Περί ποδηλάτων και άλλων τινών

Όταν έγραψα το προηγούμενο ποστ σχετικά με τα δημόσια ποδήλατα στο Παρίσι, η Δανάη ανέφερε σε σχόλιό της ότι το ερχόμενο Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου είναι η παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, πράγμα που εξηγεί γιατί ο δήμαρχος του Λονδίνου οργανώνει την ημέρα του ποδήλατου αυτό το σαββατοκύριακο.

Από περιέργεια, είπα να δω τι εκδηλώσεις έχουν προγραμματίσει για τη μέρα αυτή οι δύο μεγάλοι δήμοι της Ελλάδας. Στην Θεσσαλονίκη, η λεωφόρος Νίκης θα αποκλειστεί από την κυκλοφορία όλων των οχημάτων από τις 17.00 έως 22.00 και θα πραγματοποιηθεί ποδηλασία στην οποία μπορούν να συμμετάσχουν δημότες με τα δικά τους ποδήλατα. Επίσης οργανώνονται επίδειξη δεξιοτεχνίας ποδηλάτων, κληρώσεις και συναυλία του συγκροτήματος Δυτικές Συνοικίες με τη συμμετοχή του rock group Ixtheis.

Για την Αθήνα δεν μπόρεσα να βρω καμία πληροφορία. Μάλιστα όταν έψαξα στην ιστοσελίδα του Δήμου Αθηναίων, στην κατηγορία Πολιτική για την Αθήνα > Περιβάλλον, βρήκα μόλις 7 κατηγορίες (πράσινο, ανακύκλωση, καθαριότητα, προσόψεις, τεχνικά έργα, στάθμευση, αδέσποτα ζώα). Καμία μνεία στο κυκλοφοριακό, αλλά λέω δεν πειράζει, τουλάχιστον υπάρχει πολιτική για το θέμα της στάθμευσης. Αμ δε! Όταν πατάς στον σχετικό υπερσύνδεσμο, η σελίδα που ανοίγει είναι λευκότερη του λευκού. Στη δε λίστα με τα δελτία τύπου, δεν υπάρχει καμία απολύτως καταχώρηση για τον Σεπτέμβριο, ενώ στην κατηγορία Ατζέντα (εκδηλώσεις, συναυλίες) το ημερολόγιο έχει μείνει στον Δεκέμβριο του 2006!

Και αναρωτιέμαι: Ο δήμαρχος της Αθήνας έχει συγκεκριμένη περιβαλλοντική πολιτική, και αν ναι, ποια είναι; Πόσοι από εσάς που ψηφίσατε στις περασμένες δημοτικές εκλογές και νοιάζεστε για το περιβάλλον (γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα), ενδιαφερθήκατε να ενημερωθείτε για τις προτάσεις των υποψηφίων δημάρχων για το περιβάλλον; Πόσοι από εσάς που μένετε στην Αθήνα, είτε ψηφίσατε τον συγκεκριμένο δήμαρχο είτε όχι, έχετε νοιαστεί να δείτε τι πολιτική ακολουθεί; Και εν τέλει, ενδιαφέρεται κανείς για την προστασία του περιβάλλοντος ή η μόνη ανησυχία των Αθηναίων είναι το παρκάρισμα;

Αναρωτιέμαι, γιατί ακούω συχνά-πυκνά πόσο ωραία είναι στο Λονδίνο και τι καλές συγκοινωνίες έχουμε, αλλά εκείνο που ίσως δεν ξέρετε είναι ότι ο τωρινός Δήμαρχος του Λονδίνου, Ken Livingston, εκλέχτηκε το 2000 σχεδόν αποκλειστικά για την περιβαλλοντική πολιτική του (ξεκάθαρα μέτρα κατά των Ι.Χ. με πεζοδρομήσεις, διόδια, προτεραιότητα σε λεωφορεία, ποδήλατα, πεζούς κ.λπ.) ενώ δεν τον υποστήριζε ούτε το κόμμα του, ούτε κανένα από τα αντίπαλα κόμματα. Τον υποστήριξε όμως ο κόσμος και συνεχίζει να τον υποστηρίζει παρόλο που τα μέτρα που έχει πάρει είναι τόσο ανατρεπτικά όσο μας είχε υποσχεθεί πριν τις εκλογές. Να σημειώσω επίσης ότι ο ίδιος ο δήμαρχος δεν οδηγεί και χρησιμοποιεί μετρό και λεωφορείο. Πότε είδατε τον δήμαρχο της Αθήνας τελευταία φορά στο μετρό;

Μετά σκέφτομαι το άλλο. Αν λάβω υπόψην μου τους κολλητούς μου στο Λονδίνο είμαστε 9 άτομα. Μεταξύ μας έχουμε 1 αυτοκίνητο, 1 μηχανή, 1 παπάκι, 2 ποδήλατα και 5 ετήσιες κάρτες απεριόριστων διαδρομών. Οι κολλητοί μου στην Αθήνα είναι 10 και μεταξύ τους έχουν 10 αυτοκίνητα, εκ των οποίων το ένα είναι 4x4 (αλί κι αν ξέρω τι το κάνουν το 4x4 μέσα στην πόλη) ενώ από αυτούς τους 10 μόνο 3 χρειάζονται οπωσδήποτε αυτοκίνητο για να πάνε στη δουλειά τους. Και μην νομίζετε ότι εμείς εδώ δεν έχουμε ένα αυτοκίνητο ο καθένας επειδή είναι τόσο θαυμάσιες οι συγκοινωνίες. Ο κύριος λόγος είναι ότι η συντήρηση του αυτοκινήτου είναι ακριβή, η βενζίνη επίσης, για να μπεις στο κέντρο πρέπει να πληρώσεις διόδια 8 λίρες (περίπου 13€) την ημέρα, και όταν μπεις στο κέντρο δεν έχεις πού να παρκάρεις - οι θέσεις πάρκιν είναι λίγες & ακριβές, και τα πεζοδρόμια για τους πεζούς. Έτσι και παρκάρεις σε πεζοδρόμιο ή σε διπλή κίτρινη γραμμή, μέχρι να επιστρέψεις το αυτοκίνητό σου έχει κάνει φτερά. Κι όλα αυτά είναι πολιτική του δήμου, δεν είναι πως δεν έχουμε χώρο, γιατί τόσα πάρκα που έχουμε θα μπορούσαν να γίνουν μια χαρά πάρκιν. Από κάτι τέτοιες πολιτικές αλλάζει σιγά-σιγά η νοοτροπία, και αντί να σε κοιτάνε σαν χαζό όταν λες πως δεν έχεις αυτοκίνητο (όπως κάνουν στην Ελλάδα), εδώ τους φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό.

Το οποίο μου θύμισε ένα περιστατικό πριν από μερικά χρόνια που είχα πάει να επισκεφτώ μια φίλη μου που μένει στο Βέλγιο, στα σύνορα με Ολλανδία (εντελώς επίπεδη γη και ποδήλατα παντού). Μου λέει μια μέρα, αφού είχαμε κάνει ένα σωρό εκδρομές με το αυτοκίνητο, είσαι να πάμε μια βόλτα μέχρι τα σύνορα - με ποδήλατο; Εγώ μόνο που δεν έμεινα κόκκαλο με την προοπτική, καθώς τότε έμενα στην Αθήνα και είχα να *δω* ποδήλατο κάτι χρόνια (γουότ ιζ μπάισικλ?). Πάμε, της λέω, αλλά εγώ έχω να ανέβω σε ποδήλατο πάνω από 10 χρόνια. Εκεί έμεινε αυτή κόκκαλο. Πόσο κόκκαλο το κατάλαβα αργότερα, όταν βγήκε όλη η οικογένειά της να μας ξεπροβοδίσει, γιατί τους είπε ότι είχα να κάνω ποδήλατο 10 χρόνια και τους φάνηκε τόσο απίστευτο που ήθελαν να δουν αν θα τα καταφέρω!!

Η φωτογραφία στην αρχή του ποστ είναι από την Γενεύη, όπου στις αρχές του Αυγούστου είχαν διοργανώσει ανάλογη ημέρα ποδήλατου. Η λεζάντα της αφίσσας λέει: "ε! το ποδήλατό μου χρειάζεται άσκηση". Χεχε :-)