Παραλήρημα λόγω ζέστης

Σήμερα είχα σκοπό να κάνω μια κανονική ανάρτηση, αλλά ξανάρθε καλοκαίρι και αποδιοργανώθηκα. Όπως καταλαβαίνετε, δύο μέρες συνέχεια με 25+ βαθμούς για μας τους ταλαίπωρους βορειο-ευρωπαίους δεν είναι και λίγο! Πώς να συγκεντρώσεις το μυαλό σου όταν έξω έχει ντάλα ήλιο από τις 5 το πρωί ως τις 9:30 το βράδυ; Όταν το πρωί ντύνεσαι για τη δουλειά με κοντομάνικο-πέδιλα-γυαλιά ηλίου, χωρίς ομπρέλα, χωρίς μπότες, χωρίς πανοφώρι - και ξέρεις ότι δεν θα τα χρειαστείς; Από κάποιο σημείο και μετά το μυαλό δεν αντέχει τόση ευτυχία :-)))

Σήμερα η μέρα ξεκίνησε περίεργα. Το πρωί έβαλα να φορτίσω το κινητό της δουλειάς που το είχα κλειστό από την περασμένη (μμμμμ) Τετάρτη. Με το που το ανοίγω βρίσκω δύο μήνυματα, ένα γραπτό, ένα στον τηλεφωνητή, από μια συνάδελφο που μου τα είχε στείλει την Παρασκευή το απόγευμα: MΟΛΙΣ ΠΑΡΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΠΑΡΕ ΜΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΩ. Με σχεδόν τρεις μέρες καθυστέρηση, την καλώ στο κινητό: Έλα, τι έγινε, μόλις πήρα το μύνημά σου (καλά, είμαι τελείως ξενδιάντροπη). Μου λέει: Δεν μπορώ να σου μιλήσω αυτή τη στιγμή, θα σε πάρω σε λίγο, πρέπει να μιλήσουμε. Εκεί, είναι η αλήθεια, με έζωσαν λίγο τα φίδια, γιατί περίμενα να μου πει: ΟΚ δεν ήταν τίποτα, να πούμε δυο χαζομάρες και να το κλείσουμε. Περιμένω κανένα μισάωρο να με πάρει, και αφού χτυπάει το τηλέφωνο το απαντάω με την ψυχή στο στόμα και έχοντας φτιάξει ένα σωρό σενάρια στο μυαλό μου, τι μου λέει: Καλά, δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε την Παρασκευή!!! [διήγηση "τραγικού" συμβάντος] Αλλά τώρα όλα ΟΚ [διήγηση λύσης που έχει μόλις επιτευχθεί]. Γενικώς να μην σας τα πολυλογώ, από το μύνημά της εγώ είχα καταλάβει ότι είχε καταστραφεί η εταιρία και θα μέναμε όλοι στους δρόμους, αλλά τελικά το θέμα ήταν πολύ πιο απλό. Τόσο απλό που αν αντί να με έπαιρνε τηλέφωνα καθόταν να βρει μια λύση, θα την είχε βρει από την Παρασκευή πριν καν μου στείλει το πρώτο μύνημα!! Τέλος πάντων. Το αντιπαρέρχομαι στα πλαίσια την θεωρίας του Ζεν που προσπαθώ απεγνωσμένα να εφαρμόσω.

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε πολύ πιο ομαλά, με κορύφωση το συμβάν στο λεωφορείο, το οποίο είχε ως εξής. Στο Λονδίνο για τις μετακινήσεις με λεωφορείο αντί για εισιτήρια έχουμε μια κάρτα που λέγεται Oyster card και είναι σαν πιστωτική που της βάζεις χρήματα και πληρώνεις το αντίτιμο του εισιτηρίου ακουμπώντας την σε ένα ειδικό "ακυρωτικό" μηχάνημα που υπάρχει στα λεωφορεία. Το οποίο είναι καλή ιδέα γιατί δεν ξεμένεις ποτέ από εισιτήρια, μπορείς όμως να ξεμείνεις από λεφτά (π.χ. εγώ ξεμένω πολύ συχνά γιατί δεν παίρνω λεωφορεία κάθε μέρα και δεν θυμάμαι πόσα χρήματα έχω ή δεν έχω στην κάρτα). Σήμερα το ήξερα ότι είχα ξεμείνει αλλά το θυμήθηκα όταν έφτασα στην στάση, οπότε και είχα τέσσερις επιλογές:

1. Να περπατήσω 20 λεπτά ανηφόρα καταλιακού (άκυρο λόγω κούρασης και ζέστης)
2. Να περιμένω να περάσει λεωφορείο στο οποίο δεν ελέγχονται τα εισιτήρια και να ρισκάρω να ανέβω τζάμπα (όμως μόλις είχα διαβάσει ένα άρθρο στην εφημερίδα για κάποιον που τον πιάσαν ελεγκτές στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο και τον πήγαν δικαστήριο, όπου κρίθηκε ένοχος και απόκτησε ποινικό μητρώο για ένα κ*λοεισιτήριο) - (ο φόβος φυλάει τα έρημα, οπότε άκυρο)
3. Να πάρω εισιτήριο από το μηχάνημα στην στάση, το οποίο όμως κοστίζει περισσότερο από το εισιτήριο της Oyster - η Oyster το χρεώνει 90 πέννες (1,30€) ενώ το άλλο από το μηχάνημα έχει 2 λίρες (σχεδόν 3€)
4. Να περιμένω να περάσει ταξί (άκυρο, γιατί μπορεί να περίμενα ακόμα)

Τελικά λέω δεν γ*μιέται, ας πάρω το προσαυξημένο κατά 220% εισιτήριο από το μηχάνημα. Ανοίγω το πορτοφόλι, ψάχνω για ψιλά, είχα 1,80 λίρες δηλαδή μου έλειπαν 20 πέννες. Τζίφος. Λέω, δεν πειράζει, θα πάρω από τον οδηγό, που κι αυτός έχει μηχάνημα που πουλάει προσαυξημένα εισιτήρια.

Μπαίνω στο λεωφορείο, δίνω ένα χαρτονόμισμα των 10 λιρών στον οδηγό, μου λέει δεν έχω να στο αλλάξω. Ω ρε γλέντια. Του λέω, και τι να κάνω τώρα; Μου λέει, έπρεπε να πάρεις εισιτήριο πριν ανέβεις στο λεωφορείο. Του λέω, προσπάθησα, αλλά δεν είχα ψιλά και το μηχάνημα στην στάση δεν παίρνει χαρτονομίσματα. Μου λέει ούτε κι εγώ έχω ρέστα. Και τώρα; Πάνω που περίμενα να μου πει να κατέβω και να πάω με τα πόδια, με ρωτάει πόσο μακριά πάω, του λέω 3 στάσεις (1 ευρώ τη στάση θα το πλήρωνα το άτιμο), μου λέει ΟΚ, μείνε χωρίς εισιτήριο. Πάλι καλά, γιατί αν πήγαινα πιο μακριά μπορεί να μην με έπαιρνε - επειδή οι οδηγοί ελέγχουν τα εισιτήρια στην είσοδο, αν μπει έλεγχος και σε βρει χωρίς εισιτήριο, την πληρώνεις και εσύ και ο οδηγός, αν και τον οδηγό δεν τον πάνε δικαστήριο.

Περιττό να σας πω ότι μετά από αυτό το θαύμα, δεν μου έκανε καμία εντύπωση η συντριβή της Ιταλίας, αφού πλέον τα είχα δει όλα.

Γύρισα στο σπίτι όλο κέφια και καταπιάστηκα να φτιάξω γεμιστά με κάτι πολωνέζικες (oh yeah) ντομάτες που βρήκα στο σούπερ μάρκετ το Σάββατο (56 πέννες, ήτοι 72 λεπτά η μία ντομάτα, με το κομμάτι τις πουλούσαν) και καστανό ρύζι που βρήκα ψάχνοντας στο βάθος της τροφοθήκης σε μια συσκευασία που έλεγε BEST BEFORE MAY 2007. Μου βγήκαν λίγο νερουλά, οι ντομάτες μόνο που δεν διαλύθηκαν παρόλο που δεν τα έψησα πάνω από 1 ώρα, γι' αυτό και το κρεμμύδι έκανε λίγο κριτς κριτς. Πάντως δεδομένου ότι έχω να μαγειρέψω γεμιστά 3 χρόνια μπορώ να πω ότι βγήκαν αρκετά καλά. Κι επειδή ξέρω ότι σας αρέσουν τα φωτογραφικά ντοκουμέντα, ιδού η τελευταία ντομάτα που έμεινε για αύριο.

Μην σας φαίνεται τεράστια, μια κανονική ντομάτα είναι. Απλά το ταψάκι είναι μικρούλικο.

Άμα συνεχίσει η ζέστη (που λένε ότι θα συνεχίσει) αύριο μπορεί να μην βγάζω καθόλου νόημα.