Η Γιορτή του Τάμεση

Το περασμένο σαββατοκύριακο, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ο δήμαρχος του Λονδίνου διοργάνωσε το Thames Festival, μια γιορτή για το τέλος του καλοκαιριού, η οποία κατά ευτυχή συγκυρία φέτος συνέπεσε με ένα πραγματικά καλοκαιρινό σαββατοκύριακο. Η γιορτή αποτελείται από εκδηλώσεις που γίνονται γύρω από τον ποταμό, στις όχθες και στις γέφυρες: παζάρια, μουσικές και χορευτικές παραστάσεις, καρναβάλι, πυροτεχνήματα, προβολές ταινιών, κωπηλατικοί αγώνες και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Είδα το πρόγραμμα και με έπιασε πονοκέφαλος. Για να τα δεις όλα έπρεπε να βγεις από το μεσημέρι και να περιφέρεσαι πάνω-κάτω στις όχθες του Τάμεση μέχρι το βράδυ, και πάλι όλο και κάτι θα έχανες.

Μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να πάω σε μια από τις γέφυρες που λέγεται Southwark (Σόδαρκ!) Bridge, όπου είχαν κόψει την κυκλοφορία και είχαν οργανώσει φαγοπότι. Προφανώς την ίδια ιδέα με μένα είχαν και πάααααρα πάρα πολλοί άλλοι, αφού στους δρόμους γύρω από τη γέφυρα είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου, και μάλιστα έπρεπε να περιμένεις πριν ανέβεις στη γέφυρα για να αποφευχθεί ο συνωστισμός.


Πάνω στη γέφυρα, τα μεγαλύτερα εστιατόρια της περιοχής είχαν στήσει πάγκους και σέρβιραν αγγλικά και εθνίκ εδέσματα, ενώ για τον κόσμο υπήρχαν ξαπλώστρες, καναπέδες, ξύλινοι πάγκοι, δεμάτια σανό (όχι, δεν σας κάνω πλάκα, δείτε τις φωτογραφίες), κυριλέ τραπέζια με πολύφωτα και άλλα τέτοια τρελά. Μέχρι και γραμμόφωνα που έπαιζαν μουσική είχε, ενώ στην άλλη άκρη της γέφυρας είχε ζωντανή μουσική και χορούς.


Για τα παιδιά είχε διάφορες δραστηριότητες όπως ένα παιχνίδι που λέγεται apple bobbing (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση "χοροπηδηχτά μήλα"). Για το παιχνίδι αυτό χρειάζεται ένα μεγάλο δοχείο με νερό, όπου μέσα ρίχνεις μήλα. Οι παίχτες σκύβουν πάνω από το νερό και προσπαθούν να πιάσουν τα μήλα με τα δόντια τους. Ακούγεται εύκολο, αλλά στην πράξη είναι αρκετά δύσκολο, γιατί τα μήλα "χοροπηδάνε" μέσα στο νερό. Ευτυχώς που είχε καλό καιρό γιατί μουσκεύτηκε πολύς κόσμος. Τόση πέραση είχε το παιχνίδι, που παντού έβλεπες μισοφαγωμένα μήλα.


Το καλύτερο όμως ήταν ένα σπιτάκι από ζαχαρωτά (σαν αυτό που είχαν βρει στο δάσος ο Χάνσελ και η Γκρέτελ στο ομώνυμο παραμύθι). Μικροί και μεγάλοι βοήθησαν στη διακόσμηση με γλάσο ζαχαροπλαστικής, και στο τέλος της ημέρας το ...έφαγαν! Ήταν και πεντανόστιμο το άτιμο!


Έμεινα στη γέφυρα μέχρι τη δύση του ήλιου, που πρέπει να πω ότι ήταν αρκετά εντυπωσιακή, παρόλο που από το σημείο που είμασταν ο ήλιος δεν έδυε πάνω από το νερό αλλά πίσω από κάτι κτήρια στο βάθος.


Στην επιστροφή είδα πολύ κόσμο στους δρόμους (ούτε γιορτή να ήταν ;-) και σίγουρα πολλοί έμειναν ως αργά και το γλέντησαν, αλλά εγώ βιαζόμουν για να μην χάσω τον αγώνα Ελλάδας-Ισπανίας (κλαψ!). Η κοπέλα με την μπύρα μου άρεσε γιατί είχε στηθεί σε πολύ στρατηγικό σημείο και από μακριά φαινόταν σα να έπινε μαζί με τον φρουρό. Το πλακόστρωτο στενάκι λέγεται Clink Street ("Οδός Φυλακής") και έχει πάρει το όνομά του από μια από τις παλιότερες φυλακές του Λονδίνου που βρισκόταν εκεί.