Amsterdam by night

Σε αντίθεση με τους άλλους ιστολόγους (έτσι δεν θα έπρεπε να λέγονται ελληνιστί οι μπλόγκερς?) που παίρνουν μέρος στο αφιέρωμα αυτό, και οι οποίοι είτε έχουν ζήσει στην Ολλανδία είτε έχουν πάει έστω μερικές μέρες για διακοπές, η συνολική εμπειρία μου από την χώρα τις τουλίπας συνοψίζεται σε μια παραμονή 23 ωρών στην πρωτεύουσα Άμστερνταμ (και δύο ταξίδια με τραίνο κατά μήκος της χώρας από και προς τις Βρυξέλλες) μέσα στο καταχείμωνο.

Το ταξίδι αυτό προέκυψε εντελώς τυχαία. Κανονίζαμε με την κολλητή μου μια περιοδεία στις Χριστουγεννιάτικες αγορές της βόρειας Ευρώπης, και η πρώτη μας στάση ήταν στις Βρυξέλλες, απ' όπου θα συνεχίζαμε για Κολωνία. Ψάχνοντας για εισιτήρια με τα τρένα Thalys, βρήκαμε μια προσφορά για Άμστερνταμ 32€ με επιστροφή και δεν μπορούσαμε παρά να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία. Πήραμε μια μέρα άδεια ακόμα, κλείσαμε εισιτήρια και ξενοδοχεία, και βουρρρρ!

Στο Άμστερνταμ φτάσαμε στις 2 μμ, μετά από ταξίδι σχεδόν τριών ωρών. Από τη διαδρομή δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Ήμουν τόσο λιώμα που μετά από κανένα μισάωρο παράτησα το βιβλίο που διάβαζα και αποκοιμήθηκα σαν πουλάκι. Ξύπνησα λίγο πριν φτάσουμε στο Άμστερνταμ, κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα το... απέραντο γκρι του Ολλανδικού χειμώνα. Ούτε τουλίπες, ούτε λουλούδια, ούτε αγελάδες να βοσκάνε αμέριμνα, μόνο τεράστιες επίπεδες εκτάσεις, ποταμάκια και κάτι μύλους στο βάθος. Με το που κατεβήκαμε από το τρένο είδαμε κάποιες περισσότερο χαρακτηριστικές εικόνες: πολλά ποδήλατα, πολλά τραμ και μπυραρίες με το σήμα της Amstel (εντυπωσιακό γιατί στην Αγγλία η Amstel τότε ήταν εντελώς άγνωστη).

Όταν λέω πολλά ποδήλατα, δεν μπορεί να εννοήσει ο νους σας *πόσο* πολλά. Αρκεί να σας πω ότι δίπλα στον σταθμό είχε πολυόροφο πάρκιν μόνο για ποδήλατα. Στους δρόμους, τα ποδήλατα είναι παντού - κι αν είσαι λίγο Έλληνας και δεν είσαι μαθημένος στα πεζοδρόμια, ακούς συνέχεια ανυπόμονα κουδουνίσματα για να κάνεις άκρη. Και ούτε κόβουν ταχύτητα. Μάλιστα μερικοί σου φωνάζουν κιόλας (και με το δίκιο τους φυσικά). Εμένα ειδικά μου φώναζαν πολύ γιατί με το που άκουγα ντριν ντριν κοκκάλωνα εκεί που ήμουν, αντί να παραμερίζω. Εντελώς ανάποδη συμπεριφορά. Τι να πω, προφανώς σε καμιά από τις προηγούμενες ζωές μου δεν έχω υπάρξει Ολλανδέζα...

Το καλό με τις χειμωνιάτικες περιοδείες είναι ότι επειδή έχεις πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσή σου, δεν έχεις την πίεση να προλάβεις αυτό ή το άλλο αξιοθέατο, και για μουσεία ούτε λόγος. Το πολύ-πολύ να πάμε καμιά βόλτα στα μαγαζιά. Έτσι, αφού αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο μας, ένα συμπαθέστατο Sofitel στην οδό Nieuwezijds Voorburgwal (ωραία γλώσσα τα Ολλανδικά, και πολύ εύκολη στο μάτι), πήγαμε πρώτα-πρώτα στο ταχυδρομείο να αγοράσουμε γραμματόσημα, καθότι Άμστερνταμ ήταν αυτό και φυσικά είχαμε σκοπό να στείλουμε κάρτες σε όλους τους φίλους, γνωστούς και συγγενείς που μας είχαν δώσει διευθύνσεις. Μετά πήγαμε στο εμπορικό κέντρο Magna Plaza που είναι πολύ χλιδάτο και είχε ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο στη μέση.


Μέχρι να γυρίσουμε όλα τα μαγαζιά είχε αρχίσει να νυχτώνει και έτσι συνεχίσαμε στην Χριστουγεννιάτικη αγορά, η οποία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, και σίγουρα καμία σχέση με τις αντίστοιχες της Γερμανίας. Πουλούσαν όμως ζεστά stroopwafels, βάφλες και ντόνατς, τα οποία δοκιμάσαμε ως καλοί τουρίστες. Αφού την γυρίσαμε σε χρόνο ρεκόρ, κοιτάξαμε γύρω μας προσπαθώντας να αποφασίσουμε πού να πάμε μετά, και είδαμε κόσμο και φώτα σε έναν δρόμο στα αριστερά μας, οπότε κατευθυνθήκαμε εκεί. Ήταν η οδός Kalverstraat, ανάλογη της Ερμού αλλά στο πιο φαντασμαγορικό της. Καταπληκτικά μαγαζιά, πολύς κόσμος, πολύ ζωντάνια, φώτα παντού. Η Jasmin, που είναι μέσα στα πράγματα, μου είπε ότι οι νέοι Λονδρέζοι πηγαίνουν πλέον στο Άμστερνταμ για ψώνια, αντί για τη Νέα Υόρκη που είναι η παραδοσιακή αγορά των ευκατάστατων τάξεων (αν και με την πτώση του δολλαρίου και την άνοδο του ευρώ, μάλλον η τάση αυτή έχει ανατραπεί πλέον). Πάντως η Kalverstraat είναι χωρίς αμφιβολία η χαρά του καταναλωτή.

Μετά τα μαγαζιά πήγαμε μια βόλτα στα στενά ανάμεσα στα κανάλια και φυσικά στην φημισμένη περιοχή των κόκκινων φαναριών, η οποία απογοήτευσε εντελώς την Jasmin, που περίμενε να υπάρχουν όχι μόνο γυναίκες, αλλά και άντρες-πόρνες. Προφανώς οι Ολλανδοί είναι μπροστά, αλλά όχι τόσο μπροστά.

Αργότερα το βράδυ συναντηθήκαμε με φίλους και πήγαμε για φαγητό σε ένα πολύ κυριλέ εστιατόριο, όπου δεν σέρβιραν Amstel (!!) αλλά μου έφεραν μια άλλη μπύρα που μου είπαν ότι μοιάζει με την Amstel και είχαν δίκιο, για να μην σας πω ότι ήταν και καλύτερη. Δεν θυμάμαι τι φάγαμε, πάντως το φαγητό ήταν ωραίο, και η παρέα επίσης, οι σερβιτόροι ευγενέστατοι και παιδαράδες, και όλοι μιλούσαν Αγγλικά άνετα και με ευφράδεια, παρόλο που το εστιατόριο δεν ήταν σε τουριστική περιοχή.

Από αυτή την σύντομη περιήγηση στο φωτισμένο Άμστερνταμ, μου έχουν μείνει στη μνήμη:

Tο κρύο και η υγρασία δίπλα στα κανάλια. Μπρρρρρ!

Οι προσπάθειές μας να στηρίξουμε τις φωτογραφικές μηχανές στα κάγκελα των γεφυριών για να βγάλουμε φωτογραφίες στο σκοτάδι, και τα γέλια που κάναμε όταν περνούσαν ποδήλατα και κουνούσαν τα κάγκελα (μισή ώρα στημένες με τις μηχανές ανά χείρας και έχουμε βγάλει 2 φωτογραφίες της προκοπής όλες κι όλες). Γενικώς φωτογραφίες δεν βγάλαμε πολλές πρώτον γιατί ήταν δύσκολα τα πράγματα στο σκοτάδι (δεν είχα και την Canon τότε...) και δεύτερον γιατί ήταν ολόκληρη ταλαιπωρία, βάλε βγάλε γάντια κάθε τρεις και λίγο.

Φωτογραφίσαμε όμως το μαγαζί με τα τυριά, που πραγματικά μας έχει μείνει αξέχαστο.


Θυμάμαι ακόμα τα μαγαζιά με τα σουβενίρ τίγκα στις ξύλινες τουλίπες και στα ξύλινα σαμπώ όλων των ειδών, από μαγνητάκια για το ψυγείο μέχρι υπερμεγέθη μπωλ. Αυτά δεν τα φωτογράφησα και το έχω μετανιώσει, αγόρασα όμως ένα μαγνητάκι για το ψυγείο μου και το βλέπω κάθε μέρα.

Και τέλος, μια υπέροχη Χριστουγεννιάτικη βιτρίνα με ρώσικες κούκλες.


Συνεχίζεται...