally. Δε γίνεται να βρεθεί ένα airlock στον δρόμο της; (Γαμώτο ξέχασα, το προσπάθησαν αυτό στο περασμένο επεισόδιο και δεν κατάφεραν τίποτα).

ΟΚ, έχω καλύτερη ιδέα: μιας που ακόμα ψάχνουμε τον κρυφό Cylon, μήπως θα μπορούσα να προτείνω την Cally; Νέα, ωραία, δολοφόνος... μια χαρά ταιριάζει με τους υπόλοιπους. Ευκαιρία να βρει κι ο Chief μια γυναίκα που να μην του τα πρήζει δις ημερησίως (εγώ για το καλό του Chief το λέω, έτσι?)

Oh yes!

Χατ-τρικ έκανε και η Helen Mirren, που πήρε Golden Globe, Bafta και Oscar για το ρόλο της στην ταινία The Queen. Πολύ το χάρηκα, γιατί είναι μία από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς και από τις πιο δημοφιλείς στην Αγγλία (καθώς και η μόνη την οποία σχολίασα όταν ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των Oscars τον περασμένο μήνα).

Χάρηκα επίσης που το Oscar Α' Ανδρικού Ρόλου πήγε στον Forest Whitaker, αφού κι αυτός είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς.

Για τους υπόλοιπους δεν έχω γνώμη. Να'ναι καλά να ξανακερδίσουν.

Και του χρόνου!

Χαμένη στο πέλαγος

Είπα να ξανακάνω χατ-τρικ σήμερα και να δω άλλα τρία επεισόδια, αυτή τη φορά του LOST. Τα είδα, αλλά αν σας έλεγα ότι κατάλαβα, θα σας έλεγα ψέμματα. Πράγματα πολλά συνέβαιναν, κόσμος πήγαινε, κόσμος έρχονταν, άλλοι τράβαγαν κουπί, άλλοι μπαινόβγαιναν σε φυλακές, κάποιοι μεθούσαν, κάποιοι άλλοι έκαναν παραξενιές παρότι δεν είχαν πιει, τουλάχιστον ένας ταξίδεψε στο χρόνο (αλλά μπορεί και όχι), οι αναδρομές στο παρελθόν έδιναν κι έπαιρναν, o Jack πήγε διακοπές για να πετάξει αητό και μετά έκανε τατουάζ σε μπουρδελομάγαζο... άντε να βγάλεις νόημα...

Είδαμε τον ηθοποιό-μαϊντανό Alan Dale, που έχει περάσει από παντού: CSI, West Wing, 24, The OC, Lost, Ugly Betty (μόνο οι σειρές επιστημονικής φαντασίας του έχουν ξεφύγει). Είδαμε και Λονδίνο... έτσι για να αλλάζει λίγο το σκηνικό. Μόνο που δεν ξέρουμε αν αυτό που είδαμε συμβαίνει πριν ή μετά από αυτά που βλέπουμε στο νησί.

Αυτοί είναι χαμένοι; Εγώ να δείτε. Χειρότερα από ναυαγός. Θα είχα παραιτηθεί προ πολλού, αλλά ας όψεται που το ανακάλυψε η κολλητή μου και νιώθω υποχρέωση να κρατήσω έστω μια στοιχειώδη επαφή με τη σειρά για να μπορούμε να τη συζητάμε.

Πάντως αυτός ο Sawyer εδώ μου κάθεται. Δε γίνεται να τον αφανίσει κι αυτόν το νησί να ησυχάσουμε; Ενώ ο Sayid μ' αρέσει λέμε πολύ. Πάρα πολύ. Όχι τόσο όσο ο Jack Bauer, αλλά εντάξει, αν τυχόν ξαναπιάσουν τον Jack οι Κινέζοι, θα βολευτώ με τον Sayid. Αν δεν έχει πέσει σε καμιά καταπακτή ή δεν τον έχουν φάει πολικές αρκούδες εκεί στη ζούγκλα.

Everything happens for a reason. Κάτι πάνε να μας πουν, αλλά τι? Ιδού η απορία.

Τα μάτια μου 24

Μόλις είδα καπάκι 3 επεισόδια της σειράς 24 (από το αδιάφορο 8 ως το πολύ καλύτερο 10). Τελικά άλλο είναι να βλέπεις τα επεισόδια μαζί, κι άλλο να τα βλέπεις ένα-ένα με το σταγονόμετρο.

ΟΚ, τον Logan τον είδαμε, ζει κι είναι μουσάτος. Την Audrey Raines και τον Aaron Pierce πότε θα τους ξαναδούμε; Άντε σιγά-σιγά να ανάβουν τα αίματα, γιατί με τον Wayne κοντεύω να ξενερώσω τελείως.

Ο Jack πάντως πολύ μωρό. Αν πάθαινε κι ένα nervous breakdown, θα αποκτούσε τεράστιο ενδιαφέρον η σειρά.

TickTockTickTockTickTockTickTockTickTockTickTockTickTock

Είδα, άκουσα, σας λέω

Νέο πρώτο:

Χθες το βράδυ εκτροχιάστηκε μια ταχεία αμαξοστοιχία που εκτελούσε δρομολόγιο από το Λονδίνο στη Γλασκώβη (μια διαδρομή που έχω στο πρόγραμμα να κάνω στο εγγύς μέλλον, όχι ότι αυτό έχει καμία σχέση, απλά το αναφέρω ενημερωτικά). Ο απολογισμός ήταν: μία νεκρή, οκτώ σοβαρά τραυματισμένοι και 22 ελαφρά. Σχετικά μικρό το κακό, δεδομένου ότι τη στιγμή του εκτροχιασμού το τραίνο μετέφερε 120 επιβάτες, έτρεχε με 150 χιλιόμετρα/ώρα και 8 από τα 9 του βαγόνια εκτροχιάστηκαν σε σχήμα ζιγκ-ζαγκ. Ένα μάλιστα βρέθηκε σε γωνία 45 μοιρών με το έδαφος. Το δυστύχημα έγινε βράδυ, με άσχημες καιρικές συνθήκες που δυσκόλεψαν πολύ, και εξακολουθούν να δυσκολεύουν, τις προσπάθειες των σχετικών συνεργείων.

Το τρένο που εκτροχιάστηκε ανήκει στην εταιρία Virgin Trains (του ομίλου Richard Branson) και ήταν τύπου Pendolino. Τα Pendolino είναι από τα πιο καινούρια και μοντέρνα τρένα στη Βρετανία. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι γέρνουν στις στροφές (π.χ. όπως τα μηχανάκια) κι έτσι διατηρούν μεγάλες ταχύτητες. Είναι πραγματικά πολύ ωραία τρένα, εσωτερικά και εξωτερικά (Iταλικός σχεδιασμός βλέπετε ;-) και η Virgin θεωρείται από τις καλύτερες εταιρίες. Να σημειώσω ότι εδώ δεν έχουμε ΟΣΕ, αλλά 23 διαφορετικές εταιρίες που διαχειρίζονται τραίνα, και μία ακόμα που διαχειρίζεται το σιδηροδρομικό σύστημα (ράγες, γέφυρες, διαβάσεις), και η οποία απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα φάει (πάλι) το αγγούρι ως υπαίτια του δυστυχήματος. Η εταιρία αυτή λέγεται Network Rail (όσοι είσασταν παλιά στην Αγγλία μπορεί να την ξέρετε με το όνομα Railtrack) και είναι υπεύθυνη για την διαχείρηση των γραμμών. Τη γραμμή όπου έγινε το δυστύχημα την είχαν "συντηρήσει" πριν μια εβδομάδα. Σύμπτωση; Θα δείξει. Πάντως οι πρώτες ενδείξεις είναι ότι το ατύχημα οφείλεται σε πρόβλημα με ένα σετ "κλειδιών", δηλαδή των μηχανισμών που επιτρέπουν την μεταστροφή/εκτροπή από μία γραμμή σε άλλη. Κι επειδή μια φωτογραφία ως γνωστόν αξίζει όσο χίλιες λέξεις, δέστε εδώ τι εννοώ.

Εκείνο που αποδείχτηκε με αυτό το ατύχημα είναι ότι τα Pendolino έχουν εξαιρετική παθητική ασφάλεια. Τα βαγόνια, παρότι εκτροχιάστηκαν, διατήρησαν το σχήμα τους (αντί να γίνουν το κλασικό "ακορνεόν") και κανένα παράθυρο δεν έσπασε. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί όπου υπάρχουν σπασμένα παράθυρα, υπάρχουν τραυματισμοί από γυαλί, καθώς και εκτοξεύσεις/εγκλωβισμοί ανθρώπων κάτω από σιδερένιες μάζες. Στο συγκεκριμένο ατύχημα αντιθέτως, όλοι οι επιβάτες έμειναν μέσα στο τρένο, και στα βαγόνια που έπεσαν στο πλάι, όσοι ήταν σε θέση να μετακινηθούν, πατούσαν πάνω στα παράθυρα κανονικά σα να πατούσαν στο πάτωμα. Στην ιστοσελίδα του BBC υπάρχει σχετική φωτογραφία, αφού ένα στέλεχος του BBC ήταν μέσα στο τρένο που εκτροχιάστηκε (αυτό θα πει να είσαι στην καρδιά των γεγονότων).

Νέο δεύτερο:

Σήμερα είναι η ημέρα του ράγκμπυ, καθώς παίζουν και οι 6 χώρες του τουρνουά 6 Nations. Δύο παιχνίδια έχουν ήδη τελειώσει: η Ιρλανδία κατατρόπωσε την Αγγλία 43-13 και η Σκωτία έχασε από την Ιταλία 17-37. Τους το' λεγα ότι η Ιρλανδία και η Ιταλία θα διαπρέψουν σήμερα, αλλά δεν με πίστευαν. Έτσι είναι η εθνική υπερηφάνεια. Τυφλώνει. Δεν το σκέφτηκα έγκαιρα, αλλά έπρεπε να πάω να βάλω κανένα στοίχημα. Θα έβγαινα σίγουρα κερδισμένη.

Αυτή τη στιγμή η Γαλλία και η Ουαλία είναι 23-14 στο δεύτερο ημίχρονο. Έτσι και χάσουν οι Ουαλοί, θα το φυσάνε και δε θα κρυώνει, καθότι το ράγκμπυ είναι το εθνικό τους σπορ, γενικώς είναι πολύ παθιασμένοι κι επίσης κανένας δε χωνεύει τους Γάλλους - έλα όμως που παίζουν καλό ράγκμπυ. Θα το κερδίσουν το τουρνουά, να μου το θυμηθείτε.

Νέο τρίτο:

Τελειώνω την ανασκόπηση της επικαιρότητας με ένα νέο από την γείτονα χώρα που συζητιέται πολύ σήμερα. Ο Jean-Marie Le Pen σκοπεύει να δηλώσει για πέμπτη φορά υποψηφιότητα για την προεδρία της Γαλλίας. Η κόρη του Marine, μια νόστιμη ξανθιά, έχει αναλάβει την ενορχήστρωση της πολιτικής του εκστρατείας και την προώθηση μιας πιο μετριοπαθούς και μοντέρνας εικόνας για το ακροδεξιό κόμμα Front Νational.

Απίθανο είναι να κερδίσει γιατί τα γκάλοπ δείχνουν πως έχει χάσει πολύ έδαφος (μάλλον έβαλαν μυαλό οι Γάλλοι μετά τις τελευταίες εκλογές) αλλά και μόνο ότι συνεχίζει να προσπαθεί στην ώριμη ηλικία των 78 χρόνων, κάνει το νέο άξιο λόγου. Περισσότερα εδώ.

Η μέρα της κρέπας

Καλημέρα, Χρόνια Πολλά και Καλή Σαρακοστή!
Παρότι φέτος το Kαθολικό και το Oρθόδοξο Πάσχα συμπίπτουν (μεγάλη πίκρα γιατί τα αεροπορικά εισιτήρια φτάνουν στα ύψη...) τα προεόρτια υπολογίζονται διαφορετικά. Στην Ελλάδα η Σαρακοστή έχει ήδη ξεκινήσει, ενώ στην Αγγλία ξεκινάει αύριο Τετάρτη. Η μέρα σήμερα λέγεται Shrove Tuesday, δηλαδή Τρίτη της Άφεσης, επειδή τότε εξομολογούνταν κι έπαιρναν άφεση αμαρτιών πριν ξεκινήσει η περίοδος της Σαρακοστής. Η αντίστοιχη μέρα για τους Καθολικούς είναι η Mardi Gras, που είναι η τελευταία μέρα του καρναβαλιού.

Στην Αγγλία δεν έχουμε καρναβάλι, ούτε Τριώδιο, και η μόνη μέρα που γιορτάζουμε είναι η Τρίτη της Άφεσης. Κατά την παράδοση, τη μέρα αυτή οι νοικοκυρές ετοιμάζονταν για τη νηστεία της Σαρακοστής. Χρησιμοποιούσαν ό,τι ευπαθές εδώδιμο υπήρχε στην κουζίνα τους, δηλαδή αυγά, αλεύρια, βούτυρα και γάλατα, κι έφτιαχναν κρέπες για όλη την οικογένεια. Από εκεί έχει βγει το όνομα Pancake Day ή Ημέρα της Κρέπας, που την γιορτάζουμε μέχρι σήμερα φτιάχνοντας και τρώγοντας κρέπες.

Οι κλασικές αγγλικές κρέπες είναι λεπτές και σερβίρονται ανοιχτές πάνω στο πιάτο, πασπαλισμένες με ζάχαρη και χυμό λεμονιού. Ακούγεται περίεργος συνδιασμός, αλλά γίνονται πολύ νόστιμες. Βέβαια ο καθένας κάνει τους δικούς του συνδιασμούς, αλμυρούς και γλυκούς, αλλά αυτές με το λεμόνι είναι οι καλύτερες και πιο εύκολες. Γίνονται πολύ ωραίες και με χυμό πορτοκαλιού (κάπως σαν τις Crêpes Suzette, αλλά χωρίς Grand Marnier).

Μαντέψτε λοιπόν τι θα φάμε σήμερα, κι όπου το βρείτε ;-)

Γευστικοί πειραματισμοί

Ανήμερα της κινέζικης πρωτοχρονιάς βρέθηκα με τη φίλη μου τη Suz στην Chinatown (ελληνιστί: κινέζικη συνοικία) μαζί με άλλους 200.000 ανθρώπους, εκ των οποίων άντε να ήταν Κινέζοι οι μισοί και πολλούς λέω. Είχα ξαναπάει στις εκδηλώσεις για την κινέζικη πρωτοχρονιά αλλά όχι στην Chinatown, ενώ η Suz πήγαινε για πρώτη φορά - γι' αυτό και κάναμε το λάθος. Ακούσαμε το Δήμαρχο που στο λόγο του μας προέτρεπε να πάμε στην κινέζικη συνοικία, να πάρουμε μια ιδέα από Κίνα και κάποια στιγμή να επισκεφτούμε την πολύ όμορφη αυτή χώρα, που έχει φιλόξενους ανθρώπους, που αναπτύσεται με καλπάζοντες ρυθμούς, που έχει κάνει τόσα για την προστασία του περιβάλλοντος (εδώ γελάμε), που θα οργανώσει τους Ολυμπιακούς σε 18 μήνες, που γαμά και δέρνει, που, που, που. Kάπως έτσι πειστήκαμε και πήραμε το δρόμο για την Chinatown.

Αν σας πω ότι γινόταν πανικός, θα είναι λίγο. Θα σας πω όμως ότι αν η λαοθάλασσα και το χάος που μας περίμενε είναι ενδεικτικά της χώρας της Κίνας, η Suz κι εγώ αποφασίσαμε επί τόπου ότι δε θέλουμε να την επισκεφτούμε ποτέ.

Για να ξεφύγουμε από τον όχλο και το τσαλαπάτημα, μπήκαμε σε ένα από τα παραδοσιακά σούπερ μάρκετ της περιοχής να εφοδιαστούμε με φαγώσιμα. Έχει πολλή πλάκα τελικά να ψωνίζεις χωρίς να έχεις ιδέα τι είναι τι. Μερικά προϊόντα είχαν ετικέτες στα αγγλικά, αλλά δεν ήταν πάντα κατατοπιστικές: "yellow bean cake", "yam roll", "guava layer cake", "chocolate (mixed fruits)". Χμμμμ...

Τελικά αγοράσαμε μερικά πράγματα στην τύχη, με οδηγό την αφή, την όραση και την όσφρησή μας. Φυσικά δεν ήταν όλες οι επιλογές μας πετυχημένες. Κάτι πιτάκια που τα πήραμε για να τα φάμε εκείνη τη στιγμή αποδείχτηκαν αταίριαστα με τους γευστικούς μας κάλυκες και τα πετάξαμε κατευθείαν στα σκουπίδια. Κάτι άλλα με κάστανο ήταν πολύ ωραία πάντως.

Φωτογράφησα αυτά που έφερα στο σπίτι για να τα δοκιμάσω με την ησυχία μου. Αν με χάσετε μέσα στις επόμενες μέρες, θα ξέρετε τι φταίει.

Άλλες φωτογραφίες δεν έβγαλα, αλλά μπορείτε να δείτε μερικές σημερινές από την παρέλαση και τις εκδηλώσεις στην ιστοσελίδα του BBC (πολύ καλύτερες απ' ό,τι θα τραβούσα εγώ).

Kung Hei Fat Choi! Καλή χρονιά!

5 πράγματα (και) για μένα

Με τάγκαραν δύο (όχι που θα ξέφευγα χεχε) για να γράψω πέντε πράγματα για τον εαυτό μου.

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Περί φαγητού: Βαριέμαι αφάνταστα το μαγείρεμα, αλλά λατρεύω το καλό φαγητό. Οι αγαπημένες μου κουζίνες είναι η ταϊλανδέζικη και η ινδική. Δεν τα πάω καθόλου καλά με τις σκανδιναβικές, και ειδικά με τη δανέζικη. Τα αγαπημένα μου φαγητά είναι οι σαλάτες, τα παγωτά και οι σούπες. Φτιάχνω καταπληκτικές σούπες. Το μόνο ελληνικό φαγητό που μου λείπει είναι το σουβλάκι, γιατί δεν μπορώ να το φτιάξω στο σπίτι.

Περί εργασίας: O επίσημος τίτλος σπουδών μου λέει Ergonomics Engineer, αλλά το ανάλογο επάγγελμα το έχω εξασκήσει ελάχιστα. Έχω ασχοληθεί με 9-10 διαφορετικές δουλειές. Έχω δουλέψει πωλήτρια κι έχω παίξει σε μιούζικαλ. Στην επόμενη ζωή μου θα γίνω τραγουδίστρια ή stand up comedian.

Περί γνωριμιών: Έχω δουλέψει με το Στέλιο Χατζηιωάννου (της easyJet) τον οποίο θεωρώ πρότυπο επιχειρηματία και τον θαυμάζω αφάνταστα.

Περί ανέμων και υδάτων: Είμαι παιδί της πόλης, αλλά έχω μείνει σε ένα χωριό 2.000 κατοίκων για ενάμιση χρόνο και πέρασα μια χαρά. Γενικώς προσαρμόζομαι εύκολα. Δε μου αρέσουν ιδιαίτερα οι εξοχές, και αποφεύγω τα extreme sports (ορειβασίες, καγιάκ, σκι και τα συναφή). Όταν ταξιδεύω πηγαίνω συνήθως σε πόλεις που έχουν πολλά μουσεία και μαγαζιά. Η αγαπημένη μου πόλη είναι το Λονδίνο, γιατί έχει και τα δύο.

Παπούτσια και βιβλία: Έχω πάνω από 50 ζευγάρια παπούτσια και πολύ περισσότερα βιβλία. Λατρεύω τα ψώνια στην Ερμού (λόγω υποδηματοπωλείων) και μπορώ να περάσω ώρες ατέλειωτες μέσα σε βιβλιοπωλείο. Μην με στείλετε να ψωνίσω ρούχα μόνο, τα βαριέμαι σχεδόν όσο και το μαγείρεμα.

Ευχαριστώ πολύ τον DeMasame Re και τον Derek που μου πέταξαν τη σκυτάλη, και με τη σειρά μου ταγκάρω τους:

Φαίδρα
Civil
Goner
Unpaiktable
Ηλιαχτίδα (ξανά)

Μην πυροβολείτε τη νύφη

Μόλις τελείωσα το βιβλίο της Χρύσας Δημουλίδου με τίτλο: Μην πυροβολείτε τη νύφη. Ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα τη συγκεκριμένη συγγραφέα και δεν περίμενα πολλά, αλλά τελικά έμεινα ικανοποιημένη από την επιλογή μου (που έγινε σε δευτερόλεπτα στον Παπασωτηρίου του Ελ. Βενιζέλος γιατί είχαν ήδη καλέσει την πτήση μου). Εντάξει, δε μιλάμε για λογοτεχνικό αριστούργημα. Αντιθέτως, μια πιο επισταμένη φιλολογική επιμέλεια σίγουρα θα έπιανε τόπο. Είναι όμως ένα εύπεπτο, χιουμοριστικό μυθιστόρημα, ανάλαφρο και κατά τόπους ηθοπλαστικό, που διαβάζεται εύκολα και γρήγορα.

Συμπαθής η πρωταγωνίστρια Άννα, που κινδύνευε να μείνει στο ράφι και προκειμένου να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή, παντρεύτηκε τον πρώτο άντρα που βρήκε μπροστά της, τον συνάδελφό της Μιχάλη. Και τότε (μετά τον Ησαΐα) ήταν που άρχισαν τα δύσκολα...

Mια λίγο-πολύ συνηθισμένη ιστορία, γραμμένη με απλό τρόπο, σαν μονόλογος της πρωταγωνίστριας. Ιδανικό βιβλίο για ξεπέταγμα, με λίγο βάθος, αλλά πολύ πλάτος - 334 σελίδες για την ακρίβεια. Θα σας κρατήσει άνετα συντροφιά σε ένα ταξίδι ή στις καλοκαιρινές σας διακοπές.

Κινέζικη πρωτοχρονιά

Αύριο είναι η Κινέζικη Πρωτοχρονιά. Είναι η πιο σημαντική μέρα του κινέζικου ημερολογίου και γιορτάζεται με παρελάσεις, εκδηλώσεις, πυροτεχνήματα και φαγοπότι. Συμβολίζει το ξεκίνημα ενός νέου σεληνιακού έτους και την αρχή της άνοιξης. Γιορτάζεται ιδιαιτέρως από τους Κινέζους αλλά κι από όλους τους Λονδρέζους, ανεξάρτητα από έθνος και φυλή.

Το κέντρο του Λονδίνου στολίζεται με κόκκινα & χρυσά φανάρια, μπαλόνια, γιρλάντες, πανώ και σημαιάκια. Στις 11 το πρωί της Κυριακής ξεκινάει η παρέλαση, που καταλήγει στην κεντρική πλατεία, την Trafalgar Square. Μετά γίνονται συναυλίες, ακροβατικά, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις και οι περίφημοι χοροί των δράκων. Όλη η γύρω περιοχή μετατρέπεται σε ένα τεράστιο παζάρι, τα κινέζικα εστιατόρια γεμίζουν ασφυκτικά, ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους. Οι εορτασμοί τελειώνουν το βράδυ με πυροτεχνήματα και κροτίδες.

Τις μέρες πριν την πρωτοχρονιά η παράδοση επιβάλλει την εξόφληση όλων των χρεών (ευτυχώς πλήρωσα την πιστωτική που τη χρωστούσα ένα μήνα τώρα), αγορά νέων ρούχων (άκυρο), κούρεμα μαλλιών και γενικότερο σουλούπωμα (tick, tick), και καθάρισμα του σπιτού απ΄άκρη σ' άκρη (εδώ αποτύχαμε τελείως, αλλά εντάξει, δεν είμαστε Κινέζοι). Σήμερα κανονικά έπρεπε να έχουμε οργανώσει παραδοσιακό εορταστικό δείπνο, αλλά θα τιμήσουμε τη μέρα με delivery από το κινέζικο της γειτονιάς.

Μπορεί να μη γιορτάζουμε την Καθαρή Δευτέρα, αλλά έχουμε μια αξιοπρεπή εναλλακτική, έτσι; Και το κυριότερο, δεν προβλέπεται κακοκαιρία :-)

Καλά κούλουμα & προσοχή στις μετακινήσεις σας!

Real Greek souvlaki

Τις προάλλες βγήκα για φαγητό με το φίλο μου τον Κώστα, που βρίσκεται στο Λονδίνο προσωρινά για επαγγελματικούς λόγους. Όταν βγαίνω έξω με άλλους Έλληνες συνήθως πάμε σε τούρκικα εστιατόρια, γιατί το φαγητό τους είναι καλό και θυμίζει Ελλάδα. Δυστυχώς στο Λονδίνο δεν υπάρχουν πολλά ελλαδίτικα εστιατόρια, κι αυτά που υπάρχουν είναι μπασταρδεμένα. Αν είναι να φάω Greek haloumi, Greek hummous, lamb kleftiko και αραβική πίττα, προτιμώ να τα φάω σε τούρκικο, thank you very much.

Αρχικά πρότεινα να πάμε σε κανένα ταϊλανδέζικο, ο Κώστας όμως είχε άλλες ιδέες - ήθελε ελληνικό φαγητό, και είχε ακούσει για ένα εστιατόριο πάνω στο ποτάμι, που λέγεται The Real Greek. Είπα να μην του χαλάσω το χατήρι, αφού τον είχε πιάσει στέρηση για σουβλάκι.

Ωραίος χώρος ήταν, με αρκετή άπλα και πολύ μοντέρνα διακόσμηση. Είχε τραπεζάκια και πάγκους με ψηλά σκαμπώ. Προτιμήσαμε έναν πάγκο κοντά στην τζαμαρία για να χαζεύουμε τα καραβάκια που περνούσαν στον Τάμεση και τα φωτισμένα χτίρια στην απέναντι όχθη.

Το φαγητό ήταν έτσι κι έτσι. Πήραμε σουβλάκια και τηγανητές πατάτες, μπύρες Mythos (γιατί δεν είχαν Amstel) και τυροπιτάκια. Τα τυροπιτάκια ήταν περίεργα, φτιαγμένα μ' ένα άνοστο τυρί και κάτι φοσφωριζέ πρασινάδες που μοιάζαν με νεροκάρδαμο. Τα σουβλάκια ήταν υποφερτά, μόνο που μέσα είχαν μια ντοματόσαλτσα πολύ περίεργη και τζατζίκι νερουλό. Το νεροκάρδαμο το καταλαβαίνω γιατί είναι αρκετά διαδεδομένο εδώ. Την ντοματόσαλτσα όμως; Μετά από μέρες διάβασα σε ένα ποστ του Derek ότι στην Κέρκυρα, λέει, βάζουν στο σουβλάκι σάλτσα ντομάτα-βασιλικό. Μήπως ο Real Greek είναι Κερκυραίος;

Τεσπάν... φάγαμε, και μετά πήγαμε βόλτα άκρη-άκρη στο ποτάμι. Είχα μαζί μου μηχανή και τράβηξα αρκετές φωτογραφίες. Αυτές οι εικόνες του φωτισμένου Λονδίνου με αποζημίωσαν για το σαλτσο-σουβλάκι.

Την επόμενη φορά πάντως θα πάμε σίγουρα σε ταϊλανδέζικο.

Ο παραμυθάς

Σήμερα θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια όταν βρήκα αυτό.

Αααααχχχχχχ τι ωραία, ο παραμυθάς πάλι κοντά μας! Λέτε να ξανακυκλοφορήσει η Μανίνα;

Σιγή ιχθύος

Η ελληνική μπλογκόσφαιρα και τα φόρουμ έχουν μια εβδομάδα τώρα που ασχολούνται με τα παθήματα του ιδιοκτήτη του ANT1, αλλά οι δημοσιογράφοι-αναζητητές της αλήθειας διατηρούν σιγή ιχθύος, με εξαίρεση την Καθημερινή που αναφέρεται μεν στο θέμα, πλην όμως ανώνυμα.

Αν η ιστορία έχει όπως τη διάβασα σε διάφορα blog και φόρουμ, ο Μίνως Κυριακού, μεγαλο-εφοπλιστής και μεγαλο-επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης του ομίλου ΑΝΤ1 και Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας, καταδικάστηκε από το τριμελές Πλημμελειοδικείο Ναυπλίου σε φυλάκιση 4 χρόνων *χωρίς αναστολή* για αυθαίρετες κατασκευές στο εξοχικό του κτήμα στο Πόρτο Xέλι. Μια σημαντική είδηση, που αντί να γίνει πρωτοσέλιδο, δεν εμφανίστηκε ούτε στα μονόστηλα με τα ανούσια νέα.

Τόση δύναμη έχει πια ο κ. Κυριακού που μπορεί να φιμώνει τα ΜΜΕ; Τόσο πολύ φοβούνται οι δημοσιογράφοι μας μήπως εξοστρακιστούν από την ελληνική δημοσιογραφία;

Χρόνια πολλά!

Να χαίρεστε όσους αγαπάτε. Τα παιδιά σας, τα αδέρφια σας, τους γονείς σας, τους φίλους σας, τους συντρόφους σας.

Μέρα που είναι, δείξτε τους ότι τους σκέφτεστε με μια αγκαλιά, ένα λουλούδι, ένα τηλεφώνημα, ένα ημέιλ... σίγουρα θα το εκτιμήσουν. Ε κι άμα νομίζετε ότι το περιμένουν, πάρτε τους και κανένα κουκλάκι, δε χάθηκε ο κόσμος!

Πριν κάτι χρόνια είχα πάει να ψωνίσω σε ένα μαγαζί με χαρτικά και είδη δώρων στην Εμμανουήλ Μπενάκη. Sam Paper νομίζω λέγεται. Ήταν ή ανήμερα 14 Φεβρουαρίου ή την προηγούμενη. Στο ταμείο είχε μια τεράστια ουρά που έφτανε μέχρι το πίσω μέρος του μαγαζιού. Κάποια στιγμή όταν είχα φτάσει σχεδόν στην αρχή, κοίταξα πίσω μου και είδα στη σειρά νεαρούς με μαύρα ρούχα, δερμάτινα, μακριά μαλλιά κ.λπ. που όλοι κρατούσαν στα χέρια τους κόκκινα και ροζ κουκλάκια, αρκουδάκια, καρδούλες, μπαλόνια και γενικότερα πράγματα που ούτε θα τα πλησίαζαν τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου.

Το ίδιο θέαμα αντίκρισα χθες που πήγα σε ένα αντίστοιχο μαγαζί εδώ. Μήπως τελικά μοιάζουμε;

Μια πολύ καλή μέρα

Σήμερα ήταν μια πολύ καλή μέρα, γιατί συνέβησαν τα εξής:

* Ένα report που το δουλεύω εδώ κι 2 εβδομάδες και για το οποίο έχω τσακωθεί άπειρες φορές με το αφεντικό, έφτασε επιτέλους στα χέρια του Γενικού Διευθυντή ο οποίος έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος. Φιουυυυυυ!

* Το αφεντικό φεύγει για διακοπές, που σημαίνει αναλαμπή μιας εβδομάδας για εμάς τους υπόλοιπους, ίσως και περισσότερο αν τυχόν σπάσει κανένα πόδι όσο λείπει (απίθανο, αλλά ποτέ δεν ξέρεις ;-)

* Πήγα σε ένα καινούριο Τούρκικο εστιατόριο κι έφαγα μια σπανακόπιτα εξαιρετική (εφάμιλλη αυτής που φτιάχνει η θεία μου η Κούλα, δεν σας κάνω πλάκα!).

* Έφυγα από τη δουλειά νωρίς (αυτό κι αν είναι θαύμα) και πρόλαβα τα μαγαζιά ανοιχτά. Πήρα Αγιοβαλεντινίστικη κάρτα για το έτερον ήμιση, οπότε είμαι άνετη. Δεν θα την πάθω όπως μια χρονιά που μου πήρε κάρτα και λουλούδια κι εγώ δεν του είχα πάρει τίποτα.

* Κατέβασα και είδα νέο επεισόδιο Battlestar Galactica που από τις περιλήψεις το περίμενα φάλτσο, αλλά τελικά ήταν και γ*μώ.

Ε, πόσο καλύτερα να πάει η μέρα μου πια :-)

Χωρίζω?!!!

Όχι εγώ... Για το περιοδικό λέω.

Σήμερα χάζευα στο Ηλεκτρονικό Περίπτερο του in.gr και πρόσεξα ότι εκτός από εφημερίδες έχει και περιοδικά. Ήμουν έτοιμη ν' ανάψω ευχαριστήριο κεράκι, αλλά δε χρειάστηκε, αφού δεν είχε Down Town (το μόνο ελληνικό περιοδικό που διαβάζω). Είχε όμως ένα περιοδικό με τίτλο Χωρίζω. Είναι δυνατόν; Περιοδικό για χωρισμένους; Κι όμως!

Προφανώς είναι καινούρια ιδέα. Μόλις έχει κυκλοφορήσει το δεύτερο τεύχος, με θέματα όπως "παιδιά και διαζύγιο" και "πότε δικαιούστε διατροφή". Μα καλά, υπάρχουν τόσοι χωρισμένοι στην Ελλάδα που το περιοδικό αυτό βρίσκει κοινό; Κι εγώ που νόμιζα ότι αυτά περί αύξησης των διαζυγίων είναι παραμύθια...

Εδώ στα εξωτερικά πάντως μόνο περιοδικά γάμου και εγκυμοσύνης έχω δει. Βρε μήπως υπάρχει κενό στη Βρετανική αγορά που μένει ανεκμετάλλευτο; Γιατί με 150.000 διαζύγια το χρόνο, δεν μπορεί, ένα ενδιαφέρον θα υπάρχει.

Μήπως να το ψάξω; Χμμμμ...

Love is all around

Τρεις μέρες έμειναν για τη μεγάλη γιορτή των ανθοπωλών και σοκολατοπαραγωγών ανά τον κόσμο.

Δεν θα σας ζαλίσω με σκέψεις για την εμπορική εκμετάλλευση των ερωτευμένων, γιατί εμένα μ' αρέσει η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και τη γιορτάζω ανελλιπώς, είτε έχω σχέση είτε όχι, είτε είμαι ερωτευμένη είτε όχι. Μόνο που τη γιορτάζω ανορθόδοξα, χωρίς αρκουδάκια, καρδούλες, μπαλόνια και κυρίως χωρίς τετ-α-τετ εξόδους σε ρομαντικά εστιατόρια. Πολλές φορές δεν τη γιορτάζω καν στις 14 Φεβρουαρίου.

Είμαι τυχερή γιατί οι φίλες μου είναι της ίδιας άποψης. Έτσι τα τελευταία χρόνια έχουμε μετονομάσει τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου σε Ημέρα Αγάπης και Φιλίας και τη γιορτάζουμε ομαδικώς. Συνήθως μαζευόμαστε 4-5 ζευγάρια (και κανένας ελεύθερος αν τύχει, δεν κάνουμε διακρίσεις). Βάζουμε όλοι χρήματα κι από το κοινό ταμείο παίρνουμε λουλούδια για το σπίτι της οικοδέσποινας ή του οικοδεσπότη, σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς, φαγητό απέξω, τούρτα, σαμπάνια και γενικώς ό,τι χρειάζεται ένας σύγχρονος νέος για να γιορτάσει τη μέρα των ερωτευμένων. Αφού φάμε, χωριζόμαστε σε ομάδες και παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια, άντρες εναντίον γυναικών.

Πέρσυ πήγαμε στη φίλη μου τη Lu, που είναι δεινή μαγείρισα και επουδενί δε δεχόταν να φέρει catering. Είχε φτιάξει με τα χεράκια της σπανακόπιτα, γεμιστά (μες το καταχείμωνο - είναι τρελοί αυτοί οι Άγγλοι), πατάτες γιαχνί, χωριάτικη σαλάτα και μπακλαβά, με αρκετή επιτυχία μπορώ να πω, αν σκεφτείς ότι στην Ελλάδα έχει πάει όλες κι όλες δυο φορές. Μετά παίξαμε ένα περίεργο παιχνίδι γνώσεων που το είχε διαλέξει ο φίλος της με την ελπίδα να φέρει τη νίκη στην ανδρική ομάδα, αλλά εις μάτην... πάλι οι γυναίκες νίκησαν.

Τον περασμένο χρόνο είχαμε παίξει Taboo και είχαμε νικήσει 6-1. Φέτος προβλέπω να φέρνουν subuteo.

Go England!

Χθες πήγα στο Τουίκεναμ (αγγλιστί Twickenham) και είδα δύο αγώνες της αγγλικής ομάδας rugby (ανδρών και γυναικών) εναντίον των αντίστοιχων ομάδων της Ιταλίας στα πλαίσια του τουρνουά 6 Nations. Το στάδιο του Τουίκεναμ είναι η επίσημη έδρα της εθνικής ράγκμπι της Αγγλίας και έχει χωρητικότητα 82.000 φιλάθλων. Συγκρίνετέ το με την χωρητικότητα του Ολυμπιακού Σταδίου (72.000) και του Σταδίου Καραϊσκάκη (33.000) για να καταλάβετε για τι τέρας μιλάμε. Κάθε φορά που παίζει η Εθνική Ανδρών γίνεται το αδιαχώρητο, και όχι μόνο αυτό, τα εισιτήρια είναι πανάκριβα (ξεκινάνε από 60 λίρες ή 90 ευρώ) και δυσεύρετα. Τα περισσότερα διατίθενται μέσω των συλλόγων ράγκμπι κι επειδή η ζήτηση είναι τόσο μεγάλη γίνονται κληρώσεις για το ποιος θα μπορέσει να αγοράσει. Δηλαδή δε χρειάζεται απλά να είσαι μέλος, πρέπει να είσαι και τυχερός. Εγώ δεν είμαι κανένα από τα δύο αλλά ευτυχώς κάποιος φίλος είχε γνωστό που είχε γνωστό που ήταν μέλος κ.λπ. κι έτσι βρήκαμε τα πολυπόθητα χαρτάκια.

Το ράγκμπι είναι το εθνικό σπορ της Ουαλίας, αλλά είναι δημοφιλές και στην υπόλοιπη Βρετανία. Στην Αγγλία έρχεται σε τρίτη θέση προτίμησης μετά το ποδόσφαιρο και το cricket, αλλά έχει ανεβεί σε δημοτικότητα από τότε που η εθνική ομάδα κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2003. Παλιότερα παιζόταν μόνο από τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις - ακόμα και σήμερα θεωρείται το σπορ που προτιμούν οι μορφωμένοι και αυτοί που προέρχονται από τα μέσα-ανώτερα στρώματα, ενώ το ποδόσφαιρο είναι το σπορ των μαζών. Αυτή η διαφοροποίηση είναι εμφανής και στη συμπεριφορά των φιλάθλων. Ό,τι ξέρετε κι έχετε ακούσει για Άγγλους χούλιγκαν (και για χούλιγκαν γενικότερα) που γιουχάρουν τους αντιπάλους, σπάνε καθίσματα, πετάνε αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο, δεν ισχύει για το ράγκμπι. Όσο βίαιο είναι το σπορ μέσα στο γήπεδο, τόσο καλότροποι είναι οι φίλαθλοι.

Για την ατμόσφαιρα και μόνο αξίζει να πας να δεις αγώνα μεταξύ εθνικών ομάδων, ακόμα κι αν δεν παρακολουθείς το άθλημα (όπως εγώ που μετά βίας ξεχωρίζω το try από το conversion ή το drop kick). Κατ' αρχήν οι φίλαθλοι είναι άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών. Βλέπεις από 3χρονα παιδάκια μέχρι συνταξιούχους. Μερικοί έρχονται οικογενειακώς. Δεν είναι σπάνιο να δεις δύο γονείς, τρία παιδάκια, έναν παππού, μια γιαγιά στην ίδια παρέα. Οι φίλαθλοι κάθονται ανάμειχτα, δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Έξω από το στάδιο πουλάνε αναμνηστικά κασκώλ που έχουν στη μια άκρη την Αγγλική σημαία και στην άλλη τη σημαία της αντίπαλης ομάδας (στην προκειμένη περίπτωση της Ιταλίας). Άντε μετά να καταλάβεις ποιός είναι ποιός.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν έχει γιουχαΐσματα, μόνο επιφωνήματα. Έχει πλάκα να ακούς ογδόντα χιλιάδες κόσμο να κάνουν όλοι μαζί Awwwww ή heaaaaaave (αλήθεια πώς ξέρουν πότε να πουν τι επιφώνημα; το ρώτησα αλλά γέλασαν). Ούτε χαζοτράγουδα έχει σαν αυτά που τραγουδάνε οι φανατικοί ποδοσφαιρόφιλοι, ούτε συνθήματα του στυλ θα σας κάνουμε, θα σας δείξουμε, θα σας αλλάξουμε τα φώτα. Το πολύ πολύ να ακούσεις κανένα Go England! καθώς και το σήμα κατατεθέν Swing Low, Sweet Chariot (εντελώς άσχετο με το άθλημα). Όταν σκοράρει η ομάδα σου σηκώνεσαι όρθιος και φωνάζεις (yeahhhhhh!) με τα χέρια ψηλά. Μετά χειροκροτάς. Όταν σκοράρουν οι αντίπαλοι, δεν κάνεις τίποτα, εκτός αν η προσπάθειά τους ήταν ιδιαιτέρως αξιόλογη, οπότε χειροκροτάς, αλλά με λιγότερο ενθουσιασμό και χωρίς να σηκωθείς όρθιος. Ο ξένος κι άσχετος ξεχωρίζει γιατί ρωτάει: αυτούς γιατί τους χειροκροτάμε; τώρα μόλις δεν μας έβαλαν γκολ; ναι, αλλά ήταν ωραίο γκολ (ztoup! πάρτην κάτω τη Σοφία). Όταν φύγει τραυματισμένος παίχτης από το γήπεδο, χειροκροτάνε όλοι, και οι δικοί και οι αντίπαλοι. Στις αλλαγές το χειροκρότημα είναι προαιρετικό, γιατί καμιά φορά γίνονται τόσες πολλές και συχνές αλλαγές, σαν το μπάσκετ ένα πράγμα, που δεν αξίζει να βγάζεις τα γάντια σου κάθε τρεις και λίγο για να χειροκροτήσεις. Όταν ανακοινώσουν τον καλύτερο παίχτη του αγώνα (man of the match) στα μεγάφωνα, χειροκροτάνε πάλι όλοι. Το ίδιο και στο τέλος, που χειροκροτάνε τις δύο ομάδες. Κάθε φορά που σκοράρει η Αγγλία, τα μεγάφωνα παίζουν μουσική κι ο κόσμος τραγουδάει (That's the way aha aha I like it και άλλα τέτοια). Μετά τον αγώνα μαζεύονται όλοι στα μπαρ, πίνουν μπύρες, βλέπουν σε μεγάλες οθόνες τις καλύτερες στιγμές του αγώνα και πάλι τραγουδάνε (My, my, my delilah, why, why, why delilah και άλλα τέτοια άσματα).

Αυτά τα παραδείγματα είναι άξια λόγου γιατί οι Άγγλοι σπάνια τραγουδάνε. Πρέπει να έχουν πιει πολλές μπύρες πρώτα, και στους αγώνες ράγκμπι καταναλώνεται πάρα πολλή, μα πάρα πολλή μπύρα. 'Εχετε δει ποτέ αυτά τα φορητά καζανάκια με το τσάι που έχει η Lipton; Αυτά που βγαίνουν στους δρόμους και δίνουν στους περαστικούς να δοκιμάσουν τα καινούρια είδη τσάι; Στους αγώνες ράγκμπι κυκλοφορούν τέτοιοι πλανώδιοι αλλά τα καζανάκια έχουν μπύρα! Καταναλώνονται βέβαια κι άλλα οινοπνευματώδη όπως κρασί και σαμπάνια (δεν κάνω πλάκα, μέσα στο στάδιο πουλάνε σαμπάνια σε πλαστικά ποτήρια) αλλά η μπύρα ειδικά ρέει αύθονη, πριν, μετά και κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Για τους αγώνες που είδα δεν έχω πολλά να σας πω. Είμαι ακόμα πρωτάρα και δεν καλοκαταλαβαίνω τους κανονισμούς (οι οποίοι είναι και πολύπλοκοι πανάθεμά τους), οπότε ασχολήθηκα περισσότερο με την φωτογράφηση. Εικαστικά όλοι οι αγώνες ράγκμπι έχουν ενδιαφέρον γιατί οι παίχτες σχηματίζουν συνέχεια γραμμές ή "μπόγους" (αγγλιστί scrum). Μερικές φορές φτιάχνουν και γραμμές και μπόγους, κι εκεί βγαίνουν τα πιο ενδιαφέροντα σχέδια στις φωτογραφίες. Οι γραμμές, μου είπαν, οφείλονται στο ότι δεν μπορείς να δώσεις πάσα μπροστά, μόνο πίσω. Έτσι πρέπει να έχεις πάντα μια γραμμή παιχτών για να περνάει η μπάλα.

Χθες και οι δύο εθνικές της Αγγλίας κέρδισαν τις αντίστοιχες της Ιταλίας. Αναμενόμενο αποτέλεσμα, μιας και οι Ιταλοί είναι καινούριοι στο άθλημα. Η Εθνική Ανδρών έπαιξε ψιλο-μέτρια. Ας είναι καλά ο Jonny Wilkinson που σκοράρει για πλάκα. Η Εθνική Γυναικών έπαιξε καλύτερα, γι' αυτό και βάζω φωτογραφία από αυτό τον αγώνα και όχι των ανδρών.

Καλύτερος παίχτης ανακυρήχτηκε ο Ιταλός Alessandro Troncon.

Τσικνοπέμπτη με κοτόπουλο σουβλάκι

Πρωί πρωί έλαβα μύνημα από τη φίλη μου την Κάθυ: "Simera einai Tsiknopempti, na pate na tsiknisete."

Στην Αγγλία δεν υπάρχει Τσικνοπέμπτη, αλλά δεν είναι κι άσχημη ιδέα να κρατάς τις παραδόσεις. Ειδικά όταν έχεις κάποιον να στις θυμίζει, γιατί συνήθως η κουβέντα με τους εν Ελλάδι πάει κάπως έτσι:

- Τι κάνατε την Τσικνοπέμπτη;
- Πότε ήταν Τσικνοπέμπτη;

Φέτος θα ξέρουμε τι να απαντήσουμε, γιατί πήγαμε σε μια Τούρκικη ψησταριά εδώ κοντά. Ωραία ήταν, πολύ κόσμο είχε, θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμαστε στην Ελλάδα μέρα Τσικνοπέμπτη. Μέχρι και ουρά για τραπέζι είχε σχηματιστεί κάποια στιγμή. Όχι λόγω της ημέρας, αλλά γιατί το συγκεκριμένο μαγαζί έχει καλό και φτηνό φαγητό κι ο κόσμος το προτιμάει.

Το μόνο κακό είναι ότι δε σερβίρει ούτε μοσχάρι, ούτε χοιρινό (μωαμεθανοί γαρ...) κι εγώ δεν τρώω αρνί. Έτσι τσίκνισα με κοτόπουλο σουβλάκι, ή όπως έλεγε το μενού: pilic sis.

Άντε και του χρόνου να είμαστε καλά να το ξανακάνουμε!

Χιόνι στο πάρκο

Το Greenwich Park στις 9:30 σήμερα το πρωί.

Μπορεί να φαίνεται σα να είσαι στη μέση του πουθενά, αλλά το πάρκο αυτό είναι μόλις 10 λεπτά με το τραίνο από το κέντρο του Λονδίνου. Σήμερα ήμουν σε ένα σεμινάριο εκεί κοντά και από το παράθυρο της αίθουσας έβλεπα τον κόσμο που είχε πάει στο πάρκο για χιονοτσουλίθρα και χιονοπόλεμο. Άντε μετά να συγκεντρωθώ στον McGregor...

Ευτυχώς τελειώσαμε νωρίς κι έτσι έκανα κι εγώ μια βόλτα στο χιόνι, μόνο που δεν είχα με ποιόν να παίξω χιονοπόλεμο :-(

Yeah yeah yeah

Χιόνισε. Πιο πολύ από την άλλη φορά, κι ακόμα ρίχνει ψιλό-ψιλό. Γιούπιιιιιιιιιιι :-)

Σάλος!

Πριν λίγες μέρες μια φίλη Ελληνίδα που κι αυτή μένει στο εξωτερικό, μου είπε ότι μπορείς να κατεβάσεις Ελληνικές εφημερίδες σε μορφή .pdf μέσω ίντερνετ και να τις διαβάσεις αυθημερόν. Ε λοιπόν εγώ δεν είχα ιδέα. Την τελευταία φορά που το είχα ψάξει (πριν κάτι χρόνια) μπορούσες να δεις το εξώφυλλο και να διαβάσεις 2-3 βασικά άρθρα, κι αυτά συνήθως 1-2 μέρες μετά την κυκλοφορία του φύλλου.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πολύ. Η φίλη είχε δίκιο. Ολόκληρη εφημερίδα την κατέβασα σε 2 λεπτάκια. Βέβαια αγανάκτησαν οι συνάδελφοι μέχρι να την τυπώσω (72 σελίδες ήταν αυτές) αλλά στο τέλος είχα στα χέρια μου ΤΑ ΝΕΑ σα να τα είχα αγοράσει από το περίπτερο, αλλά τυπωμένα σε καλύτερης ποιότητας χαρτί ;-)

Δεν το συζητώ, είναι ωραία φάση να διαβάζεις ελληνική εφημερίδα (και δη σημερινή) μέσα στο tube σε άσχετη φάση. Ενημερώθηκα για τις (επικείμενες?) εκλογές, για τις καταλήψεις, για τον Αλογοσκούφη, για τις συνεντεύξεις του ΑΣΕΠ, για τον Στεφανάκο. Αλλά εκεί που γέλασα ήταν όταν έφτασα στις ειδήσεις από το εξωτερικό και συγκεκριμένα στο βίντεο που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες με την αγγλική αυτοκινητοπομπή που δέχτηκε φιλικά πυρά από τους Αμερικανούς στο Ιράκ προ τετραετίας.

"Σάλος προκλήθηκε στη Βρετανία από απόρρητο αποκαλυπτικό βίντεο..."

Σιγά φίλε μου. Ώπα και στάκα. Τι σάλος; Καταρχήν εδώ μιλάμε για Βρετανούς. Δεν τους τάραξαν οι βόμβες μέσα στο κέντρο του Λονδίνου, και τους τάραξε ένα στρατιωτικό λάθος στο Ιράκ; Ποιος τον είδε τον σάλο, και γιατί εγώ δεν κατάλαβα τίποτα; Άσε το άλλο: "αποκαλυπτικό" λέει. Αποκαλυπτικό θα ήταν αν μας αποκάλυπτε κάτι που δεν το ξέραμε. Το συγκεκριμένο συμβάν έγινε τον Μάρτιο του 2003, δηλαδή πριν από σχεδόν 4(!!) χρόνια και τότε όντως είχε γίνει θέμα. Όχι σάλος, αλλά το είπαν οι ειδήσεις, και συζητήθηκε στο στυλ: με τέτοιους σύμμαχους τι να τους κάνουμε τους εχθρούς. Οπότε τι ακριβώς αποκαλύφθηκε τώρα;

Μετά θυμήθηκα και κάτι άλλα που μου είχαν πει φίλοι Έλληνες πριν τα Χριστούγεννα. Είχαν διαβάσει, λέει, ότι στο Λονδίνο δεν είχε χριστουγεννιάτικα φώτα και ότι το ταχυδρομείο δεν κυκλοφόρησε τα κλασικά χριστουγεννιάτικα γραμματόσημα για να μη θιγούν οι αλλόθρησκοι. Εντάξει παιδιά, είπαμε, υπάρχει μια ένταση με τους μουσουλμάνους στη χώρα, αλλά όχι και να γράφουμε παραμύθια. Ήμαρτον.

Πάντως έτσι εξηγούνται διάφορα τρελά που με έχουν ρωτήσει φίλοι και γνωστοί από Ελλάδα κατά καιρούς: ακούσαμε ότι [έγινε πανικός], είδαμε στις ειδήσεις ότι [συνέβηκε μια μεγάλη καταστροφή], διαβάσαμε ότι [προκλήθηκε σάλος]. Κι εγώ σα χαζή να απαντώ: δεν άκουσα τίποτα.... δεν ξέρω τίποτα... μπα, δε νομίζω... Μα, τα λένε οι εφημερίδες, οι ειδήσεις, το ραδιόφωνο. Στο τέλος θα με περάσουν για άσχετη, ότι δεν ξέρω τι γίνεται γύρω μου. Τα λένε οι ειδήσεις, ε; Μήπως τα παρα-λένε;

Αυτού του είδους η δημοσιογραφική κάλυψη στην Αγγλία λέγεται sensationalising. To "συνδεδεμένο λεξικό" δε δίνει μετάφραση, αλλά ο νοών νοείτω. (ελπίζω να το έγραψα καλά αυτό γιατί δεν έχω αρχαιοελληνικό λεξικό να το τσεκάρω)

Χιόνι ακούμε...

...και χιόνι δε βλέπουμε.

Από προχθές περιμένουμε να χιονίσει, αλλά μέχρι στιγμής τίποτα. Σήμερα το πρωί ήταν όλα άσπρα απ' τον πάγο (μιλάμε για πολύ πάγο). Χιόνι πάντως δεν είδαμε, μόνο λιακάδα και καταγάλανο ουρανό όλη μέρα. Ούτε μια τόση δα νιφαδούλα, έτσι για το καλό.

Αύριο, λέει, θα χιονίσει σίγουρα. Το BBC έχει προβλέψει και την ώρα: μεταξύ 6 και 7 το πρωί. Για να δούμε...

Το επικείμενο χιόνι ήταν σήμερα το βασικό θέμα συζήτησης στη δουλειά, στο τρένο, στο λεωφορείο, στο MSN, στα chatroom, στα blog. Έτσι και ξυπνήσουμε αύριο χωρίς χιόνι, δεν ξέρω τι θα κάνουμε, 10 εκατομμύρια απογοητευμένων Λονδρέζων που περιμένουν πώς και πώς να δουν μια άσπρη μέρα.

Online λεξικό

Πρόσφατα ανακάλυψα ένα πολύ εύχρηστο online λεξικό στο in.gr: http://www.in.gr/dictionary/

Είναι Ελληνο-Αγγλικό και Αγγλο-Ελληνικό, αρκετά καλά ενημερωμένο, και το κυριότερο, δεν χρειάζεται να διαλέξεις γλώσσα. Απλά πληκτρογραφείς τη λέξη που ψάχνεις στο κουτάκι και πατάς enter. Έτσι και οικονομία κάνεις στη χρήση του ποντικιού και χρόνο κερδίζεις.

Μετάφραση για τη λέξη online δεν είχε πάντως.

Μακάριοι οι πενθούντες

Χθες το βράδυ η νύχτα μου ήταν κάπως μπλε. Ενώ συνήθως μένω ξύπνια ως αργά, χθες κατά τις 1 είχα ήδη αρχίσει να νυστάζω. Ίσως έφταιγε η κούραση, ίσως οι μπύρες... πάντως έπεσα για ύπνο πριν τις 2 και ξύπνησα στις 8 το πρωί, νωρίτερα απ' ό,τι περίμενα. Έξω είχε πάγο, καταγάλανο ουρανό και λαμπερό ήλιο - καιρό που θυμίζει χειμωνιάτικη λιακάδα στην Ελλάδα.

Έχω περίεργη σχέση με τον ήλιο. Όσο πιο λαμπερή είναι η μέρα, τόσο μεγαλύτερη όρεξη έχω να μείνω σπίτι. Σήμερα έλεγα να πάω βόλτα στα μαγαζιά, αλλά με το που είδα τον καιρό άλλαξα γνώμη. Σηκώθηκα, άνοιξα τις κουρτίνες να μπει πολύ φως στο δωμάτιο, έφτιαξα ένα milk shake με μπανάνα και γιαούρτι, πήρα και δυο κομμάτια πίτσα που είχαν μείνει από χθες, ξαναχώθηκα στο κρεβάτι με το βιβλίο μου κι έμεινα εκεί μέχρι να το τελειώσω.

Πολύ ωραίο ήταν τελικά. Ενδιαφέρουσα ιστορία, καλογραμμένη, ευκολοδιάβαστη. Μάλλον θα έπρεπε να πω ιστορίες, αφού πρόκειται για μια ιστορία (αυτή του επιθεωρητή Μακντάουαλ που προσπαθεί να εξιχνιάσει δύο διαπλεκόμενα εγκλήματα) εγκιβωτισμένη μέσα σε μία άλλη (αυτή της συγγραφέως Κρίστι Δήμου που γράφει το βιβλίο με ήρωα τον Μακντάουαλ). Γενικά δεν τρελαίνομαι για βιβλία με παράλληλες ιστορίες, γιατί συνήθως καταλήγεις να μην ξέρεις ποιός είναι ποιός (τραγικό παράδειγμα το Ερωτικό των τεσσάρων, που μέχρι σήμερα αναρωτιέμαι αν οι κριτικοί που το εκθίαζαν το είχαν διαβάσει ως το τέλος - υποψιάζομαι πως όχι).

Μ' αρέσουν τα ευκολοδιάβαστα βιβλία, που δυστυχώς σπανίζουν στον Ελληνικό χώρο. Ίσως γι' αυτό είμαι τόσο φανατική αναγνώστρια της Μάιρας Παπαθανασοπούλου. Δεν μπορώ καθόλου τα βαρύγδουπα, τα αλληγορικά, τα λογοτεχνικά που κάποια μέρα αποσπάσματά τους θα βρουν θέση σε σχολικά βιβλία Νέων Ελληνικών. Κυρίως απεχθάνομαι όλα όσα είναι τόσο φιλοσοφημένα που πρέπει να διαβάσεις την κάθε παράγραφο 3 φορές για να καταλάβεις τι θέλει να πει ο ποιητής. Το βιβλίο θέλω να μου κρατάει συντροφιά με μια όμορφα γραμμένη ιστορία, με πρωταγωνιστές που είναι συνηθισμένοι άνθρωποι σαν αυτούς που συναντάς στη δουλειά, στο γυμναστήριο, σε σπίτια φίλων. Αν έχει και χιούμορ, ακόμα καλύτερα.

Με τα βιβλία της Παπαθανασοπούλου γελάω πολύ, και το συγκεκριμένο δεν αποτελεί εξαίρεση. Μην σας παραπλανεί ο τίτλος και το εξώφυλλο. Οι "πενθούντες" είναι μακάριοι γιατί τους έμεινε η κληρονομιά. Αν σας αρέσει το λεπτό, σαρκαστικό χιούμορ, θα πιάσετε τον εαυτό σας να χαμογελάει συχνά όσο το διαβάζετε.

Οι έξυπνες γυναίκες παντρεύονται πιο δύσκολα

Παρασκευή σήμερα, και μετά το φιάσκο της περασμένης εβδομάδας, αποφάσισα να γυρίσω σπίτι μετά τη δουλειά, να παραγγείλω πίτσα και μπύρες, και να χαζέψω στο ίντερνετ. Ανοίγω λοιπόν τα favourites και πιάνω στη σειρά blogs και forums, να δω τι κάνουν φίλοι και γνωστοί, και με τι θέματα καταπιάνονται οι άγνωστοι.

Σε ένα από αυτά τα φόρουμ, πέτυχα μια συζήτηση σχετικά με το αν οι έξυπνες γυναίκες παντρεύονται πιο δύσκολα από τους έξυπνους άντρες. Όταν λέει μετρήσεις το δείκτη νοημοσύνης (ελληνιστί IQ), κάθε 16 επιπλέον βαθμοί στο IQ ενός αγοριού αυξάνουν κατά 35% τις πιθανότητές του να παντρευτεί στο μέλλον. Αντιθέτως, κάθε 16 επιπλέον βαθμοί στο IQ ενός κοριτσιού μειώνουν κατά 40% τις πιθανότητές του να παντρευτεί.

Δεν θα σχολιάσω το αν η έρευνα αυτή έχει λογική βάση ή όχι. Θα σταθώ όμως σε μια άποψη που εκφράστηκε στο ίδιο φόρουμ και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:

Εξυπνάδα = Φεμινισμός = Καμένα σουτιέν στο Σύνταγμα = 40 ετών ανύμφευτη με 5 γάτες παρέα = Τι μαλακία έκανα;;;;

Προσωπικά πολύ αμφιβάλω ότι το Σύνταγμα έχει γνωρίσει ποτέ τέτοιες δόξες (απ' όσο ξέρω ούτε στην Αμερική δεν κάηκαν σουτιέν, πολύ περισσότερο στην Ελλάδα του '60) αλλά κυρίως με άφησε άφωνη ο όλος συλλογισμός: η έξυπνη γυναίκα είναι φεμινίστρια και συνεπώς υστερική, και βγαίνει στους δρόμους ανεμίζοντας το σουτιέν της ως άλλο λάβαρο της επανάστασης κατά του ανδρικού φαλλοκρατισμού. Αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, γιατί τελικά μένει στο ράφι με μόνη παρηγοριά τις γάτες της. Κι όλα αυτά στην προχωρημένη ηλικία των... 40 χρόνων - οπότε και μετανιώνει που δεν έκανε παιδιά, γιατί "η πραγματική ολοκλήρωση έρχεται μέσα από την οικογένεια".

Η απόψεις αυτές ανήκουν σε νεαρή συνεργάτρια του φόρουμ. Πόσο νεαρή δεν ξέρω, πάντως την κόβω γύρω στα 25. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι πολλοί (οι περισσότεροι?) φαίνονται να συμφωνούν μαζί της.

Άραγε τα νέα παιδιά που κάνουν αυτές τις σκέψεις, δεν έχουν μπροστά τους κανένα παράδειγμα ανύπαντρης σαραντάρας που δεν έχει μιζεριάσει; Στους ορίζοντές τους βλέπουν μόνο χαρούμενες νοικοκυρές και κακόμοιρες γεροντοκόρες; Δεν ξέρουν ότι οι γυναίκες μπορούν να κάνουν παιδί και μετά τα 40; Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτές που δεν έχουν παιδιά ίσως (λέω, ίσως) να μην τα θέλουν;

Εν έτει 2007, η κατάκτηση της ευτυχίας είναι μονόδρομος; Ή παντρεύεσαι και κάνεις οικογένεια ή φρόντισε να σου αρέσουν τα τετράποδα; Ζήτω που καήκαμε...

Μέχρι στιγμής...

...δεν έχω μπορέσει να βγάλω συμπέρασμε σχετικά με το ποιον είδε η D'Anna
...συνεχίζω να διαβάζω το Μακάριοι οι Πενθούντες (και όσο το προχωράω, τόσο περισσότερο μ' αρέσει)
...είδα το τελευταίο επεισόδιο του 24
...και καμιά 10αριά επεισόδια του Ντόλτσε Βίτα

Για το 24 έχω δύο πράγματα να πω:

1. Είναι δυνατόν ο Jack να έχει έναν πατέρα δυο μέτρα κι έναν αδερφό 1,50 με τα χέρια ανάταση; Τι στην ευχή, δεν τον τάιζαν μικρό και τους έμεινε στούμπακας;

2. ΑAAAXXXXXX Jack Bauer......

Καλό μήνα

Την τελευταία φορά που μασκαρεύτηκα, ντύθηκα κλόουν.

Απ' όλα τα ελληνικά έθιμα περισσότερο μου λείπουν οι Απόκριες και τα πάρτυ. Ίσως γιατί εδώ στη Γηραιά Αλβιόνα δεν έχουμε κάτι ανάλογο. Το Halloween δεν μετράει γιατί είναι εντελώς άλλο πράγμα (και γιατί δεν τη βρίσκω με τα φαντάσματα και τους βρυκόλακες). Όσοι κάνετε ή είσαστε καλεσμένοι σε πάρτυ μασκέ, όσοι πάτε σε αποκριάτικους χορούς κι όσοι επισκεφτείτε τα διάφορα καρναβάλια ανά την επικράτεια, καλά να περάσετε, και πού 'σαστε... ρίχτε λίγο χαρτοπόλεμο και για μας τους εκτός, ε;

http://www.carnivalpatras.gr/

http://www.carnival-of-xanthi.gr/

(άλλες ιστοσελίδες δεν μπόρεσα να βρω)

Καλές απόκριες!