Happy Halloween!

Σήμερα γιορτάζουμε τo Halloween, και δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά μου φαίνεται πως ο κόσμος το έχει πάρει πολύ ζεστά φέτος. Όλο για πάρτυ ακούω, στο σούπερ μάρκετ για να βρεις πλαστικά μαχαιροπήρουνα και χάρτινα πιάτα πρέπει να κάνεις τάμα, τα ράφια με τα πιο δημοφιλή κρασιά έχουν αδειάσει, μέχρι και στη δουλειά θα μας βγάλει το αφεντικό για φαγητό εν όψει την ημέρας. Δεν ξέρω από πού βρέθηκε τόσο ενδιαφέτον ξαφνικά - προσωπικά το αποδίδω στον κρύο καιρό, την οικονομική κρίση (η φτώχεια θέλει καλοπέραση) και στο γεγονός ότι πέφτει Παρασκευή που είναι η κλασική μέρα για εξόδους και γιορτές. Επειδή συνεχίζω να δουλεύω με τρελούς ρυθμούς, δεν έχω χρόνο να γράψω καινούριο ποστ, αλλά ξαναδημοσιεύω τη σχετική ανάρτηση από πέρσυ με κάποιες μικρές προσθήκες. Ελπίζω να την βρείτε ενδιαφέρουσα, αν και μερικοί θα την έχετε ξαναδιαβάσει.

Το Halloween έχει τις ρίζες του σε μια παλιά Κέλτικη γιορτή που λέγεται Samhain (προφ. Σόουιν) και γιορταζόταν στην Ιρλανδία και τη Βρετανία την τελευταία μέρα του Οκτωβρίου, με το τέλος του θερισμού. Τον 19ο αιώνα, Κέλτες (Ιρλανδοί και Σκωτσέζοι) μετανάστες μετέφεραν την παράδοση αυτή στην Αμερική, όπου διαδόθηκε και επεκτάθηκε.


Η λέξη Halloween (ή σωστότερα Hallowe'en) προέρχεται από το All-Hallow-Even, που σημαίνει παραμονή της γιορτής των Αγίων Πάντων (All Hallows). Η μέρα των Αγίων Πάντων γιορτάζεται από τη Δυτική εκκλησία την 1η Νοεμβρίου, και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα περίπου οι εορτασμοί άρχιζαν από την προηγούμενη, δηλαδή στις 31 Οκτωβρίου, που ήταν η γιορτή του Samhain, μέρα κατά την οποία οι παγανιστές πίστευαν ότι τα πνεύματα επικοινωνούσαν με τους ζωντανούς. Οι Κέλτες γιόρταζαν το Samhain με φωτιές και μασκαρέματα για να πετύχουν τον εξευμενισμό των κακών πνευμάτων.


Παλαιότερα, όταν οι Ρωμαίοι έφτασαν στις Κέλτικες περιοχές ως κατακτητές, έφεραν μαζί τους τις Ρωμαϊκές γιορτές των νεκρών και τις σχετικές παραδόσεις. Οι εορτασμοί προς τιμήν της θεάς Πομόνας, που σύμβολό της ήταν το μήλο, ενσωματώθηκαν σιγά-σιγά στα Κέλτικα έθιμα του Samhain.


Έτσι, με το πέρασμα των χρόνων και μια μικρή βοήθεια από την Hallmark, δημιουργήθηκε η γιορτή του Halloween όπως την ξέρουμε σήμερα: μασκαρέματα, κολοκύθες σμιλεμένες σαν φαντάσματα και παιχνίδια με μήλα (το κατεξοχήν φρούτο της εποχής), όπως το apple bobbing, για το οποίο σας έχω ξαναπεί εδώ, ή το apple snapping (δείτε τη φωτογραφία με το κοριτσάκι). Τα χρώματα του Halloween είναι το πορτοκαλί και το μαύρο. Το πορτοκαλί συμβολίζει τις σοδειές και το μαύρο τους νεκρούς. Οι μασκαράδες ντύνονται φαντάσματα, δράκουλες, αράχνες, τέρατα ή μάγισσες, αν και στις μέρες μας κυκλοφορούν διάφορες στολές, ειδικά για τα μικρά παιδιά (οι πριγκήπισσες του Disney και ο Superman έχουν πολύ μεγάλη πέραση).


Μια πολύ διαδεδομένη συνήθεια είναι το trick-or-treating, όπου ομάδες μασκαρεμένων παιδιών πάνε από σπίτι σε σπίτι, χτυπάνε τα κουδούνια και ρωτάνε: Trick or Treat? (να σας τρομάξουμε ή θα κεράσετε?). Αν αυτός που ανοίξει την πόρτα δεν έχει κάτι για κέρασμα, τότε τα παιδιά, που είναι ντυμένα φαντάσματα, μάγισσες κ.λπ. φωνάζουν μπουυυυυυυ και άλλα τέτοια τρομακτικά. Φυσικά όλοι πλέον έχουν ένα κέρασμα πρόχειρο, συνήθως κάτι σοκολατένιο, μερικούς ξηρούς καρπούς, ένα γλυφιτζούρι, ένα γλυκό ή ένα μήλο.


Όλα αυτά γίνονται περισσότερο σε Ιρλανδία, Σκωτία και Αμερική, ενώ στην Αγγλία το Halloween γιορτάζεται κυρίως λόγω καταναλωτισμού (σημ: εκτός από φέτος φυσικά, που όλοι όσοι ξέρω θα γιορτάσουν!!). Τα μαγαζιά στολίζονται με κολοκύθες και πουλάνε μαύρα κωνικά καπέλα, τρομακτικές μάσκες αλά Scary Movie, παιδικές αποκριάτικες στολές, γλυκά σε σχήμα κολοκύθας και σοκολατάκια τυλιγμένα σαν φαντάσματα, ενώ μερικά παιδιά πάνε σε σπίτια φίλων και γνωστών για trick-or-treating, αλλά όχι με τόσο σθένος όπως στη Σκωτία ή την Αμερική.

Στην Αγγλία, πολλές παραδόσεις του Halloween έχουν επεκταθεί και σε μια άλλη γιορτή που λέγεται Guy Fawkes Night και γιορτάζεται στις 5 Νοεμβρίου με φωτιές και πυροτεχνήματα, και για την οποία σας είχα πει πάρα πολλά πέρσυ.

Τρία πουλάκια κάθησαν

Σήμερα το πρωί είχαμε την πρώτη παγωνιά της χρονιάς. Αυτοκίνητα καλυμένα με πάγο, αέρας κρύος, ουρανός κρυστάλλινος-γαλάζιος, ήλιος με δόντια και για πρώτη φορά είδα την ανάσα μου στον αέρα. Είμαι ενθουσιασμένη, ανυπομονώ για τον χειμώνα, το βαρέθηκα το φθινόπωρο τόσους μήνες. Ανυπομονώ να βγάλω τα χειμωνιάτικα γιατί παρότι είπα ότι θα το κάνω πριν 2-3 εβδομάδες, δεν ευκαίρησα ακόμα.

Φωτογραφία δεν τράβηξα όπως πέρσυ γιατί σήμερα το πρωί ο ταχυδρόμος έφερε το νέο μου κινητό που είχα παραγγείλει το σαββατοκύριακο, και ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που δεν κοίταξα καν έξω από το παράθυρο να δω τι βλέπω. Ήμουν τόσο στον κόσμο μου που θα έφευγα από το σπίτι μόνο με το σακάκι αν δεν με σταματούσε στην πόρτα το έτερον ήμισυ να μου πει ότι κάνει παγωνιά και να πάρω πανωφόρι (και είχε δίκιο). Το κινητό πάντως πολύ σούπερ, είναι και κόκκινο χεχε, έχει και touchscreen που είναι πάρα πολύ καλό γιατί με τα κουμπάκια κάνω ώρες να γράψω ένα μήνυμα, είναι λεπτούλι, ελαφρούλι και γενικώς νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη :-)

Στο γραφείο η δουλειά αντί να μειώνεται, αυξάνεται, αλλά προσπαθώ να μην το παίρνω κατάκαρδα. Σήμερα έμαθα ότι μια κοπέλα που της κάναμε πρόταση για δουλειά την περασμένη εβδομάδα και μας είπε ότι δεν είναι σίγουρη και θα το σκεφτεί, το σκέφτηκε και αποφάσισε να δεχτεί. Οπότε αν όλα πάνε καλά σύντομα θα έχουμε άλλο ένα άτομο στην ομάδα και θα βρούμε μια ισορροπία. Στο μεταξύ τα 10ωρα+ συνεχίζονται. Συνεχίζεται και η βλακεία, όπως φαίνεται από το εξής συμβάν που θα σας διηγηθώ για να μου πείτε αν έχω άδικο που τα χώνω.

Λόγω κάποιας περίεργης συγκαιρίας που ενδεχομένως έχει ρίζες σε βάθος χρόνου, κάποιες μέρες εργάζομαι σε ένα κτήριο άλλης εταιρίας από αυτήν για την οποία δουλεύω. Το κτήριο αυτό είναι σχετικά καινούριο και προφανώς έχει κτιστεί με το ίδιο σκεπτικό που χτίζονται όλα τα κτήρια σε αυτή τη χώρα, δηλ. με την ελπίδα ότι ζούμε στον Ισημερινό. Η ποσότητα της βροχής που πέφτει στην Αλβιόνα δεν παίζει καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό, οι σκεπές είναι κατά προσέγγιση, και βασικά περιμένουμε να πέσει η πρώτη βροχή για να δούμε από πού μπάζει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και άλλα πράγματα έχουν γίνει λες και τα έχουν σχεδιάσει πρωτοετείς μηχανικοί που δεν θα βγάλουν ποτέ το Πολυτεχνείο. Παραδείγματος χάριν: στον όροφο που είμαστε εμείς στεγάζονται δύο υπηρεσίες, η υπηρεσία Α και η υπηρεσία Β. Στο ισόγειο υπάρχουν κουδούνια που το ένα λέει υπηρεσία Α και το άλλο υπηρεσία Β. Ως εδώ όλα καλά. Σε τέσσερα σημεία, δηλ. στην ρεσεψιόν, στα γραφεία της υπηρεσίας Α, στα γραφεία της υπηρεσίας Β, και στον ...διάδρομο (άγνωστη η σκοπιμότητα) υπάρχουν θυροτηλέφωνα με οθόνες για να μπορούμε να μιλήσουμε με τους επισκέπτες και αν δεν είναι τρομοκράτες, κλέφτες, ζητιάνοι ή τουρίστες που έχουν χαθεί, να τους ανοίγουμε την πόρτα για να μπαίνουν στα άδυτα του κτηρίου. Έλα όμως που όταν είσαι στην εξώπορτα, όποιο κουδούνι και να χτυπήσεις κουδουνίζουν *και τα 4* θυροτηλέφωνα. Και φυσικά τα απαντάμε δύο, ενίοτε τρεις μαζί (από το διάδρομο δεν έχει τύχει να απαντήσει κανείς ως τώρα) και φυσικά δεν μπορώ να σας περιγράψω τις τραγελαφικές συζητήσεις που ακολουθούν μέχρι να βγάλουμε άκρη. Χώρια τα νεύρα μας που γίνονται τσατάλια καθότι ακούμε τα διπλάσια κουδουνίσματα κάθε μέρα απ' ό,τι θα έπρεπε.

Σήμερα το απόγευμα μια συνάδελφος που είναι λίγο "κάπως" έλεγε συνέχεια "μου φαίνεται ότι ακούω νερό να στάζει" και όλο κοίταζε κάτω από το κλιματιστικό όπου τα πάντα ήταν κατάστεγνα. Οι υπόλοιποι δεν της δίναμε σημασία, γιατί μόνο φωνές δεν έχει ακούσει τελευταία (είναι ειδική περίπτωση). Το βράδυ όμως που έφευγα από το γραφείο, και αφού είχα ήδη κλείσει 10ωρο, δίπλα στην εξωτερική πόρτα του ορόφου ακούω ένα πλιτσ πλιτσ πλιτσ, κοιτάζω πάνω και βλέπω νερό να πέφτει από μια τρυπούλα στο ταβάνι, και να πιτσιλάει τον τοίχο, κάτι καλώδια, έναν πίνακα με ασφάλειες και άλλα τέτοια ηλεκτρικά, ενώ στο δάπεδο έχει σχηματιστεί μια μικρή λιμνούλα. Εγώ στο μεταξύ φορτωμένη με τσάντες, τσαντάκια, χαρτοφύλακες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, και να τρέχω να προλάβω το τρένο. Στιγμιαία σκέφτομαι να κάνω ότι δεν είδα τίποτα και το πολύ-πολύ να λαμπαδιάσουν και να μας μεταφέρουν σε κανένα πιο νορμάλ κτήριο, αλλά μετά επικράτησε η καλή μου καρδιά, έβγαλα το κινητό και γύρισα πίσω στον πίνακα ανακοινώσεων να βρω το τηλέφωνο για τις βλάβες (η εταιρία που μας φιλοξενεί έχει πολλά παραρτήματα σε όλη τη χώρα και υπάρχει ένα κεντρικό τμήμα που καταγράφει τις βλάβες όλων των εγκαταστάσεών της και στέλνει μηχανικούς για τις επιδιορθώσεις).

Παίρνω λοιπόν, απαντάει ένας νεαρός. Του λέω καλησπέρα σας, θέλω να δώσω τα στοιχεία μιας διαρροής. Μάλιστα μου λέει, σε ποιο κτήριο είσαστε; Του λέω στο τάδε. Αααα μου λέει, νωρίτερα μίλησα σε έναν συνάδελφό σας που πήρε για το ίδιο θέμα, αλλά το κτήριο αυτό δεν το βρίσκω στη λίστα μου γιατί δεν ανήκει σε μας. Μα πώς δεν ανήκει του λέω, σε σας ανήκει, απλά είναι καινούριο. Μου λέει, σε ποια εταιρία δουλεύετε; Του λέω στην τάδε, αλλά το κτήριο είναι της δείνα. Όχι, μου λέει, δεν είναι δικό μας αυτό το κτήριο, άλλωστε εσείς γιατί να δουλεύετε σε δικό μας κτήριο; (Εδώ αρχίζω να παίρνω ανάποδες - φιλολογική συζήτηση θα ανοίξουμε, σκέφτομαι). Του λέω, κοιτάξτε, δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς, πάντως το κτήριο είναι δικό σας και έχουμε επανειλειμμένα πάρει τηλέφωνο για βλάβες, δεν είναι αυτή η πρώτη φορά. Α, μου λέει, μήπως έχετε στοιχεία κάποιας προηγούμενης κλήσης; Του λέω όχι, γιατί έχω φύγει από το γραφείο, και αυτή τη στιγμή στέκομαι δίπλα στην εξωτερική πόρτα του ορόφου. Αααα (αυτός). (Σε μαλ@κα έπεσα, σκέφτομαι εγώ). Και είχα δίκιο, γιατί αρχίσαμε πάλι το ίδιο τροπάρι: δεν το βρίσκω στα αρχεία μου, δεν είναι δικό μας αυτό το κτήριο. Του λέω (με έντονο ύφος, είναι η αλήθεια) κοίταξε να δεις, εσύ μπορεί να μην ξέρεις τι σου γίνεται, εγώ πάντως ξέρω σε ποιο κτήριο δουλεύω και είναι δικό σας, και αυτή τη στιγμή είμαι μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων που είναι γεμάτος ανακοινώσεις με το λογότυπο της εταιρίας σας, οπότε μην μου λες ότι δεν ξέρω σε ποιον ανήκει το κτήριο. Εκεί πήρε αυτός ανάποδες, και άρχισε να μου λέει μην μου φωνάζεις (δεν φώναζα, απλά του μίλησα κάπως έντονα γκουχ γκουχ), δεν μπορώ να σε βοηθήσω άμα φωνάζεις, δεν είναι τρόπος αυτός, και άλλες τέτοιες αηδίες. Σκέφτομαι ΟΚ δεν μου φταίει το παλικάρι που δεν ξέρει τι κάνει, ούτε που είμαι λιώμα στην κούραση και δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, οπότε ηρεμώ, του λέω κοίταξε να δεις, είμαι 11 ώρες κλεισμένη εδώ μέσα και το κεφάλι μου κουδουνίζει, δεν είναι ώρα αυτή για να πιάσουμε κουβέντα, το κτήριο είναι της εταιρίας σας και σε περιμένω να το βρεις. Και βγάζω τον σκασμό. Αλλά εντελώς όμως. Σαν τον μαλ@κα στεκόμουνα με το ακουστικό στο ένα χέρι, τις τσάντες στο άλλο, χωρίς να παίρνω ούτε ανάσα.

Περνάνε 15-20 δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής και μετά μιλάει ο νεαρός: έτσι που μου φωνάζεις δεν μπορώ να συγκεντρωθώ! (Τι διάολο, τώρα ακούει φωνές;;;) Του λέω με την πιο απαλή μου φωνή, μα δεν φωνάζω, ίσα-ίσα που δεν μιλάω καθόλου. Φώναζες πριν όμως μου λέει. Εγώ στο μεταξύ, παρά την απαλή φωνή, είμαι έτοιμη να εκραγώ και να του πω ότι ή που θα βρει το κτήριο ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ή θα δει πώς είμαι όταν φωνάζω. Δίνω όμως τόπο στην οργή, συνεχίζω να βγάζω τον σκασμό και επιτέλους (μετά από 3-4 λεπτά ψάξιμο) βρίσκει το κτήριο! Και ούτε συγγνώμη δεν μου ζήτησε για τις μαλακίες που έλεγε πριν ότι το κτήριο δεν είναι της εταιρίας αυτής κ.λπ. κ.λπ. Του περιγράφω πού ακριβώς στάζει το νεράκι και πάνω σε τι, αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης (γιούπι) και μου λέει το κλασικό: θα στείλω αμέσως μηχανικό - θα είναι εκεί κάποιος να του ανοίξει; Πήγα να του πω, γιατί ρε φίλε, σπίτι μου είναι να τον περιμένω στην πόρτα; Κλειδιά δεν έχετε στην εταιρία σας; Αλλά για να μην γίνομαι κακιά, απάντησα ευγενικά ότι δεν είναι κανείς άλλος στο κτήριο και αν θέλουν να μπουν μέσα θα πρέπει να βρουν κλειδιά ή τους κωδικούς εισόδου, γιατί εγώ φεύγω αμέσως τώρα (κι αν αύριο πάω και το βρω αποκαΐδια, το πολύ πολύ να μην μπορώ να δουλέψω - τι ατυχία, μον ντιε).

Πριν λίγο άνοιξα τηλεόραση και δεν είδα να αναφέρουν για κτήριο που καίγεται στο κεντρικό Λονδίνο. Πάλι καλά. Ελπίζω να το βρήκε ο μηχανικός που έστειλαν, γιατί ένας Θεός ξέρει πού τον έστειλαν με την ανικανότητα που τους δέρνει.

Και η δουλειά συνεχίζεται

Σήμερα ήταν η όγδοη συνεχόμενη μέρα που πήγα στο γραφείο. Ευτυχώς μόνο για 4 ώρες, αλλά την Κυριακή μου τη χάλασε. Επειδή κάποιοι ρωτάνε γιατί δουλεύω τόσο πολύ, όχι δεν φταίει η οικονομική κρίση, απλά η εποχή αυτή είναι πάντα ζόρικη για μας και επίσης το ΜΩΡΟ λείπει διακοπές οπότε αναγκαστικά καλύπτω και τη δική του δουλειά μαζί με τη δική μου. Και όχι, δεν πληρώνομαι υπερωρίες. Πού τέτοια τύχη.

Μετά από επισταμένη προσπάθεια σήμερα το πρωί, κατάφερα να μειώσω το Google Reader στα 453 ποστ (από 800-τόσα που είχαν φτάσει) και με λίγη καλή τύχη θα τα μειώσω κι άλλο τις επόμενες μέρες, αφού οι περισσότεροι φαντάζομαι ότι όλο και κάπου θα πάτε για το τριήμερο-τετραήμερο. Αν δεν έχετε κανονίσει κάτι, γιορτινές μέρες είναι, μην τις περάσετε μπροστά στο κομπιούτερ! Κρίμα να μην δείτε τουλάχιστον μια παρέλαση, να ανεμίσετε έστω ένα σημαιάκι. Χεχε.


Το highlight της ημέρας ήταν το εορταστικό γεύμα με τον φίλο Δημήτρη, όπου περιποιήθηκα το εικονιζόμενο kunefe. Πρόκειται για τούρκικο κανταΐφι που αντί για καρύδια έχει γέμιση (κίτρινο?) τυρί. Απλά θεϊκό.

Χρόνια πολλά σε όλους όσους και όσες γιορτάζουν!

Ζαλάδα

Σήμερα μπήκα πρώτη φορά στο Google Reader μετά από (γκουχ γκουχ) αρκετές μέρες. Έχω 705 αδιάβαστα ποστ. ΟΚ, 3 από αυτά είναι δικά μου, οπότε ο πραγματικός αριθμός είναι 702, αλλά και πάλι μια ζαλάδα με έπιασε. Θερμή παράκληση: σταματήστε να γράφετε γιατί δεν προλαβαίνω να σας διαβάσω. SOS.

(αν πιάσει, θα δοκιμάσω την ίδια παράκληση και στη δουλειά μήπως θυμηθώ πώς είναι να δουλεύεις πενθήμερο οκτάωρο χαχα)

Όσοι μου έχετε στείλει ημέιλ, λίγη υπομονή ακόμα. Αν δεν σας έχω απαντήσει, δεν είναι ότι σας αγνοώ, απλά δεν έχω χρόνο όχι να απαντήσω αλλά ούτε και να διαβάσω. Δράμα; Δράμα (και Καβάλα και Σέρρες μπορώ να σας πω).

Κιτρινίσαμε

Καθότι μένω και εργάζομαι στο νότιο Λονδίνο, είναι ελάχιστες οι φορές που βρίσκομαι βόρεια από την Oxford Street. Σήμερα ήταν μια από τις ακόμα πιο σπάνιες φορές που με αφορμή ένα σεμινάριο, βρέθηκα κοντά στο Regent's Park - τόσο σπάνια που θυμάμαι ακριβώς πότε ήταν η προηγούμενη, αφού είχα κάνει και ανάρτηση (22 Ιανουαρίου για όσους βαριούνται να πατήσουν στον υπερσύνδεσμο). Δυστυχώς λόγω ανωτέρας βίας (είχα αργήσει) δεν πρόλαβα να μπω στο πάρκο, τράβηξα όμως δύο φωτογραφίες σε ένα μικρό παρκάκι ακριβώς δίπλα, για να δείτε πόσο έχουμε κιτρινίσει.



Φωτογράφισα και τους κόκκινους γερανούς, οι οποίοι 10 μήνες μετά είναι ακόμα εδώ! Δεν έχετε παράπονο, τα πάντα σας δείχνω :-)


Σας στέλνω πολλά φθινοπωρινά φιλιά από το κατακίτρινο, και ελαφρώς συννεφιασμένο, Λονδίνο! Σόρρυ που έχω καιρό να εμφανιστώ στα ιστολόγιά σας, αλλά σας υπόσχομαι ότι θα επιστρέψω σύντομα xxx

Χαθήκαμε

Καλά, εσείς ίσως όχι, αλλά εγώ χάθηκα σίγουρα, και δεν έλλειπα καν ταξιδάκι, όπως ίσως φανταστήκατε κάποιοι. Απλά έπεσε πολλή δουλειά αυτή την εβδομάδα, πολύ ποτό την Παρασκευή το βράδυ (ήταν και ημέρα πληρωμής οπότε το κάψαμε το πελεκούδι, 5 ώρες στην παμπ και ήμουν από τους πρώτους που έφυγαν), πολύς ύπνος χθες για να συνέλθω και σήμερα πάλι στη δουλειά! ΟΚ, δεν δούλεψα κανονικό 8ωρο, αλλά ένα τετραωράκι το δούλεψα στο νερό. Βοήθειά μου.

Έχω φτιάξει πολλά μάφινς (ούτε φουρνάρισσα να ήμουν) αλλά δεν σας βάζω φωτογραφίες γιατί παραπονιέστε ότι σας λιγώνω. Ούτε για τον καιρό έχω να γκρινιάξω, αφού είναι μια χαρά για την εποχή: σχετική ζέστη, αρκετός ήλιος, ελάχιστη βροχή. Τι μια χαρά, τέλεια είναι. Ξεκίνησα ξανά γερμανικά, η δασκάλα πολύ βελτιωμένη σε σχέση με την περσυνή και είμαι πολύ ευχαριστημένη. Ξεκίνησα και postcrossing, ωραία φάση φαίνεται. Κάνει κανείς άλλος;

Σκέφτηκα να αρχίσω να γράφω μερικά ταξιδιωτικά ποστ μιας που έχουμε μείνει πίσω. Έχω φωτογραφίες και ιστορίες από Γαλλία, Ιταλία, Σκωτία, Σουηδία, Νορβηγία και Ισπανία, αλλά δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Αν έχετε καμία προτίμηση, πέστε την.

Καλή συνέχεια σαββατοκύριακου και από αύριο καλή εβδομάδα!

La Tour Eiffel

Διαβάζοντας την ανάρτηση του Γκρινιάρη σχετικά με την Αψίδα του Θριάμβου, θυμήθηκα κάτι ξεχασμένες φωτογραφίες από ένα παλιό ταξίδι στο Παρίσι. Πολλοί τουρίστες δεν γνωρίζουν ότι μπορούν να ανέβουν στην Αψίδα, η οποία έχει θέα απείρως πιο ενδιαφέρουσα από τον Πύργο του Άιφελ, για τον απλούστατο λόγο ότι από την ταράτσα της βλέπεις τα Ηλύσια Πεδία ως το Λούβρο και από την άλλη πλευρά την Defense, αλλά και τον ίδιο τον Πύργο του Άιφελ στο βάθος. Ενώ φυσικά από τον Πύργο του Άιφελ βλέπεις κυρίως το ποτάμι και κάτι πάρκα, και αν έχει συννεφιά και χαμηλή ορατότητα, μόνο το ποτάμι και τα πάρκα. Δεν βάζω αναλυτικές φωτογραφίες, άλλωστε η θέα δεν έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια και ο Γκρινιάρης έχει πολύ καλύτερη μηχανή από αυτήν που είχα εγώ τότε. Σας βάζω μόνο τρεις φωτογραφίες του Πύργου για να δείτε πώς φαίνεται την ώρα του δειλινού.


Όσοι ετοιμάζεστε για Παρισάκι, την αναρρίχιση στην Αψίδα πρέπει να την συμπεριλάβετε σίγουρα! Και αν πετύχετε καλή μέρα, προσπαθήστε να πάτε λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Η θέα θα σας ανταμείψει.

Πώς αλλάζουν οι καιροί...

Την τελευταία εβδομάδα έχω ψιλοχαθεί, από την μπλογκόσφαιρα και γενικώς, γιατί έχει πέσει πολλή δουλειά και γενικότερα πολλά προβληματάκια στο γραφείο, και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, με περιτριγυρίζει γρίππη (και μάλλον δεν θα τη γλιτώσω έτσι που το κόβω). Παρόλα αυτά, ψυχολογικά είμαι πολύ στα χάι μου, έχω θετική ενέργεια και αρκετά καλή διάθεση, ακόμα κι όταν δεν πάνε όλα κατ' ευχήν. Μιλάμε ότι έχω *χρόνια* να νιώσω τόσο καλά στη δουλειά.

Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει τον τελευταίο καιρό είναι το αφεντικό. Όλα τα άλλα ή έχουν μείνει τα ίδια ή έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Κι όμως, ακόμα και εν μέσω προβλημάτων, το αφεντικό κάνει τη διαφορά. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό.

Είμαι στην εταιρία 5 χρόνια, και κατά βάση κάνω την ίδια δουλειά, δηλαδή αυτά τα 5 χρόνια δεν έχει αλλάξει ούτε ο τίτλος, ούτε το αντικείμενο της δουλειάς. Οι συνάδελφοι έχουν παραμείνει λίγο-πολύ οι ίδιοι, τα μεγάλα αφεντικά έχουν αλλάξει, αλλά έτσι κι αλλιώς και με τα παλιά δεν είχα προβλήματα. Στην προηγούμενη δουλειά μου είχα ένα σχετικό στρες, ειδικά προς το τέλος, το οποίο όμως αφορούσε περισσότερο στα άτομα που συναναστρεφόμουνα και όχι στον φόρτο εργασίας (ο οποίος ήταν ελαχιστότατος). Η τωρινή δουλειά ήταν προαγωγή σε σχέση με την προηγούμενη, αλλά όχι σε σημείο υπερβολικό. Απλά ανέβηκε λίγο ο πήχυς. Έτσι τουλάχιστον νόμιζα τότε.

Στην αρχή είχαμε ξεκινήσει καλά με το αφεντικό, η δουλειά είχε ευθύνες αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, και οι συνάδελφοι ήταν αρκετά φιλικοί, με εξαίρεση μια μέγαιρα που κανείς δεν συμπαθούσε (εκτός από το αφεντικό - φυσικά). Σιγά-σιγά εμφανίστηκαν συννεφάκια και στη συνέχεια άρχισε να βρέχει, ασταμάτητα όμως. Το αφεντικό που στη συνέντευξη είχε φανεί λίγο "κάπως", στην πορεία αποδείχτηκε μίζερο, παράξενο, στριμμένο και - κυρίως - ανίκανο. Ευχή σας δίνω να μην δουλέψετε ποτέ για ανίκανο άνθρωπο. Εκτός του ότι δεν μπορεί να σας βοηθήσει με τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε, η ανικανότητά του μπορεί να έχει δύο αποτελέσματα: ή ψάχνει να βρει λάθη σε αυτά που κάνουν οι άλλοι για να παρηγορηθεί που δεν κάνει λάθη μόνο αυτός, ή δεν αφήνει κανέναν να κάνει κάτι παραπάνω από τα βασικά μήπως τυχόν φανεί ο ίδιος ελλειπής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαμε τα δύο αποτελέσματα σε συνδιασμό. Τόση τύχη! Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχαμε κι ένα σωρό παραξενιές, γκρίνιες, ανοησίες, μέχρι και φωνασκίες (πολύ σπάνιο πράγμα στη Γηραιά Αλβιώνα). Είχαμε δηλαδή ένα δυνατό πακέτο από όλες τις πλευρές. Ποιος τη χάρη μας.

Τον πρώτο καιρό έκανα υπομονή, έλεγα πού θα πάει, θα μάθω τα χούγια του και θα προσαρμοστώ. Δυστυχώς αποδείχτηκε δυσκολότερο απ' ό,τι είχα φανταστεί, γιατί όσο περισσότερο ανακάλυπτα τα χούγια του, τόσο συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα ούτε τη διάθεση ούτε την ψυχική ενέργεια που χρειάζονταν για να τον "κάνω καλά". Και το χειρότερο ήταν ότι και από τους συνάδελφους δεν είχα συμπαράσταση είτε γιατί κι αυτοί είχαν τα δικά τους προβλήματα, είτε γιατί είχαν βολευτεί και αδιαφορούσαν. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 3 χρόνια και κυριολεκτικά να αρρωστήσω, για να μάθω να χειρίζομαι το αφεντικό, και ο τρόπος ήταν πολύ απλός: σε ό,τι (βλακεία) έλεγε απαντούσα χαμογελαστά ναι, χωρίς όμως να κάνω τα λόγια του πράξεις. Δεδομένου ότι τις περισσότερες φορές ή ξεχνούσε τι μου είχε ζητήσει ή άλλαζε γνώμη, η πρακτική αυτή είχε πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Ότι θα κατάφερνα να δώσω λύση στο πρόβλημα αγνοώντας τον δεν το είχα φανταστεί, αλλά να που τελικά για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση. Βέβαια το κακό ήταν ότι με τόσα χαμογελαστά ναι έφτασα να μην κάνω σχεδόν τίποτα ενδιαφέρον στη δουλειά, αλλά τουλάχιστον είχα μια σχετική ηρεμία.

Κάποια στιγμή και πάνω που είχα πάρει το κολάι του σταρχιδισμού, το αφεντικό έφυγε και μείναμε ακέφαλοι για αρκετό διάστημα, οπότε από μία άποψη τα πράγματα βελτιώθηκαν (γλιτώσαμε τη μιζέρια) αλλά από την άλλη δεν βελτιώθηκαν αρκετά γιατί όποιος δεν έχει 1 αφεντικό, αποκτάει πολλά. Το μόνο καλό από αυτή την ιστορία είναι ότι συσπειρωθήκαμε με τους συναδέλφους και γίναμε ομάδα, καθότι αποδείχτηκε ότι το πρώην αφεντικό ήταν οπαδός της σχολής του Μακιαβελλισμού: εφάρμοζε το διαίρει και βασίλευε κατά γράμμα, κι εμείς τρώγαμε ομαδικά κουτόχορτο. Τέλος πάντων. Ας μην τα θυμάμαι και συγχίζομαι.

Το παλέψαμε έτσι για μερικούς μήνες και τελικά ήρθε ένας καινούριος που καθόλου μα καθόλου δεν μοιάζει με το παλιό αφεντικό. Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτική, γιατί ως γνωστόν, όποιος καεί με το χυλό φυσά και το γιαούρτι, αλλά μάλλον ο νέος είναι καλή περίπτωση. Πιο άνετος, πιο ομιλητικός, πιο συζητήσιμος, πιο συνεργάσιμος, και κυρίως πιο ικανός. Και επειδή είναι πιο ικανός, έχει λιγότερα κολλήματα. Το οποίο, αν δεν έχετε δουλέψει για άνθρωπο με κολλήματα, δεν μπορείτε να εκτιμήσετε πόσο σημαντικό είναι. Επίσης δηλώνει απροκάλυπτα θαυμαστής του Μεγάλου Αλέξανδρου (αυτό για να πω την αλήθεια με ανησυχεί λίγο) και του Dirty Harry, βλέπει Star Trek και CSI (όχι για τον Grissom, αλλά για την ξανθιά) και γενικώς έχει προσωπικότητα και δεν καταπίνει τη γλώσσα του όταν βρίσκεται με περισσότερα από 2 άτομα. Μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει αρετές, όχι αστεία.

Και με όλα αυτά, χωρίς να το καταλάβω καν, έχω ξαναγίνει η Σοφία που ήμουν πριν από 6 χρόνια. Δεν είμαι συνέχεια στην τσίτα, δεν τρέχω σαν παλαβή τα πρωινά μήπως φτάσω ένα τέταρτο αργότερα στη δουλειά και ακούσω τον εξάψαλμο, δεν αγχώνομαι για ψίλου πήδημα, δεν μισώ τις Κυριακές, δεν γεμίζω την οθόνη του υπολογιστή με πόστ-ιτ κάθε βράδυ για να μην ξεχάσω τίποτα επείγον το επόμενο πρωί, δεν ξεχειλίζω ενέργεια (αδρεναλίνη πες καλύτερα) τις πιο ακατάλληλες ώρες - και παρότι ακόμα και τώρα δουλεύω πολύ και χωρίς διαλείμματα, όταν πέσουν πολλά μαζί, παίρνω το ΜΩΡΟ και πάμε για χάζεμα στο ποτάμι και καθόμαστε 1 και 2 ώρες, χωρίς να έχουμε την έννοια μήπως περάσει ο μπαμπούλας, δει ότι λείπουμε για περισσότερο από 10 λεπτά από το γραφείο και ποιος βγάζει μετά το φίδι από την τρύπα. Έχω ξαναβρεί τον εαυτό μου που τον είχα χάσει με συνοπτικές διαδικασίες πριν από 4.5 χρόνια. Καλώς όρισα :-)

Το ποστ αυτό είναι ψυχοθεραπευτικού χαρακτήρα. Όσοι διαβάσατε ως το τέλος, σας ευχαριστώ πολύ που μοιραστήκατε τις σκέψεις μου και σας φιλώ σταυρωτά!

Τι γλώσσα να μάθω;

Ανοίγουν τα σχολεία και σκέφτομαι αν φέτος θα συνεχίσω τα γερμανικά ή μήπως πρέπει να ασχοληθώ με κάποια άλλη, πιο φιλική προς τον μαθητή, γλώσσα. Έκανα λοιπόν ένα τεστάκι για να βοηθηθώ, και ιδού το αποτέλεσμα:

You Should Learn Swedish

Fantastisk! You're laid back about learning a language - and about life in general. Peaceful, beautiful Sweden is ideal for you... And you won't even have to speak perfect Swedish to get around!

What Language Should You Learn?

Από όποια πλευρά να το πιάσω, στη Σουηδία καταλήγω. Τι πράγμα κι αυτό...

Είπε κανείς τίποτα για δίαιτα;

Το σαββατοκύριακο αυτό ήταν το πρώτο πραγματικά χειμωνιάτικο της χρονιάς, καθώς η θερμοκρασία έπεσε σε ...μονοψήφια επίπεδα και η βροχούλα μας έκανε αρκετή παρέα. Για να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα, το Σάββατο το απόγευμα πήγαμε επίσκεψη στους φίλους μας που μένουν στο Bristol. Καλύτερο καιρό δεν βρήκαμε, βρήκαμε όμως καλύτερη παρέα. Και όπως είναι φυσικό, φάγαμε πολύ, γελάσαμε πολύ και γενικώς περάσαμε καλά.

Φωτογραφίες από το Bristol δεν έβγαλα, άλλωστε δεν ευνοούσε ο καιρός. Έβγαλα όμως τα φαγητά που φάγαμε, για να θυμάμαι από πού θα πάρω τα 3 κιλά που έχασα τις τελευταίες 2 εβδομάδες!

Σάββατο βράδυ, φαγητό σε εστιατόριο. Το μενού περιλάμβανε θαλασσινά, κοτόπουλο, μοσχάρι, όσπρια, ριζότο και σαλάτα. Καλύψαμε όλες τις τροφικές ομάδες.


Η σαλάτα ήταν Greek salad with a twist, δηλαδή μαρουλόφυλλα, ντοματούλες, κυβάκια φέτας, μαύρες ελιές και αβοκάντο. Πολύ συμπαθητική, αν και δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό που ξέρουμε εμείς για χωριάτικη σαλάτα.


Τα επιδόρπια ήταν πολύ σούπερ. Πήραμε δύο και τα μοιραστήκαμε (οι γυναίκες μόνο, γιατί οι άντρες ήπιαν καφέ). Το πρώτο ήταν crème brûlée, κάτι σαν κρέμα καραμελέ που η καραμέλα αντί να είναι ρευστή, είναι ψημένη ώστε να κάνει κρούστα. Πολύ ωραίο ήταν, ειδικά σε συνδιασμό με το παγωτάκι, που δεν θυμάμαι τι γεύση είχε, θυμάμαι όμως ότι ήταν θεϊκό.


Το δεύτερο επιδόρπιο ήταν τάρτα με γεύση μάνγκο και πορτοκάλι (μμμμμ) σερβιρισμένη με double cream.


Αφού φάγαμε τον αγλέουρα, γυρίσαμε σπίτι και είδαμε την ταινία 27 Φορέματα με την Katherine Heigl και τον James Marsden. Συμπαθητική ταινιούλα, απόδειξη ότι παρόλο το φαΐ και την προχωρημένη ώρα (ήταν σχεδόν μεσάνυχτα όταν βάλαμε το DVD να παίξει) κάτσαμε και την είδαμε ως το τέλος. Αν ψάχνεστε για ρομαντική κομεντί με αρκετό γέλιο, σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Αν ψάχνετε για βάθος αμέτρητο, κοιτάξτε αλλού.


Την επόμενη μέρα πήγαμε σε μια παμπ σε ένα χωριό έξω από το Bristol για το κλασικό Sunday roast. Εντελώς παραδοσιακό στυλ, κόκκινες καρέκλες, πράσινες κουρτίνες, κλαρωτό χαλί κ.λπ. Μπαίνοντας στην παμπ και για περίπου 10 λεπτά είδαμε λίγο ήλιο. Φαίνεται και στην φωτογραφία, για του λόγου το αληθές.


Το φαγητό δεν μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα, οι μερίδες πάντως ήταν τεράστιες. Εδώ βλέπετε το βουνό κρέατος και λαχανικών που προσγειώθηκε στο πιάτο μου. Εννοείται ότι, μετά την χθεσινοβραδυνή κρεπάλη, δεν κατάφερα να φάω ούτε το μισό.


Σήμερα το βράδυ γυρίσαμε στο Λονδίνο και βρήκαμε το σπίτι παγάκι. Ανάψαμε για πρώτη φορά θέρμανση και φάγαμε σούπα για να ζεσταθούμε.

Το ερχόμενο σαββατοκύριακο προβλέπω να κατεβάζουμε τα χειμωνιάτικα, γιατί δεν πάει άλλο με τα μακώ και τις ζακετούλες...

Choc chip muffins - η συνταγή

Αυτή είναι η συνταγή που χρησιμοποίησα για τα μάφινς με σταγόνες σοκολάτας που έφτιαξα την περασμένη Δευτέρα.

Υλικά για 10-11 μάφινς

280 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κουταλάκια γλυκού baking powder
1/2 (μισό) κουταλάκι δισανθρακική σόδα
1/4 (ένα τέταρτο) κουταλάκι αλάτι
1 αυγό
85-140 γρ. ψιλή ζάχαρη (όχι άχνη)
120 ml γιαούρτι με λίγα λιπαρά (2%)
150 ml γάλα (όσα λιπαρά θέλετε)
90 ml ηλιέλαιο
1 κουταλάκι άρωμα βανίλιας (υγρό) ή ό,τι ανάλογο έχετε - η βανίλια έτσι κι αλλιώς είναι προαιρετική
85 γρ. σταγόνες σοκολάτας

Αν χρησιμοποιήσουμε αλεύρι που φουσκώνει μόνο του (self-raising flour) δεν χρειάζεται να βάλουμε baking powder. Είναι καλό όμως να βάλουμε σόδα, γιατί η σόδα ενεργοποιείται πολύ αποτελεσματικά από το γιαούρτι και βοηθάει τα μάφινς να φουσκώσουν.

Εκτέλεση

1. Βάζουμε τις χάρτινες θήκες στο ταψί ή το λαδώνουμε. Αν βάλετε θήκες, δεν χρειάζεται λάδωμα. Αν το λαδώσετε, λαδώστε κατά προτίμηση με λιωμένο βούτυρο μόνο τον πάτο και όχι τις πλευρές. Αν λαδώσουμε τις πλευρές η ζύμη δεν θα φουσκώσει όσο χρειάζεται. Ζεσταίνουμε τον φούρνο στους 190-200 βαθμούς.

2. Σε ένα μεγάλο μπωλ κοσκινίζουμε το αλεύρι, το baking powder, τη σόδα και το αλάτι.

3. Σε ένα άλλο δοχείο, χτυπάμε το αυγό με ένα πηρούνι. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, το γιαούρτι, το γάλα, το λάδι και τη βανίλια, το καθένα χωριστά και χτυπάμε μετά την κάθε προσθήκη για να ανακατευτούν καλά. Δεν χρειάζεται να τους βγάλουμε τα μάτια, μόνο να ανακατευτούνε θέλουμε, και να λιώσει η ζάχαρη.


4. Ρίχνουμε το υγρό μείγμα στο μπωλ με το αλεύρι. Ανακατεύουμε ελαφρά μέχρι να ενωθούν τα υλικά και να γίνει ένα είδος ζύμης με γρουμπούλια, αλλά να μην φαίνονται σβώλοι από αλεύρι. Όλη η διαδικασία της ανάμειξης δεν πρέπει να μας πάρει πάνω από 30 δευτερόλεπτα. Όταν σηκώνουμε τη ζύμη με το κουτάλι πρέπει να πέφτει κάνοντας πλατς πλατς (στα αγγλικά αυτό λέγεται a good dropping consistency).


Τις σταγόνες σοκολάτας τις προσθέτουμε στο μείγμα αφού προσθέσουμε τα υγρά. Αν δεν έχουμε σταγόνες σοκολάτας, μπορούμε να φτιάξουμε σκέτα μάφινς χωρίς να προσαρμόσουμε τη συνταγή (συνδιάζονται πολύ ωραία με μαρμελάδα μιαμ μιαμ).

5. Γεμίζουμε τις θήκες μέχρι τα 3/4 (όχι ως πάνω-πάνω). Αν έχουμε προσθέσει σταγόνες σοκολάτας στο μείγμα, ρίχνουμε μερικές ακόμα πάνω στο κάθε μάφιν. Βάζουμε αμέσως το ταψί στον προθερμασμένο φούρνο και ψήνουμε για 20 λεπτά χωρίς να ανοίξουμε την πόρτα. Τα μάφινς θα είναι έτοιμα όταν έχουν φουσκώσει σχεδόν στο διπλάσιο μέγεθος, θα έχουν ροδίσει και θα έχουν αρχίσει να σκάνε στο πάνω μέρος. Αν δεν είναι έτοιμα σε 20 λεπτά, τα αφήνουμε 2-3 λεπτά ακόμα. Αν φτιάχνουμε μάφινς σε μικρές θήκες, τα τσεκάρουμε μετά από 10 λεπτά γιατί ψήνονται πιο γρήγορα.


Μόλις τα βγάλουμε από το φούρνο τα αφήνουμε 1-2 λεπτά μέσα στο ταψάκι τους να κρυώσουν και μετά τα βγάζουμε προσεκτικά και τα τοποθετούμε σε σχάρα. Μόλις κρυώσουν τα βάζουμε σε τάπερ που κλείνει αεροστεγώς (όσα δεν έχουμε ήδη φάει, εννοείται, γιατί τα μάφινς τρώγονται ζεστά).


Επειδή τα μάφινς έχουν λιγότερη ζάχαρη και λιπαρά απ' ό,τι τα κέικ, διατηρούνται πολύ λιγότερο και καλό είναι να τρώγονται επί τόπου ή τουλάχιστον μέσα σε 24 ώρες. Όσα δεν μπορούμε να φάμε σε 24 (ή το πολύ 48) ώρες, τα βάζουμε στην κατάψυξη μόλις κρυώσουν. Όταν είμαστε έτοιμοι να τα φάμε, τα βάζουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 175 βαθμούς για 10-15 λεπτά. Μπορούμε να τα καταψύξουμε και να ζεστάνουμε μαζί με τα χαρτάκια τους, ή να τα βγάλουμε από τις χάρτινες θήκες αφού κρυώσουν καλά.

Καλή επιτυχία!

Muffins - βασικές οδηγίες

Πριν αρχίσω να φτιάχνω μάφινς, νόμιζα ότι η διαδικασία θα είναι τουλάχιστον τόσο μπελαλίδικη όσο για τα cupcakes, αλλά τελικά έκανα μεγάλο λάθος. Μιλάμε ότι δεν υπάρχει πιο εύκολη και γρήγορη συνταγή, ακόμα και για τελείως αρχάριους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ξέρεις τι κάνεις, γιατί η μέθοδος παρασκευής είναι εντελώς διαφορετική από τη μέθοδο παρασκευής του κλασικού κέικ, και να έχεις φρέσκα υλικά. Τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι.

Φυσικά υπάρχουν πολλές διαφορετικές συνταγές και παραλλαγές, αλλά τα βασικά σημεία είναι:

1. Στην παρασκευή των muffins χρησιμοποιούμε λάδι, αλλά όχι ελαιόλαδο, γιατί έχει πολύ έντονη γεύση. Ηλιέλαιο, αραβοσιτέλαιο ή ελαιοκράμβη (canola) είναι τα καλύτερα. Εγώ χρησιμοποιώ ελαιοκράμβη, που στην Αγγλία πουλιέται ως vegetable oil. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε λιωμένο βούτυρο, αλλά πρέπει να προσέξετε να το λιώσετε τελείως και μετά να το αφήσετε να κρυώσει αρκετά, γιατί αν το αναμείξετε ζεστό, με το που θα ανακατευτεί με το αυγό, το αυγό θα αρχίσει να ψήνεται.

2. Χρησιμοποιούμε αλεύρι για όλες τις χρήσεις (plain flour), απαραίτητα baking powder και δισανθρακική σόδα. Οι καλύτερες συνταγές που βρήκα λένε ότι η δισανθρακική σόδα είναι must, ακόμα και αν χρησιμοποιήσετε αλεύρι που φουσκώνει μόνο του και παραλείψετε το baking powder. Το baking powder και η σόδα πρέπει να είναι φρέσκα, μην βρείτε τίποτα ξεχασμένα από το 2004 και τα χρησιμοποιήσετε γιατί δεν θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Στις συνταγές μου βάζω αλεύρι McDougalls για όλες τις χρήσεις - αυτό το σημειώνω για τους ντόπιους, γιατί το κάθε αλεύρι είναι διαφορετικό, αλλά φυσικά μπορείτε να πάρετε ό,τι αλεύρι θέλετε. Απλά να ξέρετε ότι μερικά αλεύρια απορροφούν τα υγρά πιο πολύ ή πιο λίγο, οπότε ίσως χρειαστεί να προσέξετε την ποσότητα των υγρών στην συνταγή.

3. Πάντα κοσκινίζουμε το αλεύρι μαζί με το baking powder, τη σόδα και το αλάτι, ώστε να ανακατευτούν ομοιόμορφα.

4. Η καλύτερη ζάχαρη για muffins είναι η ψιλή (όχι η άχνη). Στην Αγγλία λέγεται fine granulated ή caster ή soft brown. Μπορείτε να βάλετε λιγότερη ζάχαρη απ' ό,τι λέει η συνταγή, μέχρι και μόνο 80 γραμμάρια, ίσα για τη γεύση.

5. Ως προς τον τρόπο παρασκευής, ανακατεύουμε χωριστά τα ξηρά υλικά (αλεύρια, baking powder, σόδα, αλάτι) από τα υγρά (αυγό, ζάχαρη, λάδι, γάλα, νερό κ.λπ). Η λευκή ζάχαρη μπορεί να μπει και στα ξηρά, η μαύρη απαραίτητα στα υγρά. Εγώ και τη λευκή τη βάζω στα υγρά πάντως, γιατί διαλύεται πιο εύκολα.

6. Ποτέ ποτέ ποτέ δεν χτυπάμε τα υλικά στο μίξερ γιατί κάτι κάνουμε στην γλουτένη του σιταριού (τι ακριβώς δεν είμαι σίγουρη) και τα muffins δεν φουσκώνουν όσο πρέπει. Για τα καλύτερα αποτελέσματα, χτυπάμε τα υγρά υλικά στο χέρι με ένα πηρούνι μέχρι να ανακατευτούν, και μετά ρίχνουμε το υγρό στο μπωλ με τα ξηρά υλικά και ανακατεύουμε με ένα κουτάλι όχι παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα. Το μείγμα θα πρέπει να έχει σβώλους και όταν το σηκώνετε με κουτάλι να πέφτει όχι σαν υγρό αλλά κάνοντας πλατς πλατς (όταν το φτιάξετε θα καταλάβετε τι εννοώ).

7. Τη στιγμή που ανακατεύουμε τα υγρά με τα ξηρά υλικά, αρχίζει να ενεργοποιείται η σόδα. Συνεπώς είναι απαραίτητο να βάλουμε το μείγμα στις θήκες όσο το δυνατόν γρηγορότερα και αμέσως στο φούρνο που έχουμε προθερμάνει.

8. Για να έχουν ωραίο και ομοιόμορφο σχήμα τα muffins, γεμίζουμε τις θήκες όχι μέχρι επάνω, αλλά στα 3/4.


Τα σύνεργα που θα χρειαστείτε είναι:

1 μεγάλο μπωλ (μεταλικό, πυρέξ ή πλαστικό, δεν έχει σημασία)
1 κόσκινο (ή μεγάλο σουρωτήρι) για το αλεύρι
1 μεγαλούτσικο δοχείο, κατά προτίμηση με δοσομετρητή
1 ταψί με 6-8 θέσεις και (προαιρετικά) χάρτινες θήκες στο κατάλληλο μέγεθος
1 πηρούνι, 1 μεγάλο κουτάλι, 1 σπάτουλα
Δοσομετρητές (κουταλάκια ή κούπες ανάλογα με τη συνταγή)
Ζυγαριά (απαραίτητα αν δεν χρησιμοποιείτε κούπες, αλλά γραμμάρια)
1 σχάρα για να τα αφήσετε να κρυώσουν όταν τα βγάλετε από το φούρνο

Για να δείτε την τεχνική, μπορείτε να παρακολουθήσετε αυτό το σύντομο βιντεάκι με πρωταγωνίστρια την Domestic Goddess, Nigella Lawson.



Για όποιον ενδιαφέρεται, τo καλύτερο βιβλίο με συνταγές για muffins που έχω βρει λέγεται Muffins Fast and Fantastic και μπορείτε να το παραγγείλετε μέσω Amazon. Όλες οι συνταγές του βγαίνουν θεϊκές!

Καλή αρχή!

Muffins και cupcakes

Κατ' αρχήν τα βασικά, και τι πιο βασικό από το να ξεχωρίσουμε τα muffins από τα cupcakes.

Οι ομοιότητες, όλως παραδόξως, είναι λίγες:

1. Και τα δύο ψήνονται σε ταψάκι με θέσεις, συνήθως μέσα σε χάρτινες θήκες.
2. Μοιάζουν στο σχήμα (στρογγυλή βάση με ελαφρώς κωνική επιφάνεια).

Οι διαφορές είναι πολλές:

1. Τα cupcakes είναι στην ουσία κεκάκια, και είναι πάντα γλυκά στη γεύση. Τα muffins είναι λιγότερο γλυκά, ενώ υπάρχουν και αλμυρές ποικιλίες.
2. Τα cupcakes έχουν σπογγώδη υφή, όπως ένα κανονικό κέικ. Τα muffins είναι πιο αφράτα και πιο μαλακά, και όταν τα κόβεις τρίβονται εύκολα, ακόμα κι αν εξωτερικά έχουν σκληρή κρούστα.
3. Τα cupcakes έχουν τέσσερα βασικά συστατικά που χρησιμοποιούνται σε ίσες ποσότητες: βούτυρο, ζάχαρη, αυγά και αλεύρι. Τα βασικά συστατικά των muffins είναι αλεύρι, μπέικιν πάουντερ/δισανθρακική σόδα, αλάτι, λάδι, γάλα, και 1 αυγό.
4. Τα cupcakes χρειάζονται μίξερ γιατί τα υλικά πρέπει να ανακατευτούν πολύ καλά. Τα υλικά των muffins δεν τα χτυπάμε *ποτέ* στο μίξερ - το μείγμα πρέπει να έχει σβώλους όταν το βάλουμε στις θήκες.
5. Τα cupcakes είναι μικρά σε μέγεθος, το πολύ δύο μπουκιές. Τα muffins είναι σε μεγεθος παλάμης (περίπου τριπλάσια από τα cupcakes).
6. Τα cupcakes μετά το ψήσιμο γλασάρονται και διακοσμούνται. Τα muffins τρώγονται σκέτα ή με ένα πολύ ελαφρό γλάσο, αλλά συχνά έχουν γέμιση με σταγόνες σοκολάτας, φρούτα, ξηρούς καρπούς κ.λπ.

Το μέγεθος του ταψιού που θα χρησιμοποιήσετε εξαρτάται από το τι έχετε διαθέσιμο. Υπάρχουν πολλά διαφορετικά μεγέθη και το μόνο που πρέπει να προσέξετε είναι οι χάρτινες θήκες που θα πάρετε να χωράνε άνετα στις θέσεις του ταψιού σας. Για να φτιάξετε κανονικά μάφινς χρειάζεστε ταψί με 6-8 θέσεις, που να είναι αρκετά βαθιές (4-5 εκατοστά, και σίγουρα όχι λιγότερα από 3). Οι θήκες για τα cupcakes μπορούν να είναι όσο ρηχές και όσο μικρές θέλετε. Μην μπερδεύεστε με τις ονομασίες - όλα τα ταψάκια με θήκες λέγονται muffin pans ή muffin tins, ακόμα κι αν δεν είναι κατάλληλα για muffins.


Αυτά είναι τα ταψάκια που έχω στο σπίτι. Τα δύο μπροστινά τα χρησιμοποιώ για cupcakes, ενώ τα δύο πίσω για muffins και mini-muffins (νομίζω θα καταλάβετε ποιο είναι ποιο)!

Καλό χειμώνα

Μιας που αυτό το σαββατοκύριακο δεν ήρθε πάλι καλοκαίρι αλλά χειμώνας (9°C έχει αυτή τη στιγμή) τις επόμενες δύο μέρες θα κάνω αναρτήσεις με θέμα τη ζαχαροπλαστική, η οποία έχει δύο πλεονεκτήματα έναντι των συνήθων ασχολιών: πρώτον, τρως καλά, πράγμα απαραίτητο τις κρύες μέρες του χειμώνα, και δεύτερον ανάβεις φούρνο και ζεσταίνεται το σπίτι.

Το μοναδικό μειονέκτημα είναι ότι κάνεις την κουζίνα ...αγνώριστη, αλλά τι να κάνουμε, ουδέν καλό αμιγές κακού που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Πάμε για μάφινς λοιπόν!

Ανακύκλωση με γούστο

Το περασμένο Σάββατο που πήρα σβάρνα τις γειτονιές με τον φίλο μου τον Άλεξ-τον-φοιτητή, φωτογράφισα εκτός από σπίτια και ...κάδους ανακύκλωσης. Μου έκανε εντύπωση ότι στην περιοχή κοντά στο πανεπιστήμιο είδαμε όχι μόνο πολλούς κάδους, αλλά και πρωτότυπους. Ίσως να έχει να κάνει με την παρουσία φοιτητών, δεν ξέρω. Πάντως εδώ που μένω εγώ ανακυκλώνουμε τα κλασικά (χαρτί, χαρτόνι, γυαλί, αλουμίνιο, πλαστικά μπουκάλια) ενώ εκεί έχουν δυνατότητα να ανακυκλώσουν τα πάντα.

Κατ' αρχήν, κοντά στο πανεπιστήμιο είχαν κάδους ανακύκλωσης βαμμένους σαν αγελάδες. Έψαξα και βρήκα ότι το πρόγραμμα αυτό λέγεται Feed Τhe Cows (Ταΐστε τις αγελάδες) και σκοπός του είναι να ενθαρρύνει την ανακύκλωση.


Το μεγάλο γυάλινο κτήριο που φαίνεται στο βάθος είναι το Goldsmiths College, παράρτημα του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Στην ταράτσα του δεσπόζει μια πολύ ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική παρέμβαση.


Πιο κάτω, στο πάρκιν του σούπερ μάρκετ είδαμε ακόμα περισσότερους και μεγαλύτερους κάδους ανακύκλωσης. Όχι απλά μεγάλους, αλλά βιομηχανικού μεγέθους! Παρεμπιπτόντως, το κτήριο που φαίνεται στο βάθος είναι ένα από τα 20όροφα και βάλε tower blocks που συζητούσαμε σε προηγούμενη ανάρτηση.


Εκτός από τα κλασικά, είχαν και ειδικό κάδο ανακύκλωσης για πλαστικές συσκευασίες tetrapak, που στην περιοχή μου δεν έχουμε και αναγκαζόμαστε να τις βάζουμε στα σκουπίδια. Μάλιστα ο συγκεκριμένος έχει οδηγίες και στα ...ουαλικά, άγνωστο γιατί.


Τέλος υπήρχαν ακόμα και κάδοι για την ανακύκλωση ρούχων και παπουτσιών.


Με αυτά που είδα, έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως είναι καλή ιδέα να βάζω τα ανακυκλώσιμα που μου περισσεύουν στο λεωφορείο και να τα πηγαίνω σε αυτούς για ανακύκλωση! Ειδικά τις συσκευασίες tetrapak που λυπάμαι να τις πετάω στα σκουπίδια.

Άλεξ θα βλεπόμαστε συχνά-πυκνά φέτος έτσι που το κόβω! Χεχε.

Περί ιπποτών και λευκών αλόγων

Διαβάζω κατά καιρούς σε αρκετά ιστολόγια αναρτήσεις σχετικά με τις σχέσεις ανδρών-γυναικών, και κυρίως για τους λόγους που δεν ευδοκιμούν. Φυσικά οι γνώμες διίστανται, γιατί οι άντρες βλέπουν τη σκοπιά των αντρών, οι γυναίκες τη σκοπιά των γυναικών, και συνήθως στη μέση υπάρχει βάθος αμέτρητο, γιατί ως γνωστόν οι άντρες είναι από τον Άρη και οι γυναίκες από την Αφροδίτη. Γενικά αποφεύγω να τοποθετούμαι σε τέτοιες συζητήσεις, γιατί αφενός αυτά είναι προσωπικά θέματα του καθενός, και αφεταίρου κινδυνεύεις να παρεξηγηθείς ως ...φεμινίστρια αν πάρεις το μέρος των γυναικών, και ως ...προδότρα αν πάρεις το μέρος των ανδρών. Τις τελευταίες μέρες όμως έχει συμβεί ένα περιστατικό στη δουλειά που με έχει βάλει σε σκέψεις και αποφάσισα να σας το μεταφέρω (μαζί με τις σκέψεις μου).

Έχουμε λοιπόν στο γραφείο μια κοπέλα, γραμματέα, 26 χρονών, ψηλή, λεπτή, ομορφούλα, η οποία ψάχνει τον ιππότη με το λευκό άλογο. Όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον τέλειο άντρα. Δεσμό έχει ήδη, με έναν ταξιτζή (ο οποίος ακούγεται καλό παιδί αλλά δεν τον έχουμε γνωρίσει για να έχουμε και γνώμη), παρόλα αυτά δεν τον βλέπει ως μακροπρόθεσμη περίπτωση και ζει με την ελπίδα ότι αργά ή γρήγορα θα βρει το 10 το καλό. Το πόσο εκτός πραγματικότητας είναι αποδεικνύεται από το γεγονός ότι κάθε φορά που εμείς οι "μεγαλύτερες" αναφερόμαστε στα έτερα ήμισυ κάνοντας μη κολακευτικά σχόλια (π.χ. ο δικός μου ροχαλίζει/πίνει πολύ/συνεχώς ξεχνάει τα γενέθλιά μου κ.λπ.) η κοπέλα φαίνεται να πέφτει από τα σύννεφα, ξανά και ξανά, σαν πεντάχρονο που μόλις συνειδητοποίησε ότι ο Αη-Βασίλης δεν υπάρχει. Και το βλέπεις από την έφρασή της ότι σκέφτεται "ας λένε αυτές ότι ο τέλειος άντρας υπάρχει μόνο στα ρομάντζα, εγώ ιππότη ψάχνω και ιππότη θα βρω".

Πρόσφατα μάθαμε ότι η Gemma (έτσι τη λένε) τα χάλασε με τον ταξιτζή και τα έφτιαξε με έναν συνάδελφο από άλλο τμήμα, 45άρη, παντρεμένο, με δύο παιδιά, που απ' ό,τι λένε οι καλές γλώσσες έχει στο παρελθόν συνουσιαστεί με άλλες συναδέλφισες, ενώ οι κακές γλώσσες μιλάνε και για θηλυκές γάτες. Εγώ που λέτε τίποτα δεν είχε πάρει είδηση μέχρι τη μέρα που το ανακοίνωσαν, μάλλον γιατί είμαι βλύττο (δεν εξηγείται αλλιώς). Το μόνο που είχα παρατηρήσει είναι ότι ο Michael ερχόταν στο τμήμα συχνά-πυκνά, ενώ παλιά τον βλέπαμε στη χάση και στη φέξη. Και μάλιστα μου είχε φανεί περίεργο, επειδή έχω ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί του (αυστηρά επαγγελματικής φύσης, γιατί μου πέφτει και κοντός), που δεν είχε έρθει ποτέ να με βρει να συζητήσουμε - αλλά βέβαια τώρα ξέρω ότι δεν ερχόταν για να μας δει γενικώς απροσδιορίστως και επαγγελματικώς, αλλά για να *την* δει, ειδικώς και πολύ προσωπικώς. Η πρώτη φορά που ψυλλιάστηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ήταν όταν τους είδα ένα βράδυ να βγαίνουν από μια παμπ κοντά στο γραφείο, και περπατούσαν ο ένας πίσω από τον άλλο σαν να μην γνωρίζονταν, ενώ θα περίμενε κανείς να μιλάνε και να χαζογελάνε όπως κάνουμε οι περισσότεροι όταν έχουμε βγει έξω κι έχουμε πιει λιγουλάκι παραπάνω. Τέλος πάντων όπως και να 'χει, μέχρι να βάλω κάτω 2+2, έγινε γνωστός ο δεσμός και μάλιστα μάθαμε ότι αυτή χώρισε με τον ταξιτζή, αυτός χώρισε με τη γυναίκα του, και τώρα ζουν μαζί.

Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, αυτή ήταν που έψαχνε το πριγκηπόπουλο; Γιατί όπως και να το κάνουμε, ακόμα κι αν το πριγκηπόπουλο υπάρχει, είναι απίθανο να έχει μεταμορφωθεί σε έναν κοντό (γύρω στο 1,70 αλλά με τακούνι η Gemma είναι πιο ψηλή), συμπαθητικό μεν, συνηθισμένο δε, σαραντάρη με περίσσεια λίμπιντο που το μάτι του αποδεδειγμένα παίζει. Βέβαια δεν λέω, ο τύπος μπορεί να έχει (ψυχικά και άλλα) χαρίσματα που τον κάνουν να ξεχωρίζει, πάντως εγώ 4 χρόνια που δουλεύουμε μαζί δεν τα έχω προσέξει, αλλά ούτε και τον είχα καταλάβει για τέτοιο γκόμενο, οπότε ίσως να μου ξεφεύγει κάτι. Πάντως δεδομένου του ιστορικού του, αλλά και της χαζομάρας που μάλλον δέρνει την κοπέλα, δεν το βλέπω και πολύ αισιόδοξο το τέλος της ιστορίας.

Από όλα αυτά, εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η αντιμετώπιση των γεγονότων από τους άλλους συναδέλφους. Σήμερα μετά τη δουλειά πήγαμε για μπύρες, μια συνάδελφος έγινε λίγο κουδούνι και λύθηκε η γλώσσα της. Από αυτήν έμαθα ότι η Gemma το κυνήγησε το παλικάρι, τουλάχιστον όσο κυνήγησε κι αυτός αυτήν. Η ερμηνεία της συναδέλφου όμως είναι πως η Gemma είναι η ξεδιάντροπη, η αντροχωρίστρα και γενικώς αυτή που φταίει για την οικογένεια που διαλύθηκε. Εγώ πάλι αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω, γιατί η Gemma ήταν ελεύθερη κι ωραία (πλην του δεσμού με τον ταξιτζή) ενώ ο Michael είχε γυναίκα, παιδιά και έφεση στο τσιλιμπούρδισμα. Είναι δυνατόν να φορτώσουμε όλο το φταίξιμο στην κοπέλα; Ο άντρας ευθύνη καμία απέναντι στο στεφάνι του; Συν ότι αυτός είναι και 20 χρόνια μεγαλύτερός της, οπότε θα περίμενε κανείς να έχει λίγο μυαλό παραπάνω. Η συνάδελφος ήταν αμετακίνητη. Η μουσίτσα φταίει για όλα. Μα καλή μου, μα χρυσή μου, εδώ ο άνθρωπος είχε φτάσει να κάνει σχέση μέχρι και με υφιστάμενή του και έγιναν μαλλιά-κουβάρια (τελευταία πάλι τα έμαθα αλλά είχε γίνει μεγάλο σούσουρο λέει τότε), είναι δυνατόν να μην έχει ο ίδιος μερίδιο στην ευθύνη; Είναι, γιατί αυτή είναι που τον χώρισε. Είναι, γιατί γι' αυτήν έφυγε από το σπίτι. Είναι, γιατί αυτή τον πήρε από τα παιδιά του. Αυτός είναι άβουλο ον.

Ε λοιπόν, πώς τα καταφέρνουν οι άντρες και βγαίνουν από πάνω σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, δεν θα το καταλάβω ποτέ. Όπως δεν θα καταλάβω και τις γυναίκες που ενώ ψάχνουν τον τέλειο άντρα, καταλήγουν στο τέλος με τους μεγαλύτερους σαβουρογάμηδες.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.