Κατ' αρχήν, πήγα στο παζάρι που διοργάνωνε το Χαμόγελο του Παιδιού στον σταθμό του Συντάγματος. Είχε πάρα πολλά πράγματα, κυρίως Χριστουγεννιάτικα στολίδια, τα περισσότερα συμπαθητικά και σε καλές τιμές. Όμως ήταν όλα πεταμένα όπως-όπως, σε τραπέζια ή σε κουτιά στο πάτωμα, χωρίς καμία αισθητική και χωρίς να σου δημιουργούν τη διάθεση να κάτσεις να χαζέψεις. Έχοντας μόλις επιστρέψει από τα Χριστουγεννιάτικα παζάρια της Κολωνίας, όπου οι πάγκοι στήνονται με μεράκι και είναι τέρψη οφθαλμών (δείτε εδώ για να συγκρίνετε) με έπιασε ασφυξία, παρόλη την εορταστική μουσική και την τραλαλά ατμόσφαιρα. Αγόρασα δυο-τρια στολιδάκια για το καλό και έφυγα τροχάδην.
Διέσχισα την πλατεία Συντάγματος και βρέθηκα στην Ερμού, η οποία από παλιά ήταν ο αγαπημένος μου χώρος για βόλτες και ψώνια. Μάλλον επειδή έχει πολλά υποδηματοπωλεία, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα (χιχι). Η πεζοδρόμηση της Ερμού οφείλω να πω ότι ήταν καταπληκτική ιδεά (και μπράβο σε όποιον το σκέφτηκε και την υλοποίησε). Είναι άλλο πράγμα να περπατάς έξω, όχι ακριβώς στον καθαρό αέρα αλλά τέλος πάντων όχι με το κλιματιστικό στο φουλ, χωρίς την έννοια των αυτοκινήτων. Είχε βέβαια πάρα πολύ κόσμο, μέσα και έξω από τα μαγαζιά, αλλά το στριμωξίδι ήταν σε υποφερτά όρια. Ο στολισμός ήταν πολύ μινιμάλ αλλά καλλιτέχνες του δρόμου και Ινδιάνοι μουσικοί έφτιαχναν μια ωραία γιορτινή ατμόσφαιρα.
Εκείνο που δεν μου άρεσε καθόλου μα καθόλου ήταν το πανηγύρι με τις τσάντες. Είχα ξαναδεί υπαίθριους πωλητές στην Ερμού, αλλά τόσους πολλούς πρώτη φορά! Είναι δυνατόν ο πιο κεντρικός και μοδάτος δρόμος της Αθήνας να έχει μετατραπεί σε ένα άλλο Μοναστηράκι; Και μάλιστα εντελώς παράνομα και με την αστυνομία να παίζει τη γάτα με το ποντίκι; Στην τελική, πόσο δύσκολο είναι να απομακρύνεις 50-60 παράνομους πωλητές από ένα δρόμο 500 μέτρων, μέσα στο κέντρο της πόλης; Αντί αυτού, οι περιπολίες των αστυνομικών περιορίζονταν στο να αναστατώνουν τους πάντες, αφού κάθε τρεις και λίγο οι πωλητές μάζευαν την πραγμάτεια τους και έτρεχαν να "κρυφτούν" με τους μπόγους στους ώμους. Εντελώς τριτοκοσμική εικόνα. Μου έκανε πάρα πολύ άσχημη εντύπωση γιατί εκτός του ότι αντιτίθεμαι ιδεολογικά στα κάθε είδους παράνομα, κλεμμένα και αντιγραμμένα, δεν βλέπω σε τι κερδίζει η Αθήνα ως πόλη από την μετατροπή της σε ένα τεράστιο υπαίθριο παζάρι. Και να ήταν παζάρι τύπου Πλάκας θα το καταλάβαινα, γιατί τουλάχιστον έχει μια αισθητική. Αλλά παζάρι με τσάντες και πορτοφόλια ιμιτασιόν, δεν το χωράει ο νους μου. Μου κάνει μάλιστα εντύπωση που δεν διαμαρτύρονται οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων της περιοχής, αφού αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση προβλέπω να πηγαίνουν όλοι για ψώνια στο Attica, και η Ερμού να μετατρέπεται και προέκταση του Μοναστηρακίου.
Το οποίο Attica είχε πολύ ενδιαφέρουσες βιτρίνες. Η κάθε μια απεικόνιζε μια σκηνή από κάποια γνωστή πρωτεύουσα: Αθήνα, Βερολίνο, Λονδίνο, Παρίσι, Τόκυο, Μόσχα, Αμστελόδαμο, Νέα Υόρκη. Με παραξένεψε ότι δεν βρήκα βιτρίνα για τη Ρώμη, και η βιτρίνα της Αθήνας μου φάνηκε κάπως φτωχή, αλλά κατά τ' άλλα η παρουσίασή τους ήταν πολύ εντυπωσιακή και στο ίδιο στυλ με τις βιτρίνες του Selfridges - μια ατραξιόν από μόνες τους. Προς στιγμήν νόμιζα πως ήμουν στην Oxford Street. Μέσα στο Attica δεν μπήκα, αλλά απ' ό,τι είδα απέξω μου φάνηκε πολύ χλιδάτο. Πρόσεξα ότι έχει και μπουτίκ με καλλυντικά Jo Malone (που εδώ στο Λονδίνο θεωρούνται πολύ in, χρυσό μου) και γενικά κοσμοπολίτικο αέρα. 
Παζάρι, πανηγύρι, πολιτισμός, όλα σε απόσταση αναπνοής. Αν μη τι άλλο, η Αθήνα προσφέρει λύσεις για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια.
